Al meer dan tien jaar circuleert de naam Pander in het metalcircuit. Waar de band begint als een rechttoe rechtaan stonermetal act, groeit de muziek en klinkt het geheel steeds gewichtiger en zwaarder. Op de vorige plaat Fierce Self is dit dan ook goed te horen maar de heren gaan met Break The Oath echt de sludgy kant op. De plaat telt maar liefst tien nummers die vol zitten met tempowisselingen en sfeerwendingen. De muziek zuigt de luisteraar mee in de duisternis van het menselijk lijden. De band mag dan wel een gitarist minder hebben, het doet niets af van de harde sound van Break The Oath.
De eerste track Earth’s Face knalt er gelijk lekker in; opzwepende en dynamische drumpartijen slaan direct in je gezicht. De stem van zanger Meindert Pander galmt er lekker overheen en het zinderende tempo blijft. De heavy basis wordt aangevuld door geinige basloopjes die voor dynamiek zorgen naast de zware gitaren en de heavy stem van Meindert. Een stem die uit zijn ziel lijkt te komen, iets wat voorheen wel eens anders was. Het nummer eindigt gehaast en abrupt.
Met veel fuzz en feedback gaan we door naar Ordeal waar de stonerinvloeden van weleer goed te horen zijn. Met bijna tien minuten is dit het langste nummer van de plaat en het drie minuten durende intro eindigt met een gepijnigde schreeuw van Meindert. De zang en de intonatie in dit nummer doen sterk denken aan legende Ozzy Osbourne. Het ontbreken van een lead gitarist wordt goed opgevangen door bassist Jurgen de Raad, die samen met drummer Peter de Bruin melodieën brengen in de duistere massa. De vele sfeer en tempowisselingen zorgen er voor dat je geboeid blijft. In een vloeiende beweging gaat het nummer over naar Deceit. Deze track zit ook weer vol met snelle riffjes en bijzondere overgangen. Wat ook opvalt zijn de geluidseffecten en samples die gebruikt zijn, een goede aanvulling op het geheel. Zo kun je hier een sample horen van Easy Rider, wat lekker mee galoppeert op het ritme van de drums.
Vanuit een lading feedback klapt It Burns er goed in met een energiek en groovy baslijntje. En ook hier is weer de omslag, van een snel en doortastend tempo naar een zwaarder en duister moment. En met wederom een getergde schreeuw is de cirkel weer rond. Titelsong Break The Oath begint weer enorm prikkelend en pas na een minuut duiken we weer de diepte in. De band vervalt in een tergend en zwaarmoedig tempo waar ze pas weer uit kruipen in de laatste minuut onder begeleiding van Meindert’s vocalen die zowaar melodieus klinken. Met een lieflijk akoestisch gitaartje begint Victimized wat vervolgens overgaat in regelrechte mayhem. De zangopbouw in het nummer doet in de verte denken aan Metallica. Dit is het eerste nummer waar het tempo van begin tot eind snel is en dan ook geen moment verveelt. Krush daarentegen is weer een chaotische bom en klinkt wat vuiger dan de rest van het album. Dit nummer lijkt iets meer in het verlengde van de vorige plaat Fierce Self te liggen. Het is dan ook geschreven in de tijd dat Pander pas net een driemansformatie was en dit nummer speelden ze in 2017 ook al live.
Na intermezzo Boйha, wat oorlog in het Russisch betekent, gaan we door met Inside. Na een lang akoestisch intro vloeit de zang er weer lekker in en na een minuut of vier duikt de muziek weer de trage duisternis in. Het tempo zakt niet helemaal weg en blijft iets opbeurends houden, wat een mooi contrast is met de depressieve tekst. Afsluiter Lost begint traag met bijna fluisterende zangpartijen met een flinke portie galm. Het nummer gaat over een overleden vriend en de tekst lijkt te willen zeggen; geniet van je vrijheid daar, wij redden ons hier wel. Gecombineerd met vloeiende baslijnen en rechthoekige gitaar de perfecte, zware en waardige afsluiter van deze keiharde plaat.
Jammer genoeg kon de albumpresentatie van 1 april door ziekte niet doorgaan, maar je kunt de heren 21 mei live zien in het Badhûs te Zwaagwesteinde.