De op 31 oktober – op de dag van Halloween – uitgekomen ep Here’s Your Nickel zet het avonturierende stonerkwartet Ganos Lal toepasselijk in het schemer. Het is helaas het laatste wapenfeit met zanger/gitarist en bandoprichter Dennis van Someren in de gelederen. De overige drie mannen gaan dan – zo tweede gitarist Marc de Jong optekenende scribent informeerde - gelukkig door, zij het onder een andere en nog nader te bepalen naam. Het heavy rock pad zal zeker blijven worden bewandeld, maar mogelijk met andere vertakkingen. Op de ep is in ieder geval nog Ganos Lals verder uitgekristalliseerde vurige eigenheimermix te horen van doomy stoner zwaarte en giftige raps. Een lijn die in 2017 succesvol werd uitgezet middels de ep One Place And Another en vorig jaar en eerder dit jaar respectievelijk evenzo mooi eigen smoel-singles Once Upon a Time in the Desert en ep-voorbode Here’s Your Nickel het net op zag gaan.

De in mei gedropte single Here’s Your Nickel stoomt bij aanvang onverstoord door op vettig swingende stonerriffage. Maar daar is het verrassende keerpunt en kukelt de song avontuurlijk een aangename, licht bevreemdende maalstroom in.
Het koppig heen en weer wiegende Back to the Drawing Board heeft vervolgens een bijzonder fraai uitspringend gitaarthemaatje in huis. Met glijdende noten, waar Van Someren een evenzo mooi strekkende zangpartij overheen legt. Het is een dikke sfeerdot middenin Ganos Lals handelsmerken van pakkend rifforama en Van Someren zijn veelal staccato rapzang.

Een dragende en schuimbekkende riff plakt je in Against the Machine meteen weer vast aan een goed swingende groove. Het viertal bewijst er opnieuw mee – hun eerdere ep en singles erop afvinkend – dat het een sterk compositorisch oog heeft voor het afmeten van een toegankelijkheid, die heel aanstekelijk werkt binnen die doomy songstramiens. En, geeft de tracktitel bijkomstig wellicht dan toch niet dat knipoogje naar die bij de band deels oproepende associatie met ene Rage Against The Machine?
Eindsalvo Psychoanalist mist dan ietsjes die spanning zoals terug te vinden bij de voorgaande songs.
Die besmuikte groove is zeker weer aardig onweerstaanbaar, maar de passerende en minstens zo bevuilde bluesy gitaarsolo had nog wel even langer mogen duren.

© Ganos Lal

Ganos Lal verlaat de aardkloot – in ieder geval dus onder deze naam en bezetting – met een zeer bevredigende klapper. Vastgelegd in een uitgebalanceerde productie met een goede smeerlaag. Ook zeker een pluim daartoe voor man achter de knoppen Stijn van Gestel (ex-Torrential). Hoewel de bas in de definitie soms wat door de groezelige bodem lijkt te gaan, komen die her en der mooi, ‘tussen de regels door’ sierende lage noten gelukkig niet in gevaar.

Over het geheel genomen laten de Leeuwarders met deze ep nog vier sterke, uiterst evenwichtige  tracks na. Ok, eigenlijk drie. Back to the Drawing Board  is namelijk in een ander opnamejasje te vinden op de eerste ep. Hoe dan ook: vier uitdagende songs, waarin de band weer dat meedragende predicaat van stonerrock met fris prikkelende wendingen breder weet te trekken. Daarbij omgeven van Ganos Lals eigen sfeertje. Nog eens luister bijgezet door gedoseerd langstrekkende gitaarsoli, die de ‘crossover’ van de hoofdbestanddelen stoner, doom en obstinaat fluimende raps perfect aanvoelt. Dat de nieuwe ‘Ganos Lal’ wederom met zoveel eigen flair mag opstaan! We wachten het rustig af.