Aanvankelijk lijkt The Charm The Fury het slechtste optreden van de dag neer te zetten. De band brengt een brij van geluid ten gehore dat van veraf lijkt te komen. Visueel is er ook weinig aan, want het is alsof je als toeschouwer naar een dicht hek staat te staren. Het is op dat moment dat ondergetekende tot de realisatie komt dat hij nog buiten in de rij staat te wachten, netjes op tijd, wat de aanvankelijke teleurstelling verklaart. Een punt van kritiek dat de organisatie nog veel te horen zal krijgen gedurende de dag, want het terrein ging later open dan gepland. Eenmaal binnengeraakt staat de band voor een compact publiek de set af te sluiten met een instrumentale cover van Seek & Destroy en het nummer Carte Blanche. De metalcore van de band is live prima te pruimen en zal het vast goed doen bij een volle zaal, wat ze vandaag helaas niet is gegund. Gelukkig hebben we de foto’s nog. (MS)
Onze favoriete begraafplaats van Leeuwarden staat dit weekend weer volledig in het teken van power, hard en metal. Into The Grave is met The Charm The Fury, Flotsam & Jetsam, Metal Church, Alestorm, Powerwolf en Saxon overtuigend uit de startblokken gekomen op vrijdag. Het uiteenlopende programma trekt publiek van heinde en verre en zet de toon voor de rest van het weekend. De eerste lat is alvast zó hoog gelegd, dat we de Oldehove nog amper kunnen zien. Toch was het gesprek van de dag de lange wachtrij aan de deur. Mocht dat de pret drukken? Onze verslaggevers Merijn Siben en Jurgen de Raad laten hun licht schijnen over de acts van deze editie Into The Grave.
The Charm The Fury
The Charm The Fury
The Charm The Fury
The Charm The Fury
Flotsam and Jetsam
Tijdens de pre-party voorafgaand aan dag één van het festival in Neushoorn, trakteerden Flotsam & Jetsam het publiek op anderhalf uur aan klassiekers. Vandaag moeten zij het logischerwijs doen met een compactere speeltijd. Maar elk nadeel heeft zijn voordeel, want deze thrashpioniers krijgen zo de kans om met een voller geluid hun escapades te vertonen. En dat lukt prima, want vanaf opener Hammerhead is de moshpit aan de orde van de dag. De charismatische zanger Eric ‘A.K.’ Knutson, gekleed in vermoedelijk een Flotzilla-outfit, weet de aanwezige metalfanaten gemakkelijk mee te krijgen. Dat de gitaristen wat nors kijken wordt ook al gauw duidelijk, aangezien de vele melodieuze solo’s en scherpe riffs die zij eruit moeten persen tijdens de set. Met een afsluitende trio aan thrashkrakers, bestaande uit Desecrator, Dreams Of Death en No Place For Disgrace, is het zelfs voor de leek duidelijk dat Flotsam & Jetsam zijn legendarische cultstatus eer aan doet. Zondermeer een verdienstelijk optreden van een ijzersterke band. (MS)
Flotsam and Jetsam
Flotsam and Jetsam
Flotsam and Jetsam
Metal Church
Het is geen zondag, maar bij Into the Grave kan er gelukkig tot Metal Church gebeden worden. Nog lang niet afvallig deze band, gezien de terugkeer van zanger Mike Howe evenals het sterke nieuwe album XI. Het handelsmerk van deze metalen kerk is een combinatie van speed metal en heavy metal. Soms uptempo, soms midtempo, maar dankzij een gevarieerde mix van oud en nieuw werk een feestje voor iedereen. Vanaf het openingsnummer Fake Healer is het dan ook gauw headbangen geblazen. Howe’s strottenhoofd heeft door de jaren heen verrassend weinig slijtage ondergaan. De flamboyante frontman weet vanuit de bluesy coupletten van Gods Of A Second Chance dan ook soepel over te gaan in diens krachtige refrein. Gitarist Kurdt Vanderhoof valt eveneens op, wanneer hij meerdere malen glimlachend rondvliegende bekerhouders probeert te vangen. Met de cultklassieker Beyond The Black brengt de band een krachtig einde aan een uitstekende set. (MS)
Metal Church
Metal Church
Metal Church
Alestorm
Een opvallende kleurrijke backdrop met bananen en eenden doet al vermoeden dat het publiek een aardige dosis joligheid te wachten staat. En die krijgt het vervolgens dubbel en dwars bij deze Schotse feestbeesten. Het Britse Alestorm zorgt met weinig subtiele, maar uitermate effectieve ´piratenmetal´ voor een best vrolijke noot binnen de doorgaans donker klinkende metalwereld. Op een lekker fout jaren tachtig portable keyboard strooit zanger/toetsenist Elliot Vernon – gekleed in Schotse kilt – ongecompliceerde deuntjes uit over de hossende menigte. De opzwepende power/folk metal barst van de meezingers en kent soms een meer serieuze en brute noot in de vorm van metalcore-achtige passages. Alestorm viert voornamelijk het leven in zijn tekstgoed. Het gebrachte is allemaal weinig diepgaand, maar des te aanstekelijker. Dit energieke gezelschap ontketent gewoon een oergezellig metalfeestje en daar is natuurlijk totaal niets mis mee. (JdR)
Alestorm
Alestorm
Alestorm
Powerwolf
Twee jaar geleden was het Duitse Powerwolf nog één van de headliners op Dokk’em Open Air. Nu strijkt de formatie neer op dit andere Friese metalfestijn, met weer een prominente plek op het affiche. En dat is ook zeker terecht: retestrak spel en een show vol bombastische klanken knetteren van het podium. Powerwolfs power metal is doorspekt met traditionele heavy metal en is knap weelderig opgetuigd. Het zit vol theatrale elementen, zelfs met Roemeense weerwolven-thematiek, Bijbelse toespelingen en teksten in het Latijn. Voeg daar de corpse paint van de muzikanten aan toe en het plaatje is compleet. De podiumaankleding heeft in zijn totaliteit wat weg van de set van een gotische horrorfilm. Het brengt met zich mee dat dergelijke theatrale en pompeuze metal in de presentatie niet altijd een middenweg kent. Zo ook bij Powerwolf. Het is nogal over de top en je kan het afdoen als potsierlijk en kitscherig. Óf je gaat juist goed op in de verhalende, thematische metal van de Duitsers, wat velen vanavond ook doen. Niet onbegrijpelijk, want dit was een sterke show! (JdR)
Powerwolf
Powerwolf
Powerwolf
Saxon
Wie had dat verwacht? Uitgerekend de oudjes van Saxon lopen op deze dag, met diverse generaties aan acts, weg met het beste optreden van de vrijdag. Wellicht niet zo gek achteraf, want de band die de veertig jaar al heeft aangetikt, is een levende legende die Into the Grave vanavond ten top domineert. Waar het vroegere werk van de Britten antiek over kan komen op plaat, is dat op de planken het tegenovergestelde. Want het zijn niet alleen de jonge telgen als Battering Ram en Batallions Of Steel die het live goed doen, ook Power And The Glory, Heavy Metal Thunder en de ballade Crusader hebben tientallen jaren na dato nergens aan kracht ingeboet. Eén van de hoogtepunten is tijdens 747 (Strangers in the Night), als het publiek luidkeels meezingt. "Music is timeless", concludeert de energieke frontman Biff Byford tijdens Wheels Of Steel. Niets is minder waar, want dit optreden van Saxon staat symbool voor heavy metal in al haar vormen, pompend door lichaam en geest. Het resultaat? Een hunkering naar meer. (MS)
Saxon
Saxon
Saxon