ITV22: Terug de diepte in op Into the Void

Waar in het westen van de VS de verzengende woestijnen als inspiratiebron voor veel bands dient, lijkt voor het Noorse Slomosa de kille uitgestrekte toendra. Met hun lome gitaarwerk neemt dit viertal de gehele grote zaal op sleeptouw en zijn ze aan het begin van de zondagmiddag een uitstekende band om goed in de stemming te komen. Met name afsluiter Horses is een overdonderende track met zijn denderende riffs en scala aan fuzzy effecten.

Naast de internationale acts zijn er ook genoeg zwaargewichten van eigen bodem te bewonderen. Zo timmert het Eindhovense Baklawai recentelijk lekker aan de weg met een soort mix van garagerock, seventies spacerock en onversneden hardrock. Zo word je het ene moment bij een nummer als Into The Void weggevoerd door groovy gitaarwerk en virtuoze baspartijen en gooien ze het andere moment de beuk erin met een soort AC/DC achtige sound.

Deze aanpak valt duidelijk in de smaak, want even zijn de mannen van Fire Horse ook niet vies van een goede dosis garagerock vermengd met old school hardrock. Met leden van zowel de Birth of Joy als Peter Pan Speedrock is het ook niet verwonderlijk dat de hoofdprijs voor meest gelikte show van de avond naar dit sleazy rockende drietal gaat.

Geen editie van Into The Void is natuurlijk compleet zonder wat onversneden doom en daarvoor hoeven we dit keer niet ver van huis te kijken. De vier mannen van Ter Ziele hebben het afgelopen jaar al flink wat zieltjes mee de diepte in gesleurd met een show die even log als bruut is. Dat is ditmaal niet anders met wederom een overweldigende sound dat alle hoofden gedwee mee ter aarde dwingt. Een enkele breekbare gitaarmelodie lijkt soms verlichting te brengen, maar uiteindelijk worden we allemaal weer de duisternis in meegetrokken. Het is pathos en zwaarmoedigheid van de hoogste orde die precies op het goede moment komt na een flinke dosis rock-'n-roll.

Hierna is het Amerikaanse Sasquatch goed voor een dosis echte stonerrock zoals we kennen van bands als Wo Fat en Kyuss die er erg lekker in gaat, maar tegelijk maakt al dit gitaargeweld ook hongerig, dus moeten we Severant en Unida met de frontman van het bovengenoemde Kyuss helaas missen.

Bij terugkomst is Hippie Death Cult meteen een aangename binnenkomer. Waar je bij de naam misschien aan wijde pijpen en een zweverige sound gaat denken, brengt dit viertal doomy galmende stonerrock met een psychedelische en occulte omlijsting. Het is een lekker speelse show met een heavy basisgeluid dat nergens verveelt omdat ze steeds weer eigenzinnige effecten met doomy riffs weten te combineren en is hun show een van de absolute uitschieters van het festival.

Wie het beste feestje op Into The Void ging geven, stond eigenlijk bij voorbaat al vast. Als de grote, vriendelijke reus Ben Ward met zijn metgezellen van Orange Goblin langskomt, weet je dat het een chaotische show wordt met Ward die als ringleider het publiek continu verder opzweept. Zo krijgen we bij deze Britten een dik uur lang hardrockmanie voorgeschoteld van oude klassiekers als They Come Back tot de Motörhead tribute Renegade. De energie van de pit wordt alleen overstegen door die van Ward zelf die nog even enthousiast als 25 jaar geleden over het podium heen stampt en buldert. Net als vier jaar geleden is er nog steeds geen andere band die zo goed een stonerfeest neer kan zetten als Orange Goblin.

Na al deze uitzinnigheid is het aan het eind van de avond prettig landen bij Temple Fang. Deze Amsterdamse psychrockers zijn al jaren een vaste waarde op festivals als Roadburn en speelden nog op de laatste editie van Into The Void. Op hun laatste plaat Fang Temple trekken ze nog meer in de richting van de spacerock en zijn voelen veel nummers aan als uitgesponnen jams. Dit vertaalt zich uitstekend naar een live setting waar ze vloeiend schakelen tussen speels gitaarvernunft en zwaardere riffende passages. Zo sluit het festival geheel in stijl af, met een tocht door de krochten van de psychedelica regelrecht de dieptes van de ruimte in.