#FSF17: Weekendverslag Fries Straatfestival #FSF17: Weekendverslag Fries Straatfestival

Het is een zonnige vrijdagavond en het jaarlijkse Fries Straatfestival is overduidelijk weer van start. Er heerst dan ook een gezellige drukte over het Klokplein wanneer DeVault begint te spelen. De uit Leeuwarden afkomstige vijfmansformatie weet direct een stevige en sfeervolle ‘wall of sound’ neer te zetten, waarbij de bouwstenen bestaan uit symfonische rock, gedreven riffs en zwevende melodieën. Er gebeurt veel op het podium; de heren zijn enthousiast en de drukte die hieruit voortkomt maakt dat de presentatie enigszins rommelig overkomt. Vocalist en frontman Bart Holwerda weet de touwtjes nog losjes in handen te houden. Naarmate de set vordert, krijgt de band steeds meer vorm. Desondanks de sporadisch onzuivere samenzang en lichtelijk schelle instrumentale secties die uit de geluidsboxen voortkomen, lijkt het publiek zich prima te vermaken. En laat dat nou precies het doel van de avond zijn. (HW)

In de vroege avonduurtjes wanneer iedereen net het eten op heeft staat bij Café ’t Anker The Sunny Road Show met vijf man sterk klaar. Deze folk/country act is ideaal om lekker bij uit te buiken en te genieten van de intense stem van Sjoukje de Boer. Het hele optreden ademt rust uit en iedereen op het podium ziet er laidback uit. Vooral gitarist Franke Wiersma, die de hele avond nonchalant op een versterker hangt met zijn gitaar, banjo of melodica. Het publiek blijft nog wat voorzichtig op een afstandje staan, maar Sjoukje stapt op sokken van het podium naar het publiek toe. Sjoukje weet gevoel in haar stem te leggen en tegelijkertijd speels te blijven, waardoor het geheel prettig is om te aanschouwen. The Sunny Road Show speelt een combinatie van covers en eigen werk. Met name de eigen nummers Gun en Belgium Friend, een lied over een niet beantwoorde liefde maken indruk. (SG)

Een klein halfuur na DeVault is er op het Klokplein ruimte gemaakt voor de volgende band. Vixen Scream mag dit jaar twee keer optreden op het Fries Straatfestival, zowel de vrijdag- als de zaterdagavond zijn ze op het zonnige festival te vinden. Het koppige drietal neemt je mee naar de bluesrock van de late jaren zestig en zeventig. Vixen Scream, bestaande uit Romar Boswijk, Roan de Vries en Lesley Marley geven zonder twijfel het geluid van de gouden tijden mee aan het zonovergoten plein. De energieke songs worden echter getreiterd door de schrille secties waar DeVault ook mee te maken had. Het lijkt een probleem bij de technici te zijn. Hoewel de band een set neerzet met dansbare baslijnen en soepele maar dominante drums, lijkt het publiek hier nog niet door geraakt te worden. De Britse gitaarblues van Vixen Scream komt in deze warmte niet goed tot zijn recht. (HW)

Wanneer we ons van het Klokplein naar de Eewal begeven, ziet het zwart van de mensen. De terrassen zijn overvol, terwijl het bij het podium tamelijk rustig is. Op het podium staat vanavond Aafke Romeijn, een oud Nederlands docente totdat ze in 2015 het schoolleven achter haar liet om fulltime muzikante te worden. Aafke Romeijn maakt Nederlandstalige synthpop met een vleugje elektronica. De eigenzinnige singer-songwriter vult deze synthpop in met diepe teksten die niet direct te begrijpen zijn. Haar betrokkenheid bij social media en journalistiek is hierin overtuigend terug te zien. Politieke statements, spitsvondige teksten en een randje brutaliteit. Je zal er even aan moeten wennen, maar het siert. (HW)

Stevige rockmuziek mag dit jaar niet ontbreken, dus op het Klokplein staan de hardere acts en Meddler is daar een van. Deze band maakt een combinatie van hardcore/punk met melodische elementen. Waar het bij bands als Madball en Sick Of It All vanaf moment één los gaat op het podium met agressieve zang en rechttoe rechtaan gitaarlijnen, is het bij Meddler net even anders. Er is ruimte voor rustige zang en wat meer metal gitaarlijntjes, waar gitarist Dorian Gort heel goed in blijkt te zijn. De band heeft in het najaar van 2016 een demo uitgebracht met een viertal nummers. Elk nummer heeft een andere sfeer, van hardcore naar punk en metal. Het publiek op het stampvolle Klokplein lijkt onder de indruk, de band staat dan ook strak te spelen. Het podium had wel wat groter gemogen, want deze jongens houden van bewegen. Dit doet het publiek dus uiteindelijk wel. (SG)

Een van de grotere acts van dit festival heeft de eer de avond af te sluiten bij Café ’t Anker. Wanneer je luistert naar de nummers van Son Mieux klinkt het erg elektronisch. Maar wanneer de band het podium aan het opbouwen is wordt duidelijk dat dit niet het geval is. Twee percussionisten met trommels en drumcomputers, een gitaar en een basgitaar blijkt de basis te zijn voor de aanstekelijke muziek die de band produceert. Son Mieux neemt ruim de tijd om te soundchecken en dat heeft een positief effect op het geluid. Tijdens For Those stroomt het plein snel vol en wanneer zanger Camiel Meiresonne de bekende hit Easy in zet begint het publiek te dansen. De stem van Meiresonne doet in de verte denken aan die van Joshua Nolet van Chef’s Special, maar zangtechnisch net wat beter. De nummers zijn aanstekelijk maar hebben allemaal een soortgelijke opbouw waardoor het een trucje wordt. Een trucje dat weliswaar goed wordt uitgevoerd. Veel materiaal heeft de band nog niet dus de nummers van de EP Vice Versa komen in een snel tempo voorbij. (SG)

Op de extreem hete zaterdag is het al vroeg druk in de stad en veel mensen zoeken verkoeling in de Prinsentuin. Omringd door een aantal schommels staat Stephanie Struijk in een schattig tentje. Mensen zitten gemoedelijk in het  hoge gras en genieten van prettig zoetsappige liedjes als Nieuwe Maan en Dadelijk Als Ik Thuis Ben. De liedjes passen bij de gemoedelijke sfeer die er hangt en mensen kijken al schommelend toe. Struijk praat tussen de nummers door en maakt een nonchalante indruk. Ondanks dat het alleen Struijk is met een gitaar, klinken sommige nummers toch dynamisch door het verschil in volume en tempo. Alle nummers fladderen lekker zomers over het publiek heen. (SG)

Op het gouveneursplein is inmiddels een klein ensemble neergestreken, de Amsterdam Klezmer Band. Het plein is inmiddels voorzien van schaduw dus het staat vol met mensen. De muziek is aanstekelijk en veel mensen deunen mee op de vrolijke noten van het gezelschap. Het  geheel had uiteindelijk nog wel een tikje luider gemogen en nog uitbundiger, maar met de hitte van vandaag is het zo ook wel goed. Het kan aan de hitte liggen maar na een aantal nummers gaat de klarinet toch wat irriteren. (SG)

Rilan & The Bombardiers staat gelijk aan een lekker stoot funk, soul en disco. Een schot in de roos van de festivalorganisatie dus om deze band te boeken op zo'n beetje de heetste dag van het jaar. Mochten de mensen op het Gouveneursplein het al niet de hele dag warm hebben gehad,dan staat deze band wel garant voor wat zweetdruppels. Na de release in 2015 van de internationaal opgepikte EP Walking On Fire, mag frontman Rilan Ramhane trots terugkijken op een hele enerverende periode. Twee nummers van die EP zijn namelijk opgepikt door Netflix en zijn te horen in de series Shooter en Shut Eye. Daarnaast krijgen ze de ene na de andere positieve recensie na hun optredens waarin ze vooral geroemd worden om hun enthousiasme en energie. Tussen alle optredens door zijn ze momenteel druk bezig met het opnemen van een nieuw album dat na de zomer uitgebracht gaat worden. Bezieling is een absoluut wapenfeit van de band, die vooral uitgedragen wordt door Ramhane. Hij perst vol overgave de tracks uit zijn lijf en weet daarbij goed te overtuigen met zijn krachtige stemgeluid. (MH)