#ETN18: Dagverslag donderdag #ETN18: Dagverslag donderdag

Het Togolees/Franse Vaudou Game is, naast het Haïtiaanse Chouk Bwa & The Ängstromers en het Noord-Afrikaanse Ifriqiyya Electrique, één van drie acts op Explore The North tegen de achtergrond van het boek VOUDOU, van New Orleans naar Cotonou op het ritme van de goden van schrijver en journalist Leendert van der Valk (die tevens op het festival nadere duiding zal geven aan het genre). Het duurt even voordat de zeskoppige band de pittige buitenkou er wat uitkrijgt in de redelijk gevulde Accent-zaal van De Harmonie. Maar dan gaan de voetjes voorzichtig aan van de vloer. Dat kan ook bijna niet anders bij de uiterst aanstekelijk gepresenteerde swings. Vaudou Game zwiept de temperatuur omhoog met zijn broeiend groovende tovermengsel van traditionele voodooritmiek en seventies afrofunk, aangelengd met vooral duidelijke James Brown trademark. Voor de bevlogen, charismatische zanger/gitarist en bandaanvoerder Peter Solo – ontbloot bovenlichaam, witte tulband – kan het allemaal niet genoeg zijn waar Vaudou Game voor staat. Met vurige, misschien her en der wat lichtelijk overtrokken pleidooien voor het écht willen delen van de muzikale energie met het publiek en dat voodoo een omhelzing van de natuur is, ingegeven door positiviteit (en géén kwade geesten, negativiteit aanroept). Die energie - aardig tomeloos, hoor - van de, je geleidelijk meester makende, bezwerende voodoo-vibes vertaalt zich in retestrak doortrekkende ritmepatronen. Fijne, pakkende melodieuze kleuring is er van de aan de muziek van afrobeat-godfather Fela Kuti refererende blazerssectie. Verhoogt die warme, exotische atmosfeer nog meer. En deze gaat dan ook geen moment stuk bij Vaudou Game. (JdR)

De ambiance van het voormalige Poppodium Romein in de Westerkerk leent zich zonder meer voor het stemmige en gedragen, iets plechtige songmateriaal dat deels Baby Dee haar set omvat. Bijgestaan door twee andere zangeressen heeft zij plaatsgenomen in het midden van de zaal (in een koddige theatrale opkomst; gedrieën achter elkaar aan lopend), met de toehoorders die het gebeuren zittend in de kerkbanken tot zich nemen. De Amerikaanse liedjesschrijfster Baby Dee - man in een eerder leven – behoorde in de negentiger jaren tot de New Yorkse kunstscene rond Antony Hegarty (Antony and the Johnsons, met wie zij ook samenwerkte), was ooit straatartiest en opereert tegenwoordig vanuit haar woonplek in Zeeland. Ze speelt accordeon, piano, harp en orgel. Vanavond valt de set uiteen in een deel op accordeon en vervolgens op piano. Meer behoeven de liedjes eigenlijk ook niet aan instrumentatie. Vooral daar waar het de fraai ingetogen en intieme, melancholische nummers met accordeon betreft. De stukken met piano zijn grotendeels grillig van karakter en tonen bovenmatig Baby Dee´s Vaudeville/dark cabaret-zijde. Het is een bijzonder optreden, waarbij de doorgaans lage, meanderende vocalen van Baby Dee ook een mooi en loepzuiver geheel vormen met de hogere zangpartijen van de achtergrondzangeressen. (JdR)

Met Mechanical Ecstasy brengt Club Guy & Roni een eerbetoon van de rave cultuur uit de jaren tachtig. Het stuk ging twee en een half jaar geleden al in première op Oerol. Toen in de lokale discotheek De Braskoer. Op Explore The North staat het stuk geprogrammeerd in een veel grotere Rabo zaal van  Stadsschouwburg de Harmonie. Maar ondanks de ruimte boet het stuk niets aan kracht of intimiteit in, ondanks dat het een kille schouwburgzaal betreft en geen nachtclub als RoXY of iT. Rondom het publiek staan de podia waar het nodige gebeurt, zeg maar gerust heel veel gebeurt! De dansers van Club Guy en Roni doen je van de ene in de andere verbazing vallen. Mechanical Ecstasy is dan ook een feest voor de visuele en auditieve zintuigen. De kans om overprikkeld te raken is aanwezig, maar bij een multidisciplinaire voorstelling als deze wordt het publiek geacht deel te nemen! Dus stilstaan bij prikkels is niet aan de orde, acteurs en extravagante uitgedoste figuranten mengen zich met het publiek en weten die enkeling die nog niet beweegt te enthousiasmeren om ook mee te dansen. Door de opruiende teksten van actrice Maartje van de Wetering en de, speciaal voor dit stuk gecomponeerde muziek (door Jan-Bas Bollen en Thijs de Vlieger, Noisia ) en de opzwepende beats van Slagwerk Den Haag raken de aanwezigen bijkans in extase. Mechanical Ecstasy is meer dan een dansvoorstelling, noem het gerust een totaalbeleving! (TvdV)

In fraai aangeklede Westerkerk weet Stef Kamil Carlens zich vanavond omringd met een keur aan instrumenten. Carlens heeft nogal een staat van dienst in de Vlaamse indie-scene, speelde onder ander bij dEUS, Moondog Jr. en Zita Swoon, en put daar vanavond rijkelijk uit. Knap hoe hij met verschillend instrumentarium die vaak ook tegelijkertijd door hem bespeeld wordt, ieder nummer een grote urgentie weet mee te geven. Indrukwekkend en voor velen in het publiek herkenbaar is het emotionele openingsnummer Our Daily Reminders uit de Zita Swoon-periode. Daarna volgt een bloemlezing uit zijn werk van de afgelopen jaren. In elk nummer klinkt keer op keer een oorsprong en voorliefde voor de blues en soul door, maar op totaal eigenzinnig wijze weet Carlens deze genres te vertalen naar een geheel eigen sound en idioom. Als afsluiter brengt Carlens een rommelige cover van Bob Dylan. Dat past wellicht in de traditie van Dylan, maar doet niet geheel recht aan dit verder indrukkwekkende solo-optreden van deze veelzijdige en unieke Vlaamse artiest. (SN)