Krap een jaar na de release van debuutplaat Trinity Of Deception komt het Drachtster Burial Remains op 5 september met alweer nieuw 'verdorven' metalwerk. Langspeler Spawn Of Chaos vindt ditmaal – het moest zo samenvallen – een huidige wereld die in een knap getormenteerde en chaotische toestand verkeert. Het dan veelal uitvergrote, typische death metal universum op het album sluit er in bepaalde zin wel wat op aan.
Met ondanks tussentijds enkele veranderingen in het personeelsbestand – gitarist Wim De Vries nam het gruntstokje over van Sven Gross (Fleshcrawl) en in ervaren rot Henk Zinger (voorheen Entrapment, God Dethroned) werd een nieuwe bassist gevonden –, klappert het kwartet je met de verse creatie opnieuw onverminderd om de oren.
Burial Remains drukt je op zijn negen songs tellende nieuweling onaflatend in dampende death metalsmurrie. Je in de kern geselend met die onmiskenbare HM-2 gitaar(effect)sound. Daarmee behaaglijk hangend in typerende Zweedse old school death metal, waarbij genrewegbereiders Entombed, Dismember en Grave gauw boven komen drijven. Ook de archetypische onderwereld, overvloedig aanwezig in de lyriek, snijdt smeuïg vertrouwd death metal themagoed aan. Met die weinig verhullende zaken als marteling, het wegglijden onder demonische hegemonie en totale chaos. Alles met die vaak metaforische/symbolische inslag en als gegoten zittend in de death metal galore van de oude stempel.
De zagende en dominante buzzsaw-gitaarsound (die HM-2) doet nogmaals zeker zijn werk, binnen de bulderbak van Burial Remains. Het benadrukt eens temeer het aangenaam lompe karakter van de tracks, waarin de riffs van De Vries en tweede gitarist Philippus Yntema hun effect niet missen. Net zo raak gestut door Zingers mooi diep liggende bas en het prangende en energieke spel van drummer Danny Boonstra. De Vries zijn 'doodsreutels' vormen dan die prima bedorven kers op de taart. Neem nu nummer Where Death Begins, waarop een schakering van snelle passages en groovy en doomy aanvoelende stukken doel treft en nog eens bijval krijgt van een goed absorberende, slepende melodie (die wat een Bolt Thrower-associatie meebrengt, hetgeen zich vaker voordoet op de plaat).
Daar waar het ietsjes starre Spear Of Destiny net wat te veel door hamert op dezelfde riff en ermee een minder albummoment markeert, is er met de navolgende titeltrack meteen de goedmaker. Die profileert zich als de – aannemelijk - meest dynamische compositie van de plaat. En met een slagkracht en venijn die in de tweede albumhelft ook verder uitkristalliseren. Met tracks die hun drive nog natuurlijker laten beleven, door een meer organisch aanvoelend verweven van agressie, tempowissels en melodiegebruik. Het lekker stuiterende Legions Of Death heeft in dezen zo ook een goed gevat dramatisch ondertoontje.
Ten opzichte van het nog wat rauwer en botter uit de hoek komende debuut, doet het gezelschap op Spawn Of Chaos zeker wel weer goede zaken. Met over de hele linie gezien meer uitgewerkte, spannender en nog een tikkeltje meer duisternis afgevende songs. Jonny Pettersson – (Zweedse) death metalpurist bij uitstek – zat opnieuw voor de band achter het productiepaneel en heeft die dikke en grauwe sound gestroomlijnder door laten komen, in vergelijking met de eersteling. Het maakt wel dat de gitaren na enkele luisterbeurten iets éénvormig gaan aanvoelen. Maar, die winst in een meer dynamische songwriting trekt het totaalplaatje ruimschoots in evenwicht. Zodoende gaat Burial Remains zich ongetwijfeld weer dieper nestelen in de smerige holen van de extreme metal. En met het welsprekende, gloomy artwork op de albumhoes van de hand van de door nostalgische metalalbumhoezen geïnspireerde illustrator John Quevedo Janssen, zal Burial Remains immer verzorgde merchandise (naast cd ook kleurrijk vinyl, tape en shirt) vast weer gretig aftrek vinden bij de liefhebber.