#ETN19: Dagverslag vrijdag #ETN19: Dagverslag vrijdag

De Vlaams-Nederlandse Chantal Acda is een graag geziene muzikant in Noord-Nederland. Ze stond al eerder op Explore the North, Into the Great Wide Open en afgelopen voorjaar op Oerol. Het fundament van Acda is stevig; ze maakt deel uit van de folk-formatie Isbells en Marble Sounds. Sinds een aantal jaren schuwt Acda het muzikale experiment echter niet. In 2016 bracht Acda op Explore the North een betoverend mooi optreden in een minimale muzikale setting. Nu kiest Acda voor een ruimere bezetting, waarin vocalen de boventoon voeren. In zes muziekstukken die onder de noemer PŪWAWAU worden uitgevoerd, staan Acda en haar vier vocalisten centraal. In een emotionele kruisbestuiving tussen poëzie, beeld, muziek, en literatuur vallen gesproken woord, zang, klanken en videobeelden op betoverende wijze samen. Het meest indrukwekkend zijn de stukken waarin de vier vocalisten zich door het publiek bewegen, waardoor een surrealistische akoestische ervaring ontstaat. Prachtig is de wijze waarop de zanglijnen elkaar hierbij aantrekken, dan weer afstoten en uiteindelijk schitterend samensmelten. Het laat zowel het publiek als de muzikanten zelf vanavond niet onberoerd. (SN)

De aula in het oude Stedelijk Gymnasium is vroeg in de avond het sfeervolle decor voor het optreden van  The Homesick. De retro aandoende en nerdy look van het drietal geeft je in deze setting de indruk alsof ze op een schoolfuif uit vervlogen tijden zijn aanbeland. Het retrogehalte is in ieder geval ook te vinden op het nieuwe liedwerk van de schuchtere Dokkumers. Meer dan voorheen. De ogenschijnlijk luchtige sixties psychpop – denk aan 13th Floor Elevators of The Byrds – schijnt er meer in door, heerlijk prikkelend voor de dag komend in die typische dwarse Homesick-discrepantie met goed onderkoelde post-punk. Het zorgt voor dat bijzondere, eigen geluid van de Friezen. Het is het vermaarde Sub Pop label uit Seattle – grunge-aanjager; onder meer Nirvana´s debuutalbum Bleach en materiaal van Soundgarden en Mudhoney uitgebracht – niet ontgaan. Dat heeft de band onlangs ingelijfd en brengt in februari nieuwe full-length The Big Exercise uit.
De puntige liedjes komen vanavond sterk gebalanceerd naar voren, waaruit nog eens blijkt dat The Homesick live alleen maar meer terrein heeft gewonnen. De nodige gigs in binnen- en buitenland werpen duidelijk de vruchten af. Alles klopt eigenlijk; die kekke stopjes en overgangetjes en de mistige zang, zo aanstekelijk vooral ook als de stemmen van bassist Jaap van der Velde en gitarist Elias Elgersma samenvallen. Maar ook de ragfijne gitaarmelodietjes die mooi boven gruizige texturen uitsteken. Soms bijna lieflijk. Maar, dan is er altijd weer de bite, dat voelbare cynisme en een bepaalde beklemming. The Homesick intrigeert. (JdR)

Na de mooie eigenzinnigheden van The Homesick is het meteen door naar Engelse stijlgenoot Drahla. In de 'buik' van atelierschip De Eestroom, dat voor het festival is aangemeerd bij de Prinsentuin, komen deze drie jongelingen met een lading wispelturige post-punk van de aardig koude, apatische soort. Aangevoerd door de frêle, donkerharige zangeres/gitariste Luciel Brown, wiens wat monotone praatzang enigszins refereert aan Sonic Youths Kim Gordon en prima aansluit bij Drahla's kille geluid. Met songs die omgeven zijn van het Joy Division-post-punkzweem, maar dan in hun opbouw vaak nogal fragmentarisch klinken. Dat laatste geeft een leuke desoriëntatie, brengt bepaalde spanning en ook onvoorspelbaarheid met zich mee. Een opvallende rol is daarbij weggelegd voor bassist Rob Riggs die fraaie, bepalende noten speelt op zijn, van fijn ruimtelijk chorus-effect voorziene bas. Toch wil het, bij elkaar genomen, maar niet zo landen, aan wat Drahla laat zien en horen. Het zou deels misschien kunnen liggen aan de wat gedweeë presentatie van het trio zelf en anders dan toch aan die hier en daar net iets te geforceerd doorgevoerde fragmentarische songopbouw. Een keerpunt richting seteinde, met enkele meer opzwepende en doorrollende tracks, maakt de performance dan nog tot een genoeg bevredigende ervaring. (JdR)

De meeste artiesten zijn tegenwoordig vooral geïnteresseerd in simpelweg hun muziek spelen. Ze werken een goed ingestudeerde set netjes af om vervolgens het publiek hartelijk te bedanken en het podium te ruimen. Zo niet Moor Mother; deze activiste/dichteres/geluidskunstenares wil hoofdzakelijk het publiek opruien. Zo kan ze met gemak voor een groep dronken hillbillies Afrikaanse dichtkunst voordragen en is het ook niet verwonderlijk dat ze bij het stugge publiek vanavond frontaal voor de aanval kiest. Aanzwellende housebeats en rijk getextureerde fragmenten lawaai vliegen door de ruimte, steeds opzwepender om maar een reactie teweeg te brengen. Als dit niet lukt, gaat ze zelf ook maar fysiek de strijd aan, duwend en trekkend schuurt ze zich een weg door het publiek heen om uiteindelijk in frustratie te uiten: “You conservative hipsters don’t dance, you don’t mosh, what do you do?” Haar woede is hier volledig gemeend en aan het vuur in haar ogen te zien is het niet moeilijk om haar op de barricades voor te stellen. Temidden al dit tumult is het makkelijk te vergeten dat haar rauwe provocatieve teksten bijzonder confronterend kunnen zijn met hun zware rake beats. Het is bij vlagen een ongemakkelijk optreden, maar tegelijkertijd ook origineel en oprecht. Uiteindelijk zijn dat toch de kwaliteiten die een show memorabel maken in plaats van plichtmatige pretenties. (WN)

Do it yourself is in het westen een populair ethos, maar het Nigeriaanse Mdou Moctar heeft dit idee wel tot het uiterste getrokken. Met een gitaar gemaakt uit fietsonderdelen heeft hij zichzelf gitaar leren spelen aan de hand van de YouTube video’s van Eddie van Halen. Deze gedrevenheid en passie voor virtuoze gitaarmuziek zie je nog steeds terug op het podium bij dit kleurrijke gezelschap. Duellerende gitaarsolo’s bewegen zich behendig voort over de hypnotiserende spacerock in een spel dat als de getijden steeds terugkrabbelt om ineens weer in een vloedgolf alles te overspoelen. Het is een fascinerende gewaarwording waarbij gemakkelijk een half uur aan tijd in een ogenblik voorbij trekt zonder dat je er erg in hebt. De groovende ritmes van laatste plaat Ilana nodigen steeds uit tot gemoedelijk meewiegen, maar bieden in de basis eigenlijk te weinig variatie om echt opvallend of onderscheidend te zijn. Na een tijdje voelt de show vooral als een geslaagde jamavond, voor sommigen mogelijk het hoogste compliment denkbaar, maar iets meer afwisseling in ritme of opbouw had niet misstaan (WN)

Een van de hoogtepunten van de afgelopen editie van Explore the North was de Canadese violiste Jessica Moss. Met haar viool en een arsenaal aan loops en effectpedalen wist ze in haar eentje een beeldschone en ontwapenende show neer te zetten. Dit jaar gaat Sebastian Plano voor een soortgelijke aanpak, slechts gewapend met een cello. Melancholische tonen vullen zonderling de kerk, gewichtloos zwervend door de kerkgewelven, tot ze met een ferme haal van Plano genadeloos neerdalen op het publiek, enkel beroering achterlatend. Deze Argentijn heeft echter meer trucjes in huis dan puur sentimenteel spel; gaandeweg begint hij meer indringende bassen te incorporeren die hij tevoorschijn tovert uit een gemonteerd pedaal op zijn instrument. Soms vormen ze samen een lome beat, maar vaak galmen ze langzaamaan uit als een tegenwicht tegen de scherpe cello. Hierbij maakt hij sporadisch ook nog gebruik van vocale loops die hij als etherische klanken boven de rest uit laat stijgen. Het is een intrigerend schouwspel van warme klanken, waarmee hij niet tot de genialiteit van Moss komt, maar wel in zijn eigen recht een creatieve compositie neer weet te zetten. (WN)

Na miljarden jaren van omzwervingen met hun ruimteschip Mushroom One zijn de aliens van Henge neergestreken in de kantine van het Stedelijk Gymnasium. Een niet alledaagse plek voor een zeker niet alledaagse band. Onder aanvoering van hun innemende voorman Zpor mondt het bezoek van deze ruimtewezens uit in een compleet absurde show. De muziek is een onnavolgbare - maar o zo aanstekelijke - mix van space-rock en hypnotiserende dance. Het is pure caleidoscopische kitsch, maar tegelijkertijd ontzettend slim en geestig. Met hun boodschap van liefde weet de band het publiek compleet voor zich te winnen. Het danst erop los, alsof het de laatste dag op aarde is. Enige twijfel over het al dan niet bestaan van buitenaards leven is na vanavond dan ook definitief verleden tijd. Ze zijn onder ons, en met hun surrealistische muzikale boodschap van liefde zullen ze ons komen redden! (SN)

猫 シ Corp  (spreek uit: Catcorp) neemt je op De Eestroom mee in de wereld van vaporwave, een raadselachtig internetgenre waarachter een scene zit met artiesten die thuis losgaan op hun computers, er muziek, artwork en videoclips op maken en dit via Bandcamp of YouTube delen. Inspiratie wordt opgedaan in de consumptiecultuur van de jaren tachtig en negentig. In de afgelopen jaren is er zo een online-gemeenschap ontstaan van muzikanten en liefhebbers van het genre.
De uit Hallum afkomstige Jornt Elzinga is de man die schuilgaat achter 猫 シCorp. Vorige maand pas had hij zijn eerste live optreden. Wel meteen in Los Angeles, op een grote samenkomst van vaporwave-artiesten. Deze avond vertoont hij dan voor het eerst zijn kunsten ´thuis´. Een regen aan eighties en nineties geluidssamples, van reclames tot Sandra´s Maria Magdalena aantoe, rijgt hij aan elkaar vanachter zijn laptop en elektronische tools, smaakvol vermengd met elementen uit liftmuziek, corporate smooth-jazz, ambient, muzak en lounge. Een bont ratjetoe dat vergezeld wordt van vermakelijke visuals van uiteenlopende jaren tachtig en negentig consumptie- en popcultuur. Een leuk uurtje met veel nostalgische klanken en beelden, die je meermaals laat grijnzen van herkenning. (JdR)