#ITG22: Dagverslag vrijdag #ITG22: Dagverslag vrijdag

Sacred Reich deed er 13 jaar over, Heathen 19 en Posessed 23 jaar. Maar Toxik spant voorlopig de kroon als het op herenigde thrash metalbands aankomt: een paar maanden langer dan Possessed erover deed, komt er aanstaande augustus zowaar een gloednieuwe Toxik plaat! Enkel Dark Angel lijkt het nog te gaan overtreffen, met nog anderhalf jaar te gaan voordat ze dit record verbreken. Maar genoeg met deze opsommingsreeks: eindelijk zien we Toxik eens weer op een groot podium, en het is vanaf het begin een uitermate plezierige warming-up te beginnen met de hevig kloppende culthit Heart Attack, met opvolgend gelijk het pijlsnelle Spontaneous in de nek hijgend. De line-up mag dan behalve oprichter Josh Christian enkel uit nieuwelingen bestaan, weinig schaadt het. Vooral als je het permanent ontblote lijf van de met torenhoge falsetto’s bewapende Ron Iglesias ziet rond krioelen, een showman van jewelste. En het moet gezegd worden ook: Josh Cristian is een van de beste, en ondergewaardeerde, gitaristen uit de thrashbranche. Hoor maar eens hoe hij die breinsmeltende solo in Think This noot voor noot uit de vingers tovert, afkomstig van de gelijknamige cultplaat uit 1989 die eindelijk zijn opvolger vindt in Dis Morta. Van die nieuwste telg wordt enkel de titeltrack gespeeld nog, die qua sound in het verlengde ligt van de klassieke eerste twee platen, dus dat voorspelt veel goeds. Met die heerlijk spastische carnavalsriff van World Circus en het opgefokte Victims komt er een gouden kus op die zorgvuldig ingepakte, geparfumeerde technothrash liefdesbrief. Hulde! (MS)

In november 2019 wordt het tienjarig bestaan van de Friese vrijheidsstrijders van Baldrs Draumar gevierd met de release van het album Magnus. Opnieuw een conceptalbum met eigenzinnige folkmetal waar de sage van een Friese held centraal staat. De boekingen stromen na die release binnen en ook Into The Grave zet de band op de poster van editie 2020. Shit, covid… Dan doorschuiven naar 2021 en zie daar; hetzelfde verhaal. Drie keer is scheepsrecht en voor deze editie opent de Friese rots in de branding de Reaper Stage. De eigenzinnige folkmetal van Baldrs Draumar pleit en strijd voor de vrijheid van de Friezen en of je de taal verstaat of niet, deze boodschap komt luid en duidelijk over. De kracht van de tracks is vooral te vinden in de afwisseling van cleane zang en grunts, waarbij een duister randje van blackend death aan het geheel kleeft. Met een goede show, enthousiasme en overtuiging geven de Friezen een keurig visitekaartje af. Volgens betrouwbare bronnen wordt er ondertussen gewerkt aan nieuw materiaal en dit bewijst maar weer de productiviteit en de urgentie van de heren om de Friese taal en de verhalen te blijven vertellen. (MH)

Over thrash gesproken, het genre is goed vertegenwoordigd vandaag, ook qua oudgedienden! Heathen tourt momenteel met hun maten uit Toxik, dus ook voor deze beesten uit de Bay Area een plek op het hoofdpodium. Qua albums maken zit er beduidend geen haast bij, daar laatste langspeler Empires of the Blind tien jaar na The Evolution of Chaos uitkwam. Maar het is ze vergeven, want als je een klassieker als Victims of Deception op de wereld loslaat, geeft dat een vrijkaartje om lekker je tijd te nemen. Muzikaal is dat wel even anders trouwens, want de melodieuze thrash metal dendert in de hoogste versnelling aan je voorbij. Dat de heren er zin in hebben nieuw materiaal te spelen, is duidelijk in de setlist, met voornamelijk tracks van de nieuwste plaat. En dat begint al goed met de woeste dubbelklapper The Rotting Sphere/The Blight, gevolgd door In Black. Maar toch, hoewel het werk van Heathen vakkundig doorstoot en woest blaffend de Oldehove binnen rent, kent de setlist vandaag weinig rustpuntjes. Het is natuurlijk zeker geen straf om nummers als Arrows of Agony en Dying Season weer te horen, maar de band bewijst in hun oeuvre ook talent te beschikken voor een meer midtempo aanpak getuige nummers Heathen’s Song, Open the Grave en Opiate of the Masses, nummers die helaas in afwezigheid schitteren vandaag. Behalve de hakkende grooves van het opzwepende Sun In My Hand is een beetje adempauze niet aan de orde. Maar weinig deert het, want Death By Hanging is een publieksfavoriet die op groot bijval van kan rekenen, met zelfs een aangenaam giftige gastrol van Toxik spring in ‘t veld Ron Iglesias. Met de scheurende klassieker Hypnotized hebben ze vervolgens een ijzersterke afsluiter te pakken. (MS)

Graceless is weliswaar nog niet zo lang bezig, met in 2017 nog Shadowlands en Where Vultures Know Your Name als opvolger in 2020. Maar dat ze een plekje op Into the Grave verdienen maken ze meer dan duidelijk vandaag. Verdomd, die donderende death van de Leidenaren wordt met een hoop expertise en no-nonsense aanpak gebracht, wat ze terecht belangstelling oplevert op de Reaper Stage. Houthakkerij van het betere soort, gebracht met een goed gevoel voor songwriting en een talent voor beenharde grooves. Graceless hoeft qua podiumpresentatie niet eens zoveel te doen, want muzikaal staat het simpelweg als een huis. Een track als Shadowlands bijvoorbeeld, titelnummer van hun debuut uit 2017: niet alleen met veel plezier en bezieling gespeeld, maar ook nog eens uitblinkend in een vernuftig huwelijk tussen klassieke doom en death metal. Vervolgens wordt het krachtige Embrace the Rain opgedragen aan collegamuzikant Sven Gross en filmmaker en fan Pim Voormeulen, die vorig jaar optragisch jonge leeftijd het leven lieten. Simpel een uiterst solide set, gebracht door een band die death metal rechtstreeks uit het hart brengt. Geen opsmuk, compleet oprecht en loeizwaar gebracht. Smaakt naar meer! (MS)

Er zijn veel bands waar je een film over zou kunnen maken en Decapitated is daar zeker kandidaat voor. Het noodlot slaat sinds de oprichting in 1996 meerdere malen toe, waarbij een sterfgeval door een auto-ongeluk en valse beschuldigingen van verkrachting en ontvoering in 2017 jegens de vier bandleden de hoofdingrediënten zijn voor een script. Wacław "Vogg" Kiełtyka is vanaf de oprichting de drijvende kracht van Decapitated en ploegt zich moedig door de jaren heen, waarbij hij met zijn gevolg aanzien vergaart binnen het genre van de technical death metal. Met het dikke vette nieuwe album Cancer Culture rekenen de Polen af met een moeilijke periode van angst en onzekerheid naar aanleiding van hun arrestatie in september 2017. De beschuldigingen van verkrachting en ontvoering worden ongegrond verklaard en de vier mannen mogen weer huiswaarts in januari 2018. Nu, weer vier jaar later, staan ze op het Oldehoofsterkerkhof voor een publiek te spelen dat ze op handen draagt. Met de nieuwe tracks van Cancer Culture laten ze zien dat het nog bruter, strakker en zelfs groovier kan dan ooit tevoren. De energie van de charismatische Rafał "Rasta" Piotrowski is duidelijk voelbaar en de teksten komen vanuit de punten van zijn lange dreadlocks. Uit de vingers van Vogg lijkt een oerkracht te komen, waardoor elke sound uit zijn gitaar raak is. Geen moment wordt de voet van het gaspedaal afgehaald en oud materiaal gecombineerd met de nieuwe tracks houden de set spannend waardoor het optreden voorbij voor je er erg in hebt. Fijn zo’n schop onder de kont aan het begin van de avond! Welcome back, guys. (MH)  

De populariteit van Cryptosis zit terecht in een opwaartse spiraal. Wie denkt dat het een beginnende band is, komt namelijk bedrogen uit. Het is namelijk de voortzetting van Distillator, een thrash metalband die weliswaar meerdere zieltjes voor zich won, maar niet de meest opzienbare sound had. Maar stijlen veranderen, en dus is het niet meer dan logisch dat hier Cryptosis voor ons staat. Getekend bij het vermaarde Century Media, met een verpletterend debuut getiteld Bionic Swarm op zak, heeft de rechtoe rechtaan thrash plaatsgemaakt voor progressieve thrash metal in een uniek jasje. Het is dan ook niet zo gek dat de Overijsselaren een split met technothrashers Vektor deden. Een stijl die wel die tot een wat ingetogen reactie zorgt bij het publiek, maar het doet weinig af aan de band. Vergezeld door visuals en vele rookpluimen, gaat de niet bepaald makkelijke metal er heerlijk onnavolgbaar op los. Nummers als Transcendence bijvoorbeeld, met riffs die als een bezetene over het fretboard vliegen. Ook een losgeslagen snelheidsduivel als Game of Souls scheurt als de neten. Flux Divergence concludeert een goed optreden, gekenmerkt door het soort technische thrash dat we te weinig horen. Houd deze gasten in de gaten! (MS)

Allemachtig, wat een genot om de vrienden van Peter Pan Speedrock - inclusief Dikke Dennis, te verwelkomen op de Main Stage van Into The Grave. Na een pauze van een aantal jaar kruipt het bloed waar het niet gaan kan en rammen ze in november 2021 als vanouds de speedrock door de strot tijdens Helldorado in hometown Eindhoven. Het vuur is vanaf dat moment weer aangewakkerd en een paar maanden later staat dan de boel in vuur en vlam op het hoofdpodium van Into The Grave. Is het tussen al het thrashgeweld van de eerste dag een vreemde eend in de bijt? Misschien wel, maar eigenlijk brengen ze een broodnodige variatie en energie mee. De Motörhead van de Lage Landen knalt met de speed of light en een Schoppen Aas in de handdoor de set heen, beukend en zonder genade. Dikke Dennis gedraagt zich als vanouds; vreet de microfoon bij tijd en wijlen op, stort zich ter aarde vanaf het podium bovenop welwillend opvangend publiek, trekt zonder schroom de broek op de enkels en rent piemelnaakt voor het podium rond. Een optreden van Peter Pan Speedrock zonder deze elementen is gewoon ook niet compleet. God, ja… en wat kun je nog meer zeggen over dit optreden? Het is gewoon fantastisch om deze helden weer bij elkaar te zien en naast een hoog entertainmentgehalte is de kwaliteit van het spel ongeëvenaard.

De tijd vliegt, want Legion of the Damned, een van de beste thrash metalbands uit ons kikkerlandje, draait alweer 17 jaar mee. Eigenlijk langer, als je hun tijd als Occult meetelt. Het leverde sinds 2006 al zeven erg lekkere platen op. Het recept is eenvoudig: thrash in een dikke death metalsaus met een kloppend hart voor de almachtige riff. En dat zorgt vandaag voor een uitermate sterk optreden, waarbij het voor het eerst moeilijk is om je je door het publiek heen te begeven bij de Reaper Stage. De metal van Legion of the Damned draait om precisie en een ijzige atmosfeer, omgevormd tot effectieve granaten van nummers. Een heerlijk rafelige groove is nooit ver weg, evenals een brute uptempo passage, omgeven door de heerlijk grimmige strot van frontman Maurice Swinkels. Het klopt simpelweg, of je nu ouder werk als Werewolf Corpse of een recente stamper als Slaves of the Southern Cross tot je neemt. Tijdens het Occult-nummer Slaughtering the Pigs wordt het optreden even stilgelegd, doordat er een bezoeker onwel is geworden in de pit. Hulde aan de hulpverleners en toeschouwers die samenwerken om ruimte te maken en de beste man uit het publiek te halen. Even later stuwt de Limburgse moordmachine staalhard verder met het allesverpletterende Dark Culmination, en als hevige afsluiter het nummer waar het allemaal mee begon: Legion of the Damned. Heerlijk venijnige, intense show weer van de metalhelden uit Helden. (MS)

Toen Paradise Lost de tour moest cancelen, waren we allen benieuwd naar de vervanger. My Dying Bride werd gefluisterd, maar het bleek geen doomband te worden. Wel een andere Engelse klasbak in de metal: Carcass! ‘’We’re not Paradise Lost, but Carcass. Sorry to disappoint you’’, aldus bassist en frontman Jeff Walker. Maar teleurstellen doen ze niet vandaag, vooral qua setlist. Death metal die onvermoeid door ronkt en raast, met maar liefst 75 minuten aan speeltijd. En met zo’n grensverleggende en unieke discografie blijft een bloemlezing uit de Carcass carrière dan ook niet uit. Want het maakt niet uit hoeveel melodieuze death metal en metalcore band diezelfde sound in een gepolijste, gladde sound verpakken: Carcass is Carcass, invloedrijk en uniek. Alleen al messcherpe openingnummers als Exhume to Consume en Buried Dreams laten zien dat weinig bands tegelijkertijd zo melodieus doch smerig uit de hoek kunnen komen. Bij nummers als Incarnated Solvent Abuse en This Mortal Coil is die blauwdruk eveneens kristalhelder: death metal krakers boordevol blasts, melodie en galopperende riffs waar Iron Maiden jaloers op zou zijn. Een mooi momentje dient zich aan bij Keep On Rotting In the Free World, wanneer Jeff, die de gehele set al gortdroog aan elkaar lult, een Voivod fan in het publiek vraagt mee te klappen. Wanneer dit uitblijft, jamt de band gestaag door totdat hij het wel doet. ‘’We can stay her all night’’, roept de grijnzende bassist naar de huivierige Voivod-fanaat. Een erg fijne set in ieder geval, waarin de melodeath boogie van de klassieker Heartwork niet mag ontbreken natuurlijk. Een geschikte vervanging zonder meer, en al even geschikt als afsluiter op de vrijdag. Heerlijk. (MS)