#ETN18: Dagverslag vrijdag #ETN18: Dagverslag vrijdag

Voor wie Boudewijn de Groot kent van zoetgevooisde liedjes als Jimmy en Land van Maas en Waal zal zich toch eens achter de oren krabben bij het horen van Nacht en Ontij. Deze langspeler uit 1969 is naar alle waarschijnlijkheid De Groot’s meest duistere en obscure album. Een album dat zich prima kan meten met de meest donkere en Satanistisch metal albums, alleen iets subtieler gebracht. Het eerste album ook waarbij de teksten niet door Lennaert Nijgh werden geschreven, maar door de zanger zelf. Een luisterfilm, zo omschreef hij deze plaat destijds zelf. Een album wat hij zelf nooit live ten gehore heeft gebracht, want te duur. Ruim vijftig jaar later komt het album alsnog tot leven op de planken. Niemand minder dan de Vlaamse zanger Mauro Pawlowski, niet wars van een beetje occultes, reist met Ode aan Boudewijn de Groot's 'Nacht en Ontij' langs concertzalen en festivals en weet het album uiterst smaakvol te brengen, inclusief hallucinerende visuals. De supergroep die de Pawlowski heeft samengesteld bestaat louter uit topmuzikanten, zoals Roman Hiele (Hiele), Pascal deWeze (Metal Molly) en Dijf Sanders. Maar de hoofdrollen zijn toch wel weggelegd voor actrice Lore Dejonckheere, zij vertelt het verhaal en zingt, zangeres Annelies Van Dinter (Echo Beatty) en natuurlijk Mauro Pawlowski zelf. De ode aan Nacht en Ontij is een zeer geslaagde natuurlijk. Pawlowski kun je wel om een boodschap sturen, maar dat het resultaat zo verbluffend zou zijn? Misschien wel het hoogtepunt van Explore The North 2018. (TvdV)

Hoe een bandnaam voor vervoering kan zorgen... Vooraf wordt er in de wandelgangen druk gespeculeerd over hoe je Wwwater uitspreekt; Wee-wee-woter, wellicht? Wat blijkt, je kunt gewoon Water zeggen… Ach ja dat zijn de valkuilen van een hippe bandnaam. Want hip mogen we Wwwater best noemen. Ze stond al op de soundtrack van de Felix van Groeningens Belgica (met The Best Thing, toen nog als Charlotte) en heeft inmiddels onderdak gevond bij het DEEWEE label van de heren van Soulwax. In die hoek mag je de muziek van Wwwater ook wel zoeken, uitermate dansbare en eigentijdse indiepop. Wwwater is het alterego van Charlotte Adigéry, de blikvanger van de drie muzikanten die vanavond op het podium staan. En dan te weten dan haar band bestaat uit toetsenist Bolis Pupul en drummer Steve Slingeneyer (ex-Soulwax) die op z’n minst een lintje verdient voor zijn diensten vanavond (want, dank u voor de moddervette beats). Maar het is Adigéry die de show steelt. Een aimabele jongedame met een prima voorkomen en een dito stem. Het enthousiasme van Wwwater slaat mondjesmaat over op de zaal er is reuring, maar het dak gaat er nog niet af. ‘Alles moet kapot’, stelt de zangeres bij het laatste nummer, het expliciete Screen. Tevens haar meest recente single. Adigéry gaat nog een keer tot het uiterste, dit tot groot enthousiasme van het publiek. Hoewel alles natuurlijk niet letterlijk kapot is gegaan, blijft het publiek uiteindelijk wel verbluft achter. Inderdaad, Neushoorn staat nog op zijn grondvesten, maar hee, dit was wel goed, heel goed! (TvdV)

Explore The North zet Japan dit jaar goed in het spotlicht. Voor twee derde opgeluisterd met Friese inbreng, in de vorm van samenwerkingsverbanden van enerzijds Japanse psych/noiseband Bo Ningen en dichter Elmar Kuiper en anderzijds producer Anchorsong en het Friese strijkkwartet Risata. Sundays & Cybele doet vanavond dan dus zijn creatieve ding zonder provinciale inmenging. De vier psychonauten uit Tokyo rollen in de catacomben van het Z-gebouw een set uit die knap overloopt van authentieke psychedelica. Daarin geven de schuchter, ingekeerd ogende Aziaten grote, op sleeptouw nemende, spanwijdtes af. Young Soul, van begin vorige maand uitgebrachte album On The Grass, etaleert zo prachtig breed trekkende gitaarmelodieën die je in kalme tred omhullen. Een Pink Floyd revisited, ten tijde van hun eerste helft jaren zeventig plaatwerk Dark Side Of The Moon en Wish You Were Here. En toch ook samenvallend met subtiel doorvloeiend, typisch oosters/Japans sfeergoed. Die een boeiende diepere gevoelslaag geeft, je op de koop toe pakt binnen de al zo intrigerende kosmische mix van onder andere sixties en seventies psychedelica, Krautrock en die Japanse folklore. Sundays & Cybele verflauwt geen moment in zijn avontuurlijk gesedimenteerde hybride, de andere passerende tracks wijzen dat eveneens uit. Al had het gebodene misschien minder afstandelijk, uitbundiger gebracht kunnen worden door de uitvoerders. Nou ja, de stoïcijnse houding van het kwartet speelde de zeggingskracht van de muziek zelf dus geen enkele parten. (JdR)

De hoogtijdagen van triphop zijn inmiddels al enige jaren achter ons, maar de invloeden van dit genre klinken nog steeds door in de muziek van de Londenaar Obaro Ejimiwe, beter bekend als Ghostpoet. Hoewel zijn donkere stemgeluid en zijn even zware als indringende teksten inderdaad doen denken aan Tricky, heeft hij een stuk meer in huis. Waar normaal gesproken deze teksten met een simpele sluimerende beat gecombineerd worden, leunt hij, zeker in deze livesetting, een stuk zwaarder op zijn band. Galmende gitaarlijnen voeren hier de boventoon en mijmeren voort over strak afgemeten ritmes tot het punt dat Ejimiwe zelf stopt en de band tot een sporadische uitbarsting laat komen. Volledig in het zwart gehuld
ijsbeert hij over het podium heen en gebaart hij als een wilde dirigent die probeert zijn orkest in chaos te doen storten. Totale chaos wordt het echter nooit bij Ghostpoet, want zodra hij de microfoon weer beetpakt, past de rest van de band zich onmiddellijk weer aan. Het is een indrukwekkende en heel strak geoefende show die eigenlijk alleen aan spontaniteit te wensen overlaat. Maar met een slotstuk van nummers als het opzwepende Immigrant Boogie en Freakshow is zelfs dat amper een bezwaar. (WN)

Een uur lang weten Chouk Bwa & The Angstromers de Arena in Neushoorn te bezweren met hun verslavende ritmes en hypnotiserende zang. De instrumentale bezetting is uniek. Afrikaans-Haïtiaanse zang en percussie die op onnavolgbare wijze door het Brusselse elektronica-duo The Ångststromers wordt aangevuld met synths, samples en geluidsvervormingen brengen het publiek in totale vervoering. Een bijzondere rol is daarbij weggelegd door twee fascinerende zangeressen die de frontman van de band bijstaan en de zang van een angstaanjagende spiritualiteit voorzien. Maar ook wanneer de zanger en zangeressen van het podium verdwijnen om de schijnwerpers te richten op de percussionisten blijft de band fascineren, waarbij de Afrikaanse roots van de muziek nimmer ver weg klinken. Zo creëert deze act een sfeer die, ondanks de vrij sobere en eenvoudige instrumentale opzet, een optreden lang mateloos blijft boeien. (SN)

Een afgeladen Westerkerk is muisstil bij de verhalende teksten van Sun Kil Moons Mark Kozelek. De praatzang van de in stemmig zwart geklede vocalist krijgt alleen bijval van piano, van een pianist met dezelfde kledingkleur. Zwart, in ieder geval vaak donker getint, zijn dan ook de short stories die je van de beste man met de getormenteerde ziel op je bord krijgt. Kozelek serveert songs die – thematisch – uit het leven zijn gegrepen en met zijn kenmerkend schrapende en diepe, enigszins (prettig) vermoeid aandoende stemgeluid naar voren komen. Bijkomend geeft hij bij aanvang – in de lijn van die vermoeidheid – het publiek te kennen wat gedesoriënteerd te zijn door te weinig slaap (tourperikelen) en vraagt hij naar de naam van de stad waar hij nu optreedt. "Luuwarden?" Een droge Kozelek krijgt er natuurlijk de lachers mee op de hand. Het eerder meer muzikaal aanvoelende songwerk blijft wat uit vanavond. Nieuwe plaat This Is My Dinner (deze maand uitgekomen) staat aardig op de voorgrond en daarop hebben Kozeleks tekstvoordrachten nog een prominentere rol ingenomen te midden van de instrumentinvulling. Kozeleks openhartige, breekbare folkliedjes zijn een aardige beproeving. Maar die universele teksttopics als de dood, de onrechtvaardigheid van het leven of de menselijke onverschilligheid doen je toch ook vaak genoeg ´opveren´ in de herkenning, op die vrij innemende tragikomische wijze waarop Kozelek zijn tekstgoed brengt. Komt bij dat die meestal herhalende fraaie, moody pianolijnen zich op bepaalde momenten knap in je vastnagelen, in aangename monotonie. (JdR)

De noiserockers van het Japanse Bo Ningen zijn inmiddels even bekend van hun samenwerkingen met artiesten als Keiji Haino en Savages als van hun eigen platen. Hoewel ze het experiment nooit uit de weg gaan, zorgde de samenwerking met Elmar Kuiper, de frontman van de Tigers fan Greonterp toch voor een aantal opgetrokken wenkbrauwen. De muzikale raakvlakken tussen deze twee bands lijken namelijk op het eerste gezicht beperkt, maar dat kan juist ook de basis vormen voor een interessante samensmelting van stijlen. Zoals echter wel vaker het geval is, blijkt de realiteit vreemder te zijn dan fictie. In een ruim uur komt er abstracte Friese poëzie langs die meer door klank gedreven wordt dan door inhoud. Er is hyperactieve Japanse rap/noiserock met gitaren die continu de bocht uit dreigen te vliegen en dan toch ineens weer plaats maken voor loodzware bassen. Centraal punt bij alle nummers staan Kuiper zelf die in zijn gewaad vaak kalm over het podium beweegt en de onstuitbare Taigen Kawabe die met zijn theatrale mimiek en gitaarkunsten de show steelt. Niet elk stuk slaagt erin de twee werelden te combineren, maar uiteindelijk komen beide stijlen in het slotstuk bij elkaar tot een soort space rock n’ roll die uitmondt in een kwartier gitaargebeuk dat klinkt alsof Hawkwind een flinke portie anabolen geslikt heeft. Hiermee spelen ze absoluut geen veilige of feilloze show, maar weten ze met het nodige experiment wel een dik uur lang te vermaken. (WN)

De donkere kelder van het Z-gebouw vormt een ultieme setting voor het Britse AK/DK. Het duo uit de Zuid-Engelse stad Brighton brengt intelligentie elektronica. Niets geen samples of voorgeprogrammeerde drumtracks bij deze formatie. Alle ritmes, baslijnen synth-sounds wordt ter plaatse in elkaar gesmeed met behulp van de nodige loopstations. Vrijwel elk nummer vol met hypnotiserende melodielijntjes bereikt een apotheose als beide heren achter hun drumkit schuiven om de elektronica te overlagen met een stuwende live-percussies. Dat maakt dit duo tot een opvallende verschijning in de elektronica-scene. De sound is niet alleen origineel en eigenzinnig. Het is ook een onderhoudende act om naar te kijken. En ook opvallend; tussen de tracks blijken de heren ook nog sympathiek en belangstellend te zijn naar de naar de plek waar ze vanavond mogen spelen. (SN)