In een serie portretten maken we kennis met een aantal dames uit de organisatie van Into The Grave. Op donderdag 10 augustus vindt er in aanloop naar het metalfestival een talkshow plaats in Neushoorn Café, met als één van de onderwerpen: Vrouwen in de metal. Maar wie zijn eigenlijk de vrouwen die achter de schermen hun mannetje staan tijdens Into The Grave? 3VOOR12/Friesland ging op zoek en vond last but not least backstage coördinator Wieke Wiersma.

Naam: Wieke Wiersma
Leeftijd: 38 jaar
Funtie en werkzaamheden:

  • Coördinatie backstage
  • Gastvrouw

 "Ik ben er al vanaf de eerste editie Into The Grave bij."

"Ik ben de backstage coördinator. De gastvrouw en het aanspreekpunt eigenlijk. Ik probeer er voor te zorgen dat artiesten, bookers, pers, tourmanagers etc tevreden zijn en dat dusdanig te doen dat wij als festival daar weer blij van worden. Tevreden artiesten zijn ontspannen artiesten en dat zorgt voor toffe optredens.

Samen met Ruben Langerak regel ik de riders, en bijvoorbeeld de boodschappen voor alle artiesten en crew en bemiddel ik tussen wat de band wil en wat wij graag willen. Daar kan bijvoorbeeld de opvatting over hoe belangrijk een paar flessen limited edition whiskey zijn, tussen zitten. En er is altijd de puzzel met de get-in van bands en hoe we dat met de logistiek van het podium doen, de enorme Nighliners waar ze mee komen en zo dicht mogelijk bij het podium willen of de bezetting van kleedkamers.

Op de dagen zelf ben ik vooral backstage dus, en pendel ik nu heen en weer tussen het Stadskantoor en Neushoorn. De backstage is steeds meer in Neushoorn. En hoewel we daar alle faciliteiten hebben, is het Stadskantoor voor het echte festivalgevoel leuker. En verder zijn het kleine stress momenten op de dag zelf: bands die te laat zijn, de ene band die de auto van de andere blokkeert maar onvindbaar is terwijl men nu al in Hamburg moest zijn, gemiste vliegtuigen, stress over de aankleding van het podium, schmink, handdoeken die kwijt zijn. Ook heel maf is elk jaar weer het gesprek met bands over bier dat op is, terwijl ze zeker weten dat ze maar twee, of vooruit, drie blikjes hebben gehad. Eigenlijk alles wat je maar kunt verzinnen. Schoenen kopen met de zanger van Sepultura, helpen met de make-up, sinaasappels eten met Devin Townsend en soms maak ik ook gewoon de toiletten schoon. En alles daar weer tussenin."

 

Hoe ben je bij de organisatie gekomen?

"Toen de eerste editie in de steigers stond heb ik tegen Paul van Berlo gezegd dat ik wel wilde helpen, maar niet met fusten bier ging sjouwen. Peter Reen en Sjoerd Bootsma waren er toen nog bij en de drie heren bedachten dat ik dan wel de gastvrouw kon zijn. Ik weet nog dat we bij café de Toeter zaten. Ik zei: 'ja maar, hoe doe je dat dan?'. 'Gewoon, zoals je dat thuis bij je feestjes doet', zei Sjoerd. 'Daar zijn wij altijd blij dus dan moet dit ook lukken.' En zo heb ik dat ongeveer gedaan. Ik vond het bijzonder spannend. Inmiddels zijn er steeds meer mensen bij en sta ik niet meer tenten op te bouwen in het Stadskantoor bij wijze van kleedkamers. Dat is aan de ene kant wel heel relaxed, maar het had ook wel iets, dat rennen en vliegen en twee kilo kwijt zijn na een weekend."

Na de eerste keer Into The Grave werd ik voor meer festivals en feesten gevraagd en dat doe ik nog steeds. De presentator Jacco de Boer bijvoorbeeld, vroeg me voor het Fryske Cash project. Misschien omdat ik altijd Red Bull voor hem heb staan, en daar heb ik een waardevolle vriendschap mee ontwikkeld. Dat zijn mooie dingen. Zo kwam ik vier jaar geleden op een ander feest waar ik werkte een techno dj tegen backstage, waar ik in februari, hoogzwanger van onze tweede zoon, mee getrouwd ben."

Wat is het leukste aan jouw functie?

Het oplossen van dingetjes en stress: artiesten die een fysiotherapeut nodig hebben omdat ze door hun blessure amper kunnen spelen en dat mag ik dan oplossen op een zaterdagmiddag in de vakantieperiode. Het zijn dan vaak ook nog headliners wiens schouders bijvoorbeeld overbelast zijn, we willen natuurlijk niet dat ze afzeggen en als ze dan ook nog eens op het laatste moment binnen komen en de fysio op vakantie wil, is het wel wat stress. Of een afsluitende band waarbij de zanger zijn stem kwijt leek te zijn en in paniek raakte, een bassist die uit zijn strakke broek knapte en die ik met veiligheidsspelden en hem er nog in weer oplapte terwijl de rest van de band al begonnen was. Op stap met Peter Pan Speedrock was ook behoorlijk memorabel en eigenlijk zijn er heel veel leuke verhalen die ik (helaas) niet hoor te vertellen met naam en toenaam.

De artiesten zijn heel vaak bijzonder aardig en onwijs leuk om mee samen te werken. En sommige artiesten zijn wat bewerkelijker. Vaak de lokale bands die het idee hebben dat ze de nieuwe metalvariant van The Beatles zijn en de grote namen die veel speciale verzoeken hebben. Kort samengevat is de ene groep een uitdaging en ben je bereid om veel en hard voor ze te lopen en de andere groep wijs je subtiel op hun plek. Of niet subtiel.

Heel fijn is dat de supermarkten steeds meer veganistische opties hebben en daar wordt mijn werk een stuk eenvoudiger van. Nergens zoveel vega of vegan als in de metal geloof ik. Al moet ik de lijsten voor Psy-fi nog bekijken. Ik durf er nog geen geld op te zetten dus.

Ik heb een enorme verzameling aan t-shirts die ik na optredens heb gekregen. Bij elk shirt hoort een verhaal. Dat is erg leuk. Ik slaap er in. Of is dat oneerbiedig om te zeggen?"

Vind je de metalscene per definitie een echte mannenwereld of ervaar jij dat anders?

"De meeste artiesten zijn man, zoals denk ik, bij de meeste scenes. De beeldbepalende muzikanten zijn vaker man dan vrouw. Dat heeft verschillende redenen en het voert te ver voor mij om daarop in te gaan nu. Zelf ervaar ik ook heus wel eens vervelende dingen, waarmee ik vooral handtastelijkheden enzo bedoel maar mijn ervaringen zijn echt overwegend positief met zeer respectvolle mannen. In deze scene is er ook ruimte voor een ingrijpende beslissing van de zangeres van Life of Agony. Ik denk dat verschillende posities van mannen en vrouwen in de metal voorkomen ondanks de ruimdenkende leden van de scene en zeker niet dankzij.

 

 

Wat is je mooiste herinnering aan één van de edities van Into the Grave?

"De ontmoeting met Karma to Burn vond ik super. Ik vind hun optredens te gek. Ik heb daarna nog meerdere keren met ze gewerkt en iedere keer was dat zo. Ik ben zelf een enorme Kyuss fan en door Karma to Burn was ik een 'handshake away' van mijn helden. Het enige fan-moment wat ik ooit heb gehad. Als ik ze weer zie is het alsof het gesprek wat we hadden even was gestopt en nu weer verder gaat. Slayer was een bijzondere band om mee te werken, laat ik het zo maar zeggen. Ik heb nog nooit meegemaakt dat een band proefpizza's wilde die eerst werden voorgeproefd door hun personeel waarna ze uiteindelijk met verbeterpunten besteld mochten worden voor de band zelf. Wel leuk was dat mijn zoontje met een enorme Slayer backstagesticker rondliep en bij de zeven mensen hoorde die daar mochten zijn. Daar zat hij met zijn brandweerauto naast de drummer die als een vleermuis in een speciaal apparaat hing om de druk uit zijn onderrug te halen. En het publiek waarbij een rolstoel inclusief meneer uiteindelijk al crowdsurfend over het publiek ging, was onvergetelijk. Ik heb ook thuis de was gedaan voor bijvoorbeeld Sepultura en Slayer. Dat is heel grappig. Bands zijn altijd dol op de geur van Robijn. Uiteraard de zwarte vloeibare variant. Als een band op het podium staat en het optreden is geweldig dan is het altijd alle stress waard."

© Oscar Anjewierden

Sepultura @ITG 2015

© Femme Von Steel

Slayer @ITG 2016

Wat is/zijn je favoriete act(s)?

"Ik ben erg benieuwd naar Life of Agony en  Pro-Pain."

Wat vind je het leukste/mooiste/meest intrigerend aan de metalscene?

"Ik vind de artiesten en de bezoekers buitengewoon vriendelijk en zachtaardig. Het is een bijzondere scene met veel uiteenlopende mensen, waarbij ieder buitenbeentje toch een plek vindt. Dat is mooi en bijzonder en daar moet niet te lichtvaardig over worden gedacht."

Waar kijk je voor de komende editie het meest naar uit?

Als zaterdag Arch Enemy tevreden is met alle speciale verzoeken en op het podium staat ben ik blij en kan ik gerust bier gaan drinken. En als alles klaar is en ik bijna naar bed ga, zo midden in de nacht, bellen Ruben en ik altijd nog een hele poos. En beklagen we ons en nemen we ons voor dit nooit meer te doen. En aan het einde van het gesprek concluderen we elke keer weer dat het toch wel weer heel leuk was. En dat we er toch nog maar een editie achteraan plakken."

Informatie

Vrijdag 11 en zaterdag 12 augustus kleurt Leeuwarden weer zwart van de metalliefhebbers tijdens Into The Grave | lokatie: Oldehoofsterkerkhof | Aanvang vrijdag: 15.30 uur en zaterdag: 11.30 uur | Entree: vrijdag; 25 euro, zaterdag; 30 euro of weekendticket; 45 euro