#FF15: Dagverslag zaterdag #FF15: Dagverslag zaterdag

In een klein lokaal, achter in Neushoorn, staat Braakbeer. Precies zoals de naam doet vermoeden; Nederlandstalige pret-punk. De altijd vrolijke frontvrouw Marjet van der Meeren, schreeuwt haar teksten met een knipoog. Drummer Rob Schoenmakers (The Desmonds) mist zijn plekje op de voorgrond en probeert met quasi-grappige anekdotes even de aandacht op te eisen. De humor van het viertal is een leuke toevoeging, maar volgens het publiek moeten ze ‘minder lullen, meer spelen'. Ook de grove teksten worden aangezet met een vleugje humor. Publieksfavorieten Bek Houwe en FF Douche worden mee geschreeuwd en Van der Meeren wikkelt iedereen om haar vinger. Tijdens Braakbeer (er kan er maar één de hardste zijn) laat ze vol trots haar tatoeage zien die, verrassend genoeg, Braakbeer spelt. Of we dat allemaal even willen meezingen. Het publiek gaat er niet zo op in, dus doet de band het toch maar zelf. Er kan er maar één de hardste zijn. (HW)

Dat Freeze Festival een plek is om als artiest uit te pakken en te experimenteren laat Esther de Jong met haar optreden in Anneke zien. Waar De Jong in haar liedjes de zoektocht naar zichzelf op poëtische wijze bezingt, lijkt ze dit tijdens Freeze muzikaal gevonden te hebben. De liedjes staan en worden ondersteund door visuals. Een andere extra dimensie deze avond zijn de vijf kinderen die haar ‘band’ vormen. Met witte kleding en klei-achtige gezichten dwalen de kinderen door het publiek. Terwijl de kinderen je met intense blikken aankijken en De Jong met zang en spraak ondersteund wordt, is er van geen kant een mogelijkheid om van de boodschap te ontvluchten. Daarmee heeft de dagboekmuziek van Esther de Jong haar doel bereikt. (MF)

Wanneer je hoppend door Neushoorn van zaal naar zaal gaat, moet je in een aantal gevallen behoorlijk omschakelen. De overgang van van Esther de Jong naar Abdomen  is zo'n voorbeeld. Een groter contrast in genre is er waarschijnlijk niet: van poëzie, naar een trap in de maagstreek met recht in je smoel punk/grunge/garagerock. Op de twintig vierkante meter van lokaal 1.48 laat Abdomen zien dat je niet veel ruimte nodig hebt om een moshpit te laten ontstaan en het publiek wild te krijgen. Het is bewonderenswaardig hoe deze jongens ondergetekende toch elke show weer enthousiast kunnen krijgen over de garagefuzznoise en persoonlijke vooroordelen over alles wat te hard zou zijn, laten verdwijnen. Daarbij werken de nieuwe nummers zeker mee aan dit proces. Voor het album namen ze vorig jaar december een maand de tijd om de tracks op te nemen in Leeds. Na dit optreden zijn de verwachtingen van dit album, dat hopelijk ergens 2018 uitgebracht wordt, hooggespannen. (MF)

Met Millionaire weet Freeze Festival een band binnen te halen die de inhoud van je festival behoorlijk elan geeft. Frontman Tim Vanhamel heeft een staat van dienst waar je als gemiddelde artiest u tegen zegt. De mannen van Muse vielen als een blok voor de muziek van Vanhamel en de zijnen, maar ook is hij bijvoorbeeld beste maatjes met Josh Homme. Met al zijn samenwerkingen en bijdragen in bands als dEUS, Evil Superstars, MAGNUS en menig ander project in thuisland België is mede verantwoordelijk voor het op de kaart zetten van al het moois onze zuiderburen op de muzikaal gebied brengen. Rond middernacht weet Millionaire de vloer van de Grote Zaal vol te krijgen. Ze trakteren de aanwezigen op scheurende gitaren afgewisseld met een fijne psychedelische sound. De band trekt vooral de millennials de zaal in die waarschijnlijk de hype rond het debuutalbum Outside the Simian Flock in 2001 zeer bewust hebben meegekregen en zich terdege bewust zijn van de kwaliteit van Millionaire. En wat dat betreft stellen ze niet teleur. Het optreden voldoet aan alle verwachtingen. De Belgen sluiten hun muzikale jaar hier in het hoge noorden af en beginnen 2018 net zo noordelijk bij onze buren tijdens Eurosonic. (MF)

Soms zit het als artiest allemaal even tegen. Hoewel het niet ongebruikelijk is dat een band een paar minuten later begint, stapelen de technische problemen bij CIEL zodanig op elkaar dat ze pas een klein uur later beginnen. Met als gevolg dat een goed gevuld café in die tijdspanne uitgedund is tot slechts een handjevol mensen. Dit geduld wordt gelukkig nog wel beloond. Zodra de juiste balans gevonden is, creëert de combinatie tussen de warme synths en CIEL’s galmende stem een dromerig geluid wat op de late avond aangenaam wegluistert. Vooral op single Awake weten ze met vrij minimale instrumentatie wel een heel vol geluid neer te zetten. Uiteindelijk speelt de band gewoon een prima set, alleen net even een uurtje te laat. (WN)