Van 4 t/m 14 april staat de Friese Popcultuur in de schijnwerpers tijdens de Friese Lente! Hiervoor is speciaal een magazine ontworpen vol interviews met makers en artiesten van Friese bodem. Deze uitgave is mogelijk gemaakt door het Platform Popcultuur Fryslân. Het magazine is gratis te verkrijgen op verschillende culturele locaties in de noordelijke provincies. Lees hier het interview met Drôvich.
In Twijzelerheide staat een babybox tegen een muur, onder een grote print van een landschapsfoto. Naast de box staat een stereo-installatie en aan de eettafel in dezelfde kamer zitten twee jonge mannen bosvruchtenthee te drinken. Ze hebben lang haar en dragen zwarte t-shirts met bandnamen erop. De rechter heet Geale van der West, kaasmaker, kersverse vader en gitarist en vocalist van Drôvich. Links van hem zit Mike van der Veen, basgitarist in die band en verzorger van de achtergrondzang. Hij studeert voor docent muziek en maakt daarnaast vrachtwagens schoon. Max van der Meij, Drôvich’s drummer, ontbreekt aan tafel om zijn werk als logistiek productiemedewerker uit te voeren.
De mannen kennen elkaar uit het metalcircuit, dat actief genoeg is om elkaar vaak tegen te komen. De lokale kroeg bleek een vruchtbare bodem voor hun vriendschap, en ook op creatief vlak vonden de muzikanten elkaar al snel. Door hun vele bezoeken aan metalshows werd in Geales hoofd een zaadje geplant om zelf ook met black metal aan de slag te gaan. Hij en Max waren al onderdeel van een andere band, maar die ging door wat verschillen in motivatie uit elkaar. Daardoor kreeg Geales idee een groeispurt, dus hij bedacht een naam, ontwierp een logo en nam zelfs al een paar demo’s op. Toen Max en Mike tijdens een van de vele jamsessies bij hem thuis ook aan boord wilden komen, was het officieel: Drôvich was ontpopt!
Inmiddels pakt de band het serieuzer aan: ze huren een oefenruimte en daar schrijven ze nu gezamenlijk alle muziek. Daar is het belangrijk dat iedereen even goed te horen is; zowel hun instrumenten als hun ideeën. De band onderscheidt zich bijvoorbeeld door het weglaten van effecten op de basgitaar, waardoor die veel beter te horen is in hun nummers. “Dat is iets ouderwets, uit de jaren ’70,” legt Mike uit. “Daardoor krijg je een heel clean geluid en springt de basgitaar eruit, in plaats van dat die bijna hetzelfde klinkt als de gitaar. Het wordt er minder modderig van.” Dat is typerend voor de hele aanpak van de band: iedereen heeft zijn eigen inbreng en geluid.
“Help ús, meitsje ús frij fan dizze ellende”
Drôvich’s nummers zijn gevoelig en rauw – kenmerkend voor het black metal-genre. “Black metal is over het algemeen heel atmosferisch. Het is veel meeslepender dan bijvoorbeeld death of thrash metal, hoewel we daar muzikaal gezien wel veel inspiratie uit halen,” vertelt Geale. Drôvich vult dat genre in door de gevoelige teksten te ondersteunen met harde, strakke drum- en gitaarlijnen. In tegenstelling tot de agressievere death metal, is er in de nummers van Drôvich veel ruimte voor het verwerken van gevoelens . Dat de band Drôvich (de Friese vertaling van het Nederlandse ‘bedroefd’) heet, komt dus niet uit de lucht vallen. Mike, de schrijver van de meeste teksten, verklaart: “Ik schrijf teksten over hele persoonlijke onderwerpen, dus dit is voor mij een tegenhanger van de nuchterheid die ook in mij zit. Die nuchterheid komt veel voor in Noord-Nederland – ik denk dat dat ook één van de redenen is waarom metal hier zo populair is. Als je ons hoort spelen en over gevoelensgevoelige en herkenbare thema’s hoort zingen, dan helpt het misschien ook bij je eigen verwerking en om gewoon mee te doen. Het is een soort veilige, nuchtere uitlaatklep.”
“Kannibalisme yn Holodomor!”
Een opvallende titel in de tracklijst is het nummer Kannibalisme Yn Holodomor: het eerste liedje dat de band uitbracht in 2022. Hierin bezingen ze een zwaar onderwerp: de hongersnood die door het beleid van de Sovjetunie werd veroorzaakt in Oekraïne in 1932. Hoewel dit nummer niet lang na de Russische invasie van Oekraïne uitkwam, was het niet de bedoeling van de band om hiermee een politiek statement te maken. “We hadden het tijdens de repetities over grote doodsoorzaken uit het verleden die nu niet meer herinnerd worden, die verhalen wilden we graag vertellen,” vertelt Mike. Geale knikt en neemt het woord over: “Maar we kwamen er al heel snel achter dat dat niet onze verhalen zijn. We zijn geen band die geschiedenislessen geeft.” Vanaf dat moment zijn de teksten persoonlijker geworden, wat de band en haar publiek veel beter bleek te passen. Toch blijven de makers wel trots op hun eerste release, die in 2023 zelfs in de Fryske Top-100 belandde.
Volgens Mike en Geale was het nooit echt een vraag of de band in het Fries of in het Nederlands zou spelen. “Fries is onze moedertaal, we zijn er alle drie heel comfortabel in,” zegt Mike. “En ik vind het een mooie, lyrische taal. Het leent zich heel goed voor onze teksten.” Geale vult aan: “Het is typisch voor black metal-bands om in hun eigen taal te zingen; dat houdt het allemaal heel persoonlijk en dichtbij de roots. Daar komt ook ons beeldmerk met de wortels van de boom vandaan.Door in het Fries te schrijven blijven we het dichtst bij onszelf.” En, geven de mannen toe: het helpt natuurlijk ook bij de marketing.
“Brûk de ree fan de moanne foar de wiisheid út de see.”
In de toekomst hoopt de band op alle kleine én grote metalfestivals in Europa terecht te komen, om alle Europese metal-liefhebbers kennis te laten maken met het Fries en de Drôvich-sound. Binnenkort komt het debuutalbum van de band uit, waarmee ze de volgende stappen in die richting hopen te zetten.