Neushoorn is vorig weekend uitgeroepen tot officieel testgebied voor het coronaproof organiseren van concerten. Hoe krijg je 100 mensen in een concertzaal met zo weinig mogelijk risico op besmettingen? De formule is ogenschijnlijk simpel: testen, mondkapje dragen, desinfecterende gel in de handen wrijven op gepaste momenten, afstand houden, plek zoeken in de zaal, niet hysterisch alle bekenden in de zaal begroeten, zitten en kop houden. Dat idee. Op de tweede testavond in Neushoorn staat Paceshifters op de planning. Een drietal heerlijke lawaaimakers waarbij je normaliter niet onbeweeglijk toe staat te kijken. Hoe beleeft eindredacteur Marije Heida, de overige 99 aanwezigen en band dit - hopelijk tijdelijk - nieuwe normaal en uitgedacht experiment?
Het was een aantal jaar geleden heel hip om huiskamerconcerten te geven of het creëren van een huiskamerachtige sfeer op het podium. Dat werkte sowieso al voor de gevoelige liedjes van een singer-songwriter en later ook voor de artiesten met bijvoorbeeld een rocksound.
Zet je bandleden in een kringetje op een kleed, plaats nonchalant wat sfeerlampjes op een versterker, zet een biertje op het vintage bijzettafeltje en mensen smullen ervan. En dan slaat corona toe. Zelfs huiskamerconcerten worden een taboe en na dik een jaar onder het juk van een wereldwijd rondwarend virus te hebben geleefd, beginnen de eerste concertzalen voorzichtig - onder toeziend ook van de regering - te experimenteren met het coronaproof organiseren van optredens. De omslag die daarbij te zien is, is dat vooral de zaal nu ingericht wordt als ontspannen woonruimte en dat er vanuit de ‘luie’ stoel een concert kan worden beleefd.
Paceshifters
Voor mij persoonlijk is het een kleine moeite om met gierende banden door de teststraat te crossen. Het vooruitzicht om onder geconditioneerde omstandigheden na zoveel tijd weer eens decibellen via trommelvliezen en onderbuik toe te laten tot de hersenen is dusdanig fijn, dat het hele testgebeuren gerekend wordt tot voorpret. Het idee dat de rest van de zaal negatief getest is en alle aanwezigen zich volgens de regels gedraagt, geeft mij een veilig en prettig gevoel. Op afstand groet ik bekenden en nestel mij op een hoge barkruk aan een tafeltje achter in de zaal. Een positie die ik vaak aanneem bij een concert, dus dat gedrag vertoon ik gewoon nog…
Ander oud gedrag dat ik nog steeds vertoon is dat zodra ik in de gelegenheid ben, altijd naar een show wil van Paceshifters. Gelukkig vertonen de heren zich regelmatig in de Friese hoofdstad en denk ik met weemoed terug aan hun optreden in Podium Asteriks. Op één van de laatste dagen van december 2018 trekken zij als laatste act de deuren van het podium dicht. Huilen van genot en verdriet balanceren die avond op een smal randje. Dat ze nu prompt in Leeuwarden uitverkoren zijn om juist de deuren weer te openen - weliswaar van een ander podium - maakt voor mij de cirkel rond.
Dat een opgelegde pauze van de regering de gebroeders Seb en Paul Dokman en drummer Jesper Albers er niet onder krijgt, blijkt wel uit de berichten die voorbij komen op de sociale media van de Overijsselaars. De camping wordt in de zomer van 2020 hun strijdtoneel voor akoestische sessies, ze richten The Bakkie Society op voor de fans en rammen in het najaar van datzelfde dramajaar de ijzersterke eerste single Hurdles van de aankomende nieuwe plaat Wasted Days over de digitale kanalen. Het nieuwe album werd onder toeziend oog van Ian Clement (Wallace Vanborn, The Very Very Danger) opgenomen in Gent, waarbij volwassen thema’s zoals kinderen op de wereld zetten en de zorg om de planeet doorklinken in de nieuwe producties.
Zorgen om de kwaliteit van het optreden maak ik me in ieder geval geen seconde. Albers zit in de spotlights een uur lang full speed te drummen en de gebroeders Dokman spelen eveneens volgens alle welbekende spelregels van een Paceshifters optreden. De set is samengesteld uit tracks die afwisselen volgens het principe rustig opbouwen, doorrammen, af en toe even bijkomen en weer door. Het is een genot voor oog en oor met goed geluid en een heerlijk georkestreerde lichtshow.
Bijgelovig ben ik niet, maar wanneer Seb zijn dagelijkse schoeisel na een aantal nummers verruilt voor zijn stage sneakers krijgt de man vleugels. De vanaf het balkon binnengevlogen Vans geven de man ogenschijnlijk toch extra power en is het drietal na de schoenenwissel niet te stoppen. Natuurlijk wordt er her en der gehint op de ongebruikelijke gang van zaken van zittend publiek in plaats van ongecontroleerde chaos die meestal overheerst in de zaal. Desalniettemin is de opluchting en dankbaarheid vanuit de zaal en vanaf het podium voelbaar.
Wat de uitkomst van de drie testavonden zal zijn, is nog even afwachten. Ongetwijfeld zijn de evaluaties in volle gang en merken we ter zijner tijd wel wat de protocollen worden om een concert te beleven zolang het gevaar van besmetting nog niet geweken is. Ik zit in ieder geval de hele avond met een grote glimlach op mijn gezicht de decibellen en schouwspel tot mij te nemen. Ik voel weer wat geluk is en ik neem alle maatregelen met liefde op de koop toe. Als ik nog een jaar lang mij moet laten testen voor een concert of festival boeit me dat werkelijk geen moment. Een live optreden zoals deze is een medicijn en algemene booster voor het leven.
Paceshifters
GEZIEN
Paceshifters
Neushoorn, Leewarden
Maandag 26 april 2021