#KPVF18: Eerste halve finale in Neushoorn #KPVF18: Eerste halve finale in Neushoorn

De organisatie van De Kleine Prijs van Fryslân gooit dit jaar een klein beetje het roer om door Neushoorn te selecteren als podium voor één van de halve finales. De tweede halve finale vindt een week later plaats in Het Bolwerk te Sneek, waarna we een maand later neerstrijken in Poppodium Iduna te Drachten voor het eindfeest op 16 juni. Voordat het zover is moeten uiteraard eerst de finalisten bepaald worden. De eerste halve finale, in Neushoorn, laat meteen zien dat er weer behoorlijk appels en peren met elkaar vergeleken moet worden, maar eveneens dat het niveau van sommige acts verrassend hoog is.

De jury raakt meteen al diep onder de indruk van producer/rapper Alex die met rake teksten de liefde en zware onderwerpen als de vluchtelingenproblematiek onder handen neemt. Het advies om vooral aan zijn podiumpresentatie te werken naar aanleiding van juryrapporten uit de voorronde, neemt hij zeer serieus. In een paar weken tijd weet hij twee muzikantes te strikken om hem op akoestische gitaar en cajón te begeleiden. 

Vervolgens bestijgen drie hele jonge jongens het podium. Deze drie jonkies onder de noemer dj marjas, zijn vanuit Kunstbende direct doorgestroomd naar de halve finale. Ze blijken meteen ook een vreemde eend in de bijt. Niet alleen wat betreft het muzikale aspect, maar ook de teksten, de performance, eigenlijk alles... De insteek van de jongens is meer kleinkunst dan een muzikale performance, waarbij onsamenhangende teksten de overhand nemen en de aanwezigen in de zaal na afloop compleet uit het veld geslagen zijn (inclusief de jury).

Lowland Kid laat na een korte adempauze meteen zien wat ze in huis hebben: degelijke indie-popsongs met een bevlogen zanger en dito bandleden. De vergelijking met Kensington is snel gemaakt, maar deze boys staan op zich hun mannetje wel. Met nog een paar punten op de i, kan deze band menig festivalweide platspelen.

De heren van Jerkbait draaien de duimschroeven vervolgens nog wat harder aan. Met overtuigende gitaarlijntjes, een onverstoorbare bassist en strakke drumpartijen gaan deze jongens vol overgave hun gang. Voeg daar een energieke frontman aan toe en het plaatje is compleet. 

De oplettende kijker ziet als vijfde act een stel oude bekenden op het podium staan. Het voltallige personeel van de band David and the Dutchman heeft de switch gemaakt naar Lester Blackfield. Nieuwe naam, nieuwe inhoud, dezelfde muzikanten. En dat blijkt een prima boost te zijn geweest, want de act staat als een huis. Ook bij deze act gonzen de vergelijkingen door de zaal, maar desalniettemin creëren de heren wel een eigen smoelwerk.

Last, but not least zijn wederom een stel jonge honden, namelijk Flashbang. Met al een jaartje of vier op de teller en dan nog onder de twintig zijn, doet al gauw concluderen dat deze jongens op zeer jonge leeftijd elkaar gevonden hebben in de muziek. Wederom spat de energie, het zweet en enthousiasme je om de oren.