#ETN19: Dagverslag zaterdag #ETN19: Dagverslag zaterdag

In de aanloop naar Explore the North zijn de verwachtingen over het nieuwe muzikale project van Fries om utens Meindert Talma van hooggespannen. Diverse regionale en landelijke media maakten afgelopen weken gewag van De Domela passie; een muzikale vertelling over het leven van socialist en anarchist Ferdinand Domela Nieuwenhuis die 100 jaar geleden stierf. Zalen Schaaf zit bij aanvang van het optreden dan ook bomvol. Een uur lang weet het publiek zich geboeid door een aangrijpende muzikale vertelling over het bewogen leven van Domela Nieuwenhuis. Talma, historicus van oorsprong, laat met dit optreden opnieuw een enorme stap in zijn creatieve ontwikkeling zien. Hij noemt zijn vertelling een passie, wat zich op het podium vertaalt naar een muzikale bezetting die naast zijn vaste muzikale kameraden, worden aangevuld met strijkers en een enorm koor. Zo voegt Talma een emotionele laag toe aan de voor hem zo herkenbaar blijvende hoekige composities en zanglijnen. Het resultaat is meer dan indrukwekkend. Zonder te oordelen en met een grote muzikale variatie, komen alle van belang zijnde gebeurtenissen in het leven van Domela Nieuwenhuis langs. Talma biedt ons met zijn Domela passie een unieke en indrukwekkende muzikale geschiedenisles. (SN)

De akoestiek van de Waalse kerk leent zich bij uitstek voor de omhullende klanken die Thor & friends  vanmiddag opdienen. De ordentelijk gepositioneerde toehoorders krijgen een knap bezwerend staaltje minimal music voorgezet, waarbij stapelende klanken mooi resonerend de weg vinden door de zaal. Met de Texaan Thor Harris, vooral bekend als drummer van de legendarische noiserockgroep Swans, als initiator en spil van een gezelschap dat doorgaans wisselt van samenstelling. In de kern echter staan mede-percussionisten Peggy Ghorbani en Sarah Gautier hem bij. In een oorstrelende flux van gecomponeerde en geïmproviseerde elementen, door de drie bespeelt op xylofoon, marimba en vibrafoon. In het aaneengesloten tour de force-stuk van een uur dat deze middag langskomt met de aanvulling van een violist en een blazer. Een stuk dat begint en eindigt met een indrukwekkend Tibetaanse mantra-feel dragend deel. Daarop vallen alle instrumenten samen in een krachtig resonerende drone. Bij het centrale deel van deze ouverture is het een hypnotiserend op- en afbouwen, in- en uitschuiven van cyclische, herhalende motieven. De ene keer groots en meeslepend en op een ander moment teder, breekbaar en warm. Met prachtige kleuringen van viool en saxofoon. Wonderschone performance. (JdR)

Sinds de eerste show van Hilbrandt heeft het gezelschap het roer flink omgegooid. De deinende scheepmansliederen hebben inmiddels plaats gemaakt voor een grandioze synthrock show met een religieus randje onder de naam “Ravijn”. Hiermee brengen ze hun nummers onder in een theatraal spektakelstuk met een uitmuntende productie. Een groot neonverlicht wiel hangt centraal als een symbool voor hun nieuwgevonden religie die gedreven wordt door opzwepende 80’s synthrock. Met bijpassende stemmige zwarte kleding brengen ze een divers scala aan variaties op dit genre, wisselend van het meer balladachtige Bang tot opzwepende rockanthems a la Editors. Het geheel klinkt als een soort soundtrack voor een oldschool autofilm, waarbij knalrode ferrari’s door fel verlichte nachtlandschappen scheuren. Om al deze nummers bij elkaar te binden, probeert Hilbrandt hierbij nog een groter narratief neer te zetten, met overkoepelende thema’s als stilstand en bezinning. Dit dragen ze uit via intermezzo’s tussen de nummers door waarin ze deze boodschap via metaforen en beloftes van verlossing proberen over te brengen, maar die er eigenlijk alleen in slagen de vaart uit de show te halen. Gelukkig wordt dit ruimschoots goed gemaakt door de strakke presentatie en hun sterkste set nummers totnogtoe. (WN)

Bij veel artiesten zou de naam van een show als Vruchtjes eten tot opgetrokken wenkbrauwen leiden, maar bij Joost Oomen valt elke vorm van verwarring juist te verwachten. Als een van de meest originele dichters van het Noorden laat hij zich ditmaal bijstaan door Kruidkoek, een zelfbenoemd garagejazz viertal, in een show die draait om vreugde, verrassingen en vrijwel elke vorm van vruchtjes. Een opsomming maken van het chaotische schouwspel is eigenlijk ondoenlijk, maar alles van popcornkannonen en polonaises tot skelters overladen met druiven passeert de revu. Ergens doet het nog het meest denken aan een ontspoord kindertelevisieprogramma waarbij Joost als een soort Willy Wonka al zijn onderdanen orkestreert in een poëtische chaos. Vol jolijt doopt hij de voorste rijen met sinaasappelsap, gebruikt hij het publiek als een soort dansende cheerleaders of misbruikt hij ze als onderdeel van een drumstel. Niemand lijkt veilig van zijn maniakale meligheid, maar niemand wil ook veilig zijn. Hij ratelt zijn gedichten als een soort overstuurde beat poems af met ludieke teksten over gele jojo’s, stokbroden en verlossing, ondersteund door de band die in alle manie verrassend strak blijft spelen. Hierdoor is Vruchtjes eten niet alleen een theatraal spektakelstuk, maar ook een set bijzonder creatieve nummers met teksten die nog tot ver in de nacht nog tot de verbeelding spreken. (WN)

De samenwerking tussen de Leeuwarder punk/garage raaskallers van Abdomen en drie upcoming woordkunstenaars is één van de eerste uitvloeisels van het kortgeleden opgestart productiehuis binnen de Explore the North organisatie. Jongeheren Martin Rombouts en Dean Bowen flankeren hedenavond jongedame Maxime Garcia Diaz op de Eestroom en oreren hun poëtische teksten onder de noemer Poetic Resistance. Daarbij worden ze onverzettelijk ondersteund door de immer weerbarstig piepende en knarsende geluidsbranie van het trio op de achtergrond. In de Nederlandse taal vullen de tekstdichters elkaar aan in een aantal afzonderlijke voordrachtstukken waarin het drietal furieus op de barricades gaat ter verdediging van de mens als individu, met zijn persoonlijke vrijheid als te koesteren groot goed. Conformisme, maatschappelijke vervlakking, het verstikkende kapitalistische systeem. Het zijn de zoal passerende topics en tekstinhoudelijk gegoten in klein en groot leed. Het individu onder vuur. De performers winden zich goed op, de boosheid is zeker daar. De interactie met de band werkt grotendeels. Vooral op de momenten waar Abdomens noisefluimen die dichterlijke opwinding lekker stutten. Naar het slot toe gaat het concept dan toch vermoeien; de gebalde stootkracht ebt weg, statements en beschouwingen dreigen hun doel voorbij te schieten en krijgt het bij elkaar enige schijn van pretentieus gejongleer. (JdR)

De tijden dat de noemer punk voor commotie en opwinding zorgt lijkt inmiddels al een tijdje achter ons te liggen. De eerste generatie bands die vol furie ageerden tegen alles in de maatschappij wat ze niet zinde, werd al snel vervangen door de inhoudsloze oi-punk. Sindsdien is het genre zo goed als dood verklaard, maar de laatste jaren is er weer een nieuwe beweging Engelse bands opgestaan, aangevoerd door groepen gedesillusioneerde jeugd uit grauwe buitenwijken. Hieronder ook Bad Breeding, een viertal dat de anarcho-punk traditie van bands als Crass op geheel eigen wijze weer nieuw leven inblaast. Flirtend met noise en hiphop creëren ze een compact allesomvattend geluid, waarbij ze al hun woede en frustratie uiten in nietsontziende teksten over versplintering en onrecht. Niet alle teksten zijn even duidelijk te verstaan, maar de boodschap wordt wel duidelijk overgebracht door de onuitputtelijke onrust van frontman Chris Dodd die zich meer tussen het publiek begeeft dan tussen de band. Voor de rest is het recept als vanouds, korte nummers van amper twee minuten in een tempo gespeeld waarvan je oren nog een tijdje blijven klapperen; precies zoals het hoort.(WN)

Direct vanaf het moment dat Lucky Fonz III de vlakke vloer van de Westerkerk oploopt pakt hij de volle aandacht van het publiek. En die aandacht verliest hij een uur lang geen moment. Lucky Fonz III is in de eerste plaats dan een verteller Verbinding en interactie mijn zijn publiek staat centraal. Zijn muziek, gebracht op gitaar en piano, is het voertuig voor vaak geestige, maar soms ook serieuze anekdotes en gebeurtenissen uit het leven van Lucky Fonz. Met soms wat warrige, maar immer geestige verhalen introduceert hij zijn liedjes. Hij gaat daarbij intuïtief te werk; diverse keren wordt het begin van een nummer onderbroken omdat hem iets te binnen schiet, wat ook nog van belang is om het desbetreffende nummer, of een zin daarin, te begrijpen. Dat hierdoor de effectieve speeltijd tijdens zijn uur durende optreden vrijwel halveert is jammer. We hadden eigenlijk wel wat meer nummers van zijn prima ontvangen plaat Multimens van eerder dit jaar willen horen. (SN)

Zalen Schaaf gaat bij het Amsterdamse Weval, de kans was al groot, zwoeltjes met de heupen los. De warme, prikkelende electro van het duo is in zijn genre dan ook één om in te lijsten. Dansbaar dus. Ja, zeker.  Maar ook met tracks die getuigen van sterke creatieve tact. Weval voorkomt voorspelbaarheid, ´schiet´ niet met oeverloos herhalende, voor de hand liggende synthpatroontjes en beats. Harm Coolen en Merijn Scholte Albers brengen vanachter hun knoppenpanelen en synths vandaan een intrigerende klankmagie van   mooi fluctuerende ritmes en warme, epische synthmelodieën. Opvallend is dat nummers van het meest recente album The Weight dan nog meer de creatieve verfijning dragen en je verder doen dwalen in die elektronische laagjes. Maar de meer doorstomende trip-hop/house van eerder werk doet het ook verdomd lekker, hoor. Hier wil je nog wel wat van. De mannen gooien na een grote toejuiching, geheel terecht, dan ook de toegifttrack er tegenaan. (JdR)