Over het programma zijn de meningen verdeeld. Echt grote namen staan niet de poster, maar ondanks dat heeft het publiek het slechte weer getrotseerd, mooie dingen gezien en duurde het festival ook nog eens een dag langer dan voorheen. Hoewel Here Comes The Summer de afgelopen jaren drie dagen duurde, was er aan de vooravond altijd al livemuziek in de Bolderzaal; de recreatieruimte van Camping Stortemelk. Vanaf dit jaar is dit dus ook officieel een festivaldag.
Een van de festivals die aan de voorkant van het seizoen zit, is Here Comes The Summer op Vlieland. Het festival komt uit de koker van de mensen die ook Into The Great Wide Open organiseren. Op hetzelfde eiland en bedacht aan een tekentafel in de Randstad. Het grondgebied is Fries, wat het legitimeert om het een Fries festival te noemen.
©
Rick Slagter / 3VOOR12FRL
Breed programma
Hoewel de indiepop de overhand heeft, is de diversiteit groot op Here Comes The Summer. Afrobeat, een beetje soul, Nederlandstalige popmuziek en southern rock; het is allemaal te beluisteren op Vlieland. Een verantwoorde melange van muziekstijlen. Uiterst aantrekkelijk ook voor de vele (Randstedelijke) gezinnen die Here Comes The Summer zien als het ideale familie-uitje. Daarnaast is er ook het nodige te doen voor de jonge festivalgangers. Maar zij zijn ook met regelmaat, getooid met oorbeschermers, voor het podium te vinden bij de diverse optredens.
Prettig en goed gedijend in een ontluikend middagzonnetje, zijn de optredens van artiesten als Hand Habits op de vrijdag en de Nederlandse Amber Arcades op de zaterdagmiddag. Die laatste stond al eerder op Vlieland. Het oeuvre van Amber Arcades lijkt iets gevarieerder te zijn geworden. In elk geval is er live meer afwisseling, dat zorgt voor een gewoon prima optreden. Dit geldt ook wel voor het ‘German Kraut Beat Combo’ Sea Moya. Live is deze band een kleine sensatie.
De vanuit Montreal opererende Duitsers produceren een aanstekelijke mix van dansbare krautrock. Wie ze gemist heeft op Here Comes The Summer moet ze zeker live gaan zien! Hetzelfde geldt overigens ook voor Nederlandse Donna Blue en Mooneye. Deze jonge Belgische band werd dit jaar door Studio Brussel verkozen tot een van de drie ‘nieuwe lichting’ bands. Mooie liedjes en zelfs een cover van Tom Waits, Clap Hands, passeren de revue. Een gouden toekomst ligt in het verschiet.
©
Rick Slagter / 3VOOR12FRL
Amber Arcades
©
Rick Slagter / 3VOOR12FRL
Sea Moya
©
Rick Slagter / 3VOOR12FRL
Mooneye
België en Nederland
De Belgen zijn sowieso goed vertegenwoordigd op Vlieland. Wwwater, het alterego van Charlotte Adigéry, maakte afgelopen winter veel indruk op Explore The North en doet dat op Vlieland nog eens dunnetjes over. Maar ook het Antwerpse garagerock kwartet Sons geeft haar visitekaartje af. De eerste drie rijen zijn gevuld met jong (meisjes)volk, maar Sons is meer dan een meisjesmagneet. De vier spelen een strakke set, inclusief een puike versie van Lonely Boy van de The Black Keys. Jaguar Jaguar, ook uit België maakte iets minder indruk. Goed optreden, dat wel, maar niks meer en niks minder.
©
Rick Slagter / 3VOOR12FRL
Altijd goed is Jungle By Night. Het veelkoppige Amsterdamse orkest speelt op een afgeladen Ruige plak. Wie na dit optreden niet opgewarmd is, doet er goed aan zijn huisarts even te raadplegen. Jungle By Night weet er elke keer weer in te slagen om zijn publiek op te zwepen en op te jutten, totdat het ontaard in een kolkende massa. Dit zul je bij Klangstof niet snel zien gebeuren. Natuurlijk, de muziek is er niet naar. De verstilde en sfeervolle liedjes zijn om in alle rust naar te luisteren. Het optreden van de Nederlands/Noorse band maakt dan ook niet op iedereen evenveel indruk. De muziek is niet bedacht voor de grote massa. Wie gedacht had hier even flink uit z’n dak te gaan, is slecht voorgelicht en komt bedrogen uit.
Nederlandstalige hoogte- en dieptepunten
Het lekkerste van het festival werd voor het laatst bewaard. De Haagse band The Avonden speelde in de vroege middag een rommelig optreden, maar het was prachtig. De band van de fragile frontman Marc van der Holst beschikt over een mooi repertoire Nederlandstalige liedjes, die zich prima kunnen meten met Spinvis. Niet slecht voor een band waarvan de frontman onlangs nog verklaarde dat hij maar negen akkoorden kent, waarvan hij er drie nog heel lastig vindt. De aandoenlijke van De Holst heeft met regelmaat de lachers op z’n hand, met z’n gortdroge opmerkingen tussen de nummers door, maar zet ondertussen wel even een van de beste shows van het festival neer!
Een ander hoogtepunt (of dieptepunt) is het optreden van Nederlandstalige zanger Ricky De Sire. De aanleiding is de aandoenlijke documentaire, De Koning van de Nederlandstalige Rock & Roll, die Bastiaan Bosma (Aux Raux) over hem maakte en op het festival vertoond wordt. Een mooie geste van de organisatie, maar het optreden is tenenkrommend slecht. Tekstueel is het ook al niet hoogstaand en een begenadigd zanger is de Rotterdammer al helemaal niet. Het publiek daarentegen vindt het prachtig en draag De Sire op handen. Terecht, want hij staat toch maar mooi op Here Comes The Summer en dat kan niet iedereen zeggen!
©
Rick Slagter / 3VOOR12FRL
The Avonden
©
Rick Slagter / 3VOOR12FRL
Ricky De Sire
Black Flower
Een andere opvallende act komt ook weer uit België. Het Antwerpse Black Flower mag op Ruige Plak Here Comes The Summer 2019 uitblazen, letterlijk en figuurlijk. Het afrobeat- en jazzcombo rond de multi-instrumentalist Nathan Daems maakte enkele jaren geleden al indruk op Welcome to The Village en laat dat op Vlieland weer zien. Inmiddels een gevestigde naam, een langspeler verder èn een van de voorlopers in het genre. Met hypnotiserende melodieën en opzwepende ritmes weet het vijftal iedereen aan het dansen (of heupwiegen) te krijgen. De zon kijk sporadisch nog even om het hoekje en ziet dat het goed en mooi is geweest.
©
Rick Slagter / 3VOOR12FRL
Black Flower