“Zo kun je het wel stellen. Voor mij is deze plaat een introverte schreeuw. Het gaat over gedachten die ik liever voor mezelf houd en niet snel blootgeef, zoals onzekerheid over de toekomst, vervreemding en hopeloosheid. De nummers zijn geschreven in een periode waarin ik veel op mezelf was. Toen voelde het alsof ik als individu niet zoveel gedaan kreeg. Je bent onderdeel van iets waar je geen onderdeel van wilt zijn en voelt weerstand tegen bepaalde dingen in het leven. Zo maakte ik opeens drie nummers over hoe uitzichtloos het leven eigenlijk is. De omstandigheden waarin ik me op dat moment bevond sijpelen door in mijn muziek. Mijn muziek is niet hyperpersoonlijk zoals bijvoorbeeld dagboekmuziek van een singer-songwriter, maar het geeft wel een bepaalde emotie weer.”
Onder de naam Onna Limb brengt Jochem Knoef zijn ep Silent Alarmist uit. In zijn werk staat de persoonlijke zoektocht naar nieuwe geluiden en muzikale werelden centraal, om te reflecteren op de huidige realiteit, op mensen en mentale gezondheid en de toekomst. In een eclectische mix van elektronica en akoestische elementen legt de muziek van Onna Limb de nadruk op introspectieve conflicten op een cinematografische manier. Hij laat zich inspireren door artiesten als Frustrator, Mount Kimbie, Radiohead & Alex G.
Tijdens het luisteren naar Silent Alarmist krijg ik enerzijds een melancholisch en anderzijds een hoopvol gevoel. Is deze EP een afspiegeling van jouw gemoedstoestand?
Hoe ga je dan te werk?
“Mijn maakproces begint met een bepaald idee waarna ik langzaam afdwaal. Het liefst gebruik ik geen standaard structuren in mijn werk. Dit resulteert soms in lange ambient intro’s of outro’s. Ik speel graag met het begin en het einde van een nummer. Bother heeft bijvoorbeeld een intro van zo’n drie minuten. Daarna komen er pas instrumentele partijen en zang bij. Voor mij zit het gebruik van een standaard format de spontaniteit in de weg. Net zoals het echte leven soms voelt. Soms is het fijn om iets aan te horen komen, maar vaak mag het allemaal wel wat minder voorspelbaar.”
Ik ben wel nieuwsgierig naar hoe je de keuze hebt gemaakt om een ep als solo artiest uit te brengen. Hoe kwam dit tot stand?
“Sinds mijn afstuderen heb ik geen eigen werk meer uitgebracht. Er zijn altijd wel projecten of momenten waar we met de band naartoe werken. Het afgelopen jaar zat ik veel thuis en kreeg ik weinig mee van mijn omgeving. Hierdoor ontstond er ruimte en tijd voor nieuwe ideeën. De nummers die op Silent Alarmist staan lagen al een tijdje op de plank. Het is een combinatie geworden tussen werk uit 2018 en nieuwe tracks. Het grootste deel van de muziek heb ik thuis of in mijn oefenruimte in Leeuwarden opgenomen. Echt een homestudio project dus.”
Ik kan me voorstellen dat het artistieke proces als soloartiest anders verloopt dan met een band.
“Dat klopt! Voor deze ep heb ik veel op mezelf gewerkt. Wat momenteel wel makkelijk is trouwens. Het is ook praktisch om alleen te werken. Je gaat aan de slag met je eigen artistieke proces en maakt snel grote sprongen. Ik ben altijd nieuwsgierig naar geluid en weet door zo’n soloproject weer waar ik sta. Door de geluiden en artiesten die me op dit moment inspireren ontdek ik opnieuw wat ik mooi vind. Je hoort nu bijvoorbeeld meer elektronische elementen in mijn werk. Bij het creëren van nieuw werk met Woe Blind Birds bijvoorbeeld, komt iedereen met creatieve input. Zo’n proces leidt vaak tot uitkomsten die je van tevoren nooit had kunnen bedenken. Het is een socialer proces waarin je elkaar feedback geeft. Bij Silent Alarmist was dit compleet het tegenovergestelde.”
Best een eenzaam proces lijkt me. Heb je voor deze plaat ook de samenwerking met anderen opgezocht?
“Ik heb een aantal mensen van buiten gevraagd om een frisse blik op mijn muziek te werpen. Roosmarijn Tuenter is bijvoorbeeld te horen op de nummers Infinitjetski, Veer en Bother op altviool. Ik zat samen met haar op de vooropleiding van het conservatorium. Ondanks dat ik haar vijf jaar niet had gezien of gesproken besloot ik haar op te bellen. Zij is iemand die mij en mijn muziek goed begrijpt. Net als Abel de Grefte, die de ukelele volledig heeft ingespeeld voor het nummer The Lesson. Met sommige mensen heb je gewoon een bepaalde chemie. Het is een wisselwerking die leidt tot nieuwe inspiratie. Zo werk al jarenlang samen met vormgever Roel-Jetze van Assen. Hij blijft me verrassen met de dingen die hij creëert. Voor het artwork van Silent Alarmist wilde ik iets met techniek dat geen concreet doel meer diende. Dit resulteerde in een ep cover met een ontwerp van een niet werkende elektriciteitsmast waar een nieuw leven uit groeit. Dat soort dingen vind ik geweldig. Misschien komt daar die hoop vandaan waar je het eerder over had.”