Traditiegetrouw verzameldegen metalfans zich opnieuw op 7, 8 en 9 juni in de binnenstad van Leeuwarden. Het Oldehoofsterkerkhof werd omgetoverd tot het grootste metal festival van Friesland. Het werd een weekend vol riffs, grunts en headbangen, waarbij de moshpit ook zeker niet ongebruikt bleef.
3VOOR12/Friesland was aanwezig met een delegatie van schrijvers en fotografen om verslag te doen van het meerdaagse festival.
ARION
Het is aan de Finse act Arion om het spits af te bijten. Terwijl de eerste festivalgangers mondjesmaat het terrein binnendruppelen, staat er al een kleine schare fans te genieten van de gelikte show van de Finnen. Duidelijk is dat de complete set voorgeprogrammeerd is, hierdoor is er ook tijd voor interactie met het publiek. Het geluid klinkt goed maar mag nog wel een tandje harder. Deze veelzijdige band weet de enigszins kleffe symfonische powermetal vaak genoeg af te wisselen met snelle rifjes en blastbeats waardoor het bij vlagen thrashy aan doet. De nieuwste single Wildfire wordt door zanger Lassi Vääränen zeer krachtig neergezet en gewaardeerd door het publiek met luid applaus. De rest van de set ligt in dezelfde lijn: veel energie, snelle rifjes en powerzang. Ze sluiten de act waardig af met de hit At The Break of Dawn. (Sannette de Groes)
NEPHYLIM
De eer om de Reaper Stage te openen is aan de melodische death metalband Nephylim. Vijf man sterk betreedt de Brabantse band het podium, vergezeld door een backing track vol strijkers die tijdens de set het zesde bandlid blijkt te zijn. Zoals het een echte death metalband betaamt, zijn hun gezichten beschilderd met zwarte strepen. Zoals het echte Brabanders betaamt, vragen ze het publiek: “gaan we er een feestje van maken?" Helaas voor het kwintet laat de gezelligheid nog even op zich wachten. Hoewel de band er vanaf het eerste moment vol voor gaat, is het publiek nog niet klaar om los te gaan. Een onsuccesvolle poging tot circle pit volgt. De aanhouder wint: De energie blijft hoog, de onderlinge interactie tussen de bandleden is aanstekelijk en langzaam maar zeker begint dit effect te krijgen op het publiek. Hoewel er nog steeds theekransjes gevoerd worden, verschijnen er ook steeds meer pits, horns en zelfs een wall of death aan het einde. Misschien leent de muziek zich niet voor een show op een zonnige vrijdagmiddag en was deze beter tot zijn recht gekomen op een later tijdstip of een donkerder hol. Aan de band heeft het niet gelegen, die heeft alles gegeven voor een energieke en overtuigende performance. (Tessa van der Veen)
VIO-LENCE
Het uit Los Angeles afkomstige Vio-lence heeft de volumeknop gevonden want de show is aanzienlijk veel luider dan de eerste act Arion. Wat direct opvalt is de bijzondere set-up van de drums, met maar liefst twee bass drums waar drummer Perry Strickland zijn handen de vernieling in slaat. De energie die van het podium afstuift laat het publiek eerst wat versuft achter. Het debuutalbum van de band kwam uit in 1988, dus ze gaan al even mee. Met hier en daar een hiatus is de band sinds 2019 weer samen en kwam hun plaat Let The World Burn uit. Vio-lence doet de naam eer aan, ze zetten vandaag een energieke en agressieve thrashshow neer waarbij er in het milde publiek zelfs een voorzichtige circle pit ontstaat tijdens het nummer Bodies on Bodies. Zanger Sean Killian weet de sociaal/politieke teksten nog altijd met passie over te brengen en laat een enthousiast publiek achter. (Sannette de Groes)
VENGEANCE
Naast alle death, doom en thrashmetal is er voor de afwisseling Vengeance. De zon breekt door wanneer Vengeance de set aftrapt met het nummer Take It Or Leave It. Deze heavy-metalband is opgericht in 1983 door Arjan Lucassen. Hoewel de samenstelling van de band door de jaren heen meerdere keren veranderd is, blijft de sound toch echt wel staan. Mensen genieten zichtbaar van energieke show die de heren vanavond neerzetten. De band heeft veel betekend voor de Nederlandse metal scene en ook vanavond staan de trouwe fans vooraan alles mee te zingen. De muziek doet sterk denken aan bands als Led Zeppelin, Deep Purple en AC/DC, maar Vengeance heeft toch wel een unieke sound gecreëerd. Tijdens de afsluiter Rock ’n Roll Shower gaat iedereen nog even helemaal los. Het publiek is goed opgewarmd voor de rest van de avond. (Sannette de Groes)
ORDEN OGAN
Het is al vaker gezegd, maar Orden Ogan bewijst het nog maar een keer: Je hoeft geen originele muziek te maken om succes te hebben op het festivalpodium. De Duitse power metal band heeft de Main Stage gevuld met een heus theaterdecor en een riser zo hoog dat de drummer boven al zijn bandgenoten uittorent. De show wordt geopend met Deaf Among The Blind, waar de band meteen laat zien wat deze in huis heeft. Gitaarsolo’s, synchroon headbangen, interactie met het publiek en vooral meteen veel drama en theater. Door meteen in het eerste nummer het achterste van hun tong te laten zien, zat er weinig opbouw in de set en werd de show van een uur halverwege al eentonig. Gelukkig heeft het bier rijkelijk gevloeid vandaag en leek het grootste deel van het publiek hier geen enkel probleem mee te hebben. Dat er bierliefhebbers voor hem stonden, ontging ook de vocalist van de band niet. Tijdens een publieksparticipatiemoment, één van de vele, had hij snel door dat het publiek beduidend liever “Order of Beer!” scandeerde dan Order of Fear!. Instrumentaal werd er erg strak gespeeld, wel aangevuld met backing track. De vocalist zong niet altijd even zuiver, maar dit werd ruimschoots gecompenseerd door zijn showmanship, waar het bij Orden Ogan toch om lijkt te gaan. (Tessa van der Veen)
MARS RED SKY
Deze Franse heavy rock band Mars Red Sky opent hun set met hypnotiserende instrumentale muziek, wat direct een groot contrast vormt met het theatrale geweld van hun voorganger. Het trio presenteert een muddy sound in de bas, drums en gitaar. De overtuigende instrumentals gaan van atmosferisch, hypnotiserend en psychedelisch naar zwaar, zwaarder, zwaarst. De hoge, chant-achtige vocals voegen hier een extra laag aan toe, maar zijn soms zo clean dat elke onzuiverheid opvalt en helaas zijn dit er een hoop. Dit maakt het lastiger in de sfeer van de muziek op te gaan.
Het lukt Mars Red Sky niet het publiek mee de ruimte in te slepen of hun studiogeluid live over te brengen. Na het laatste nummer Strong Reflection kan men door naar de heavy metal iconen van Fear Factory, waar menig Into The Grave bezoeker beter op zijn plek is. (Tessa van der Veen)
TER ZIELE
Rond het middaguur lopen we op zaterdag het festivalterrein weer op. De local heroes van Ter Ziele openen vandaag de Reaper Stage met hun post-blackened doom en als 3VOOR12/Friesland willen we dit niet mislopen. En we zijn niet de enige, want er heeft zich al een aardig publiek voor het podium verzameld. Ter Ziele sleept ons vol overgave de doom in, met sterke instrumentals en een vocalist die zich de ingewanden uit het lijf schreeuwt. De band sluit de show af met een lang nummer dat via een trage, grote opbouw eindigt met een lawaaierige energiebom van een climax, het publiek achterlatend in de sludge.
De shows op Into The Grave mogen de laatste zijn met vocalist Jonathan Edwards, dit weerhoudt hem er niet van een rauwe, intense performance neer te zetten die tot op het bot doordringt. Voor Ter Ziele houdt het hier niet op. Met een debuutalbum in de maak blijft het een band om in de gaten te houden. Iedereen die nog in z’n tentje ligt te snurken, weet niet wat ze hebben gemist. (Tessa van der Veen)
HAMMOK
Het Noorse Hammok, dat zichzelf introduceert als Slaughter to Prevail, zet een stevig optreden neer dat niet lijkt aan te slaan bij de verzamelde massa. Waar de frontman oprecht gefrustreerd lijkt te zijn door de desinteresse van het publiek, probeert de bassist hiervoor te compenseren met overdadige show door rond te rennen, op versterkers te springen en vanuit de crowd te spelen. Het trio zegt hardcore te spelen, maar zet op het podium meer een mix neer van noise rock met schreeuwerige vocals en invloeden van garagerock. Een prima optreden, maar het weet vanmiddag niet te overtuigen. (Tessa van der Veen)
SVALBARD
Bij Svalbard gaat het heel anders. Deze Britse band pakt de luisteraars in met haar innovatieve mix van black metal, post-rock en hardcore-punk over zware thema’s als depressie. Svalbard heeft een meesterlijk gevoel voor dynamiek en contrast. Zo combineren vocalisten Serena Cherry en Liam Phelan treurige zang met harsh vocals en gaat de set regelmatig terug naar een rustpunt om vervolgens weer keihard de zwaarte in te gaan. Hiermee weet de band van begin tot eind de aandacht vast te houden. (Tessa van der Veen)
HALOCENE
Groot geworden door covers op YouTube, is Halocene één van de opmerkelijkste acts op de programmering dit jaar. Terwijl de geharde metalheads van de gelegenheid gebruik maken voor een rondje langs de vele merch stands en de food area op het terrein, staat er voor het podium een trouwe schare fans los te gaan. De set van Halocene bestaat vandaag voornamelijk uit de covers die ze groot hebben gemaakt, met System of a Down’s Chop Suey als publieksfavoriet en een metalcoreversie van Sam Smith’s Unholy als grote verrassing. Met onder andere Maleficent van het gelijknamige album uit 2023 laat de band ook hun eigen stem horen. In een dramatische outfit met rode vleugels geeft zangeres Addie een theatrale, vocaal indrukwekkende show weg. Halocene wint misschien niet de originaliteitsprijs, maar zijn goed in wat ze doen. Een vermakelijk optreden dat even lucht geeft in een dag vol gitaargeweld. (Tessa van der Veen)
NE OBLIVISCARIS
Het Australische Ne Obliviscaris is een zeskoppige progressieve metalband, ingevlogen om een complete, gepolijste show neer te zetten waar de passie vanaf spat. Een interessant element aan de muziek van Ne Obliviscaris is hoe de band klassieke invloeden in haar muziek verweeft. Niet alleen bespeelt Tim Charles virtuoos de viool naast zijn clean vocals, ook de gitaarpartijen in Venus en het cinematische, nog niet eerder live gespeelde, Suspire zijn duidelijk met een klassieke insteek geschreven. Stuk voor stuk zetten alle zes bandleden technische, muzikale hoogstandjes neer. Het benoemen waardig zijn de harsh vocals van oprichter Xenoyr, die een extra laag en zwaarte toevoegen aan het geheel, bassist Martino, vanwege zijn complexe partijen en grootse tap solo, en gitarist Benji, die veelvuldig complexe solos voor zijn rekening neemt, soms gedubbeld door de violist op een vaardige, geïmproviseerde wijze.
De Australiërs sluiten af met het 13 minuten lange nummer And Plague Flowers the Kaleidoscope, een episch nummer dat nog eens benadrukt dat ze er niet eentje zijn om te vergeten. (Tessa van der Veen)
HELLRIPPER
Hellripper is misschien begonnen als een eenmansband, nu is het een volledige formatie met een volledig geweld. James McBain en consorten blijken precies te brengen waar het publiek nu op zit te wachten, een potje snel en hard gebeuk. De door Metal Hammer Magazine gekroonde King of the Arcane Mosh maakt zijn titel waar en leidt zijn menigte regelrecht de chaos in. De black ‘n roll nummers over bovennatuurlijke thema’s worden uitgevoerd met harmoniserende v-gitaren, wilde riffs en gitaarsolo’s, elke track sneller dan de vorige. Hellripper sluit af met Headless Angels en gooit er hier nóg een tandje bovenop, McBain waarschuwt dat hij over ongeveer 90 seconden het publiek ingaat duiken, “Be fucking ready!” en daar surft hij, 90 seconden later, al solerend het enthousiaste publiek over. (Tessa van der Veen)
SLAUGHTER TO PREVAIL
Een Gregoriaanse chant schalt dreigend over het Oldehoofsterkerkhof. Vijf mannen in monsterlijke maskers lopen onder luid gejuich het podium op. De maskers zijn bedacht door Alex Terrible, de frontman van de Russische deathcoregroep Slaughter To Prevail die we nu voor ons zien. Ze staan symbool voor de donkere kant die iedereen volgens de band in zich heeft. Hun donkere kant laat Slaughter To Prevail ons met veel bombast graag zien. Een show vol harde riffs, melodische momenten en slopende breakdowns met rookmachines die het podium aan het zicht onttrekken. Frontman Alex Terrible bewijst zichzelf als veelzijdig vocalist, hij zingt clean, harsh en op rappende wijze in zowel Russisch als Engels. Het is een omstreden man. Zo heeft het nummer 1984, wat ze vanavond ook spelen, veel kritiek opgeleverd uit zowel Oekraïne als Rusland en schijnt hij een extreemrechtse tattoo op zijn arm te hebben laten bedekken. Hij is de enige die tijdens het optreden zijn masker afzet, daarmee maakt hij zichzelf het focuspunt voor het publiek. Regelmatig spreekt hij de menigte toe met anti-Russische boodschappen en verhalen over hoe verandering bij jezelf begint. Dit zet hem weer in een ander daglicht, maar het publiek heeft er weinig oren naar en wil liever meer muziek horen om mee te schreeuwen. Gelukkig komen er nog een paar nummers die goed in de smaak vallen. Single Kid Of Darkness laat de grond beven, het hele terrein doet mee met de cover van Du Hast en tijdens de toegift zakt het volle plein naar de grond om synchroon op te springen en voor de laatste keer vandaag alle duisternis eruit te laten.
Slaughter To Prevail bewijst met deze show hun positie in het genre. Een waardige, spectaculaire afsluiter van de zaterdag. (Tessa van der Veen)
DVNE
De laatste opener van de Reaper Stage neemt ons niet mee het graf in, maar op een reis langs de sterren naar andere dimensies. De muziek van het Schotse DVNE wordt sterk beïnvloed door science fiction en fantasy, hun naam is zelfs een directe verwijzing naar Frank Herbert’s invloedrijke werk Dune. DVNE laat hun muziek voor zich spreken. De nummers hebben hypnotiserende, wijdse instrumentals en melodische, soms Arabische lijnen. Aangevuld met de spacy synths en het ruimtelijke gevoel van de samenzang van de drie vocalisten van de band, hebben de nummers een verhalend effect dat het publiek transporteert naar woestijnplaneet Arrakis. Met afsluiter Sarmatæ neemt DVNE de luisteraars nog één keer mee in een headbang-meditatie die steeds zwaarder voelt tot we abrupt met z’n allen weer op de aarde staan. (Tessa van der Veen)
THE CALLOUS DAOBOYS
De Dallas Cowboys op Into The Grave? Nee, dit zijn The Callous Daoboys die het podium betreden. De zes jonge muzikanten uit Atlanta, Georgia geven vanaf de eerste seconde alles om er een feestje van te maken. Ze maken mathcore, metal core met mathrock invloeden, aangevuld met absurde interludes en fragmenten op backing track, dissonante harmonieën en vocals die soms naar post-punk neigen. Deze band neemt zichzelf niet te serieus, maar hun muziek wel. Het is duidelijk dat de gemiddelde bezoeker niet goed weet wat ze hiermee aan moeten, er blijft niet veel publiek over, maar dit laat ruimte over voor de jeugd om los te gaan. De jongste moshpit van het weekend was hier te vinden, net als een lange polonaise waar de Daoboys zelf even van stonden te kijken. Slim wisten ze deze om te vormen tot een circle pit, die uitmondde in de laatste mosh pit van de show.
Vreemde muziek is het zeker, maar wel vernieuwend en goed uitgevoerd. The Callous Daoboys hebben hetzelfde probleem als Halocene gister, de metalpurist lijkt te vergeten dat dingen soms ook gewoon leuk en anders mogen zijn. (Tessa van der Veen)
CONJURER
Waar het publiek terecht al voor staat te wachten, is het Britse Conjurer. Deze band heeft een vernieuwende sound, waarin doom, sludge, hardcore, death en black allemaal worden vermengd tot een volledig eigen stijl. Live heeft Conjurer een genadeloze intensiteit. Ze bouwen elk nummer weer sterk op naar een climax en wisselen fenomenaal af tussen langzaam en snel, hard en zacht. Door af en toe een melodische gitaarlijn in te zetten, vocals zonder mic te doen of anderszins een rustmoment in te bouwen, geven ze de set een gevoel van ruimte en houden ze de aandacht van het publiek constant vast. Maar rust is er nooit, want elke stilte is een stilte voor de storm. Conjurer raast door. Een steengoed optreden, wat gepast intens eindigt met de bassist die schreeuwend door het publiek beweegt. (Tessa van der Veen)
BRUTUS
Op de Main Stage staat het Belgische trio Brutus. De band heeft een groots en ruimtelijk festivalgeluid met cinematische gitaren en cleane, rauwe zang die soms aan Björk doet denken. Hiermee weet Brutus een melancholische sfeer te creëren en de aandacht van het publiek vast te houden. De bassist en gitarist zorgen voor een atmosferisch geluidstapijt wat de nadruk legt op de zang. Je hangt aan de lippen van de zangeres, die tegelijkertijd ook de drummer is. Indrukwekkend hoe zij in beide disciplines een foute performance weet te leveren en hoe ze in de muziek van Brutus combinaties maakt tussen blastbeats en popmelodieën. Halverwege de set lijkt het steeds harder en sneller te gaan, dit verfrist de aandacht van het publiek. Brutus geeft een indrukwekkende show, weet hiermee niet iedereen weg te blazen, maar helpt ons wel te landen na Conjurer en voor wat volgt. (Tessa van der Veen)
PARADISE LOST
Into The Grave 2024 zit er bijna weer op, maar we gaan niet naar huis zonder nog een laatste portie doom! In 2013 en 2018 trad Paradise Lost ook al op in de schaduw van de Oldehove en nu zijn ze terug om het weekend goed met ons af te sluiten. Het is de langste en laatste set van het weekend, maar het is beduidend rustiger dan tijdens Slaughter To Prevail gisteravond. Paradise Lost speelt een toegankelijke set, geschikt voor iedereen die het festival afgelopen dagen heeft bezocht.
Dat de band al 35 jaar actief is, is duidelijk te merken. Ze hebben de podiumpresence van veteranen en brengen hun muziek als een soort stadionmetal. De muziek is traditioneel, maar heeft een tijdloze waarde. Het is duidelijk terug te horen dat deze band een grote invloed heeft gehad op het gothic doom genre. De nummers vallen goed in de smaak bij een enthousiast publiek. Zo wordt de tekst van het nummer As I Die al meegezongen voor zanger Nick Holmes heeft ingezet. Ook met True Belief en de populaire Bronski Beat cover Small Town Boy wordt door een extatisch publiek uit volle borst meegedaan. Paradise Lost sluit deze grootse show af met Ghosts, waar zanger, band en het publiek met de vuisten in de lucht nog één keer alles eruit kunnen laten. (Tessa van der Veen)