Voor het tweede achtereenvolgende jaar dat in Drachten Deathfest plaatsvindt, heeft de organisatie van Poppodium Iduna weer een trits aan extreme metalbands uit binnen- en buitenland bij elkaar weten te krijgen. Zelfs nog een tweetal acts meer dan op de vorige editie. En in de wetenschap dat in de voorverkoop al enige honderden tickets voor het festival waren verkocht, kan worden vastgesteld dat er op meerdere fronten goede zaken zijn gedaan. En met onder andere de uitsmijtende death metaliconen Asphyx en Massacre in de line-up, belooft het opnieuw een heftig en vurig metaldagje te worden.

Het bomvolle programma gaat rond half drie strak op tijd los met de Arnhemmers van Mouflon. Die weten de nekspieren al aardig in beweging te zetten door oud en vertrouwd aanvoelende doom/death van goed viesdik doorhangende midtempo grooves te voorzien, een beetje in de stijl van een Coffins. Ze doen dat niet bepaald met onderscheidend songmateriaal, maar dat sorteert dus wel genoeg effect en daarmee is dit lompe ´schaap´ een heel bevredigende aftrap.

© Burial Remains

Burial Remains

Dan verder met de lokale inbreng van dit deathfest. Het betreft het podiumdebuut van Burial Remains en dat kan meteen met een beste pluim de boeken in. Het kwintet zal niet de eerste zijn vandaag dat leunt op de kenmerkende HM-2 sound – vernoemd naar steevast gebruikt gitaareffectpedaal –, waarmee de Zweedse death metalaartsvaders Entombed en Dismember zich invloedrijk op de kaart plaatsten. Dit zware, gruizige stofzuigergeluid lijkt aanvankelijk bij de Friezen bijna over zijn nek te gaan, binnen de zeer krachtig uitversterkte spierballen-death. Geeft eigenlijk niet, het past mooi in het van gore overlopende ranzige plaatje dat de gemeen strakke, ziedende gehaktmolen Burial Remains omkleedt.

Met nog maar de derde act in aantocht heeft het er alle schijn van dat deze editie van Drachten Deathfest wel eens drukker bezocht zou kunnen uitvallen dan die van de voorgaande twee. Er is al goed wat volk toegestroomd als het Zweeds/Nederlandse Gods Forsaken aantreedt. Een fijne tussentijdse constatering dus voor de Iduna-organisatie. In vergelijking met de vorige bands doet of moet de outfit het doen met een wat dof totaalgeluid. Het lijkt dan ook de nogal eenvormige songs voorin de set parten te spelen, die de aandacht meer en meer laten verslappen. Ondanks de zeker wel merkbare stootkracht, weer gevoed door Zweedse death metal uit de oude doos. Meer dynamiek en melodie redt de set nog op tijd. Vooral het afsluitende Birth of Insanity heeft in zijn staart een fraai tragisch slepende gitaarlijn. Van een dergelijke kleuring had je nog wel wat willen hebben.

Het eveneens Zweedse Martyrdöd is, naast het later verschijnende Skitsystem, de afwisselende noot in de overvloed aan de old school death metal van vandaag. Deze meester van de blackened d-beat/crust slaat je dwars en neurotisch om de oren met haakse en snijdende gitaarpingels, gesmeed in lekker springerige tracks die, bijpassend, ook het nodige hardcore punkgif door laten komen. Met in de scherpe punt van de as de charismatische, onaflatend brullende zanger/gitarist Mikael Kjellman, die er tussendoor enige maffe dansjes bijgooit. En net zo bijzonder is de folky inslag die bij meerdere tracks passeert. Bij elkaar een knap hectische maar doordachte vergaarbak. Vrij intens in de beleving, wat maakt dat het richting einde performance best nog een beproeving is. Desalniettemin een sterke band.

© Fleshcrawl / Facebook

Fleshcrawl

Terug naar de Zweedse metaltaferelen met het navolgende Duitse Fleshcrawl. De schurende gitaren en bulderzang van Sven Gross linken weer aan de eerder genoemde pioniers als Entombed. Het ontbreekt dan toch opnieuw aan bepaalde afwisseling. Brutaal is het allemaal zeker, maar veel songwerk ratelt overmatig door in diezelfde tempo´s. Van Entombeds voorloper Carnage covert de band dan tot slot nog smaakvol The Day Man Lost. 


 

De volgende Zweedse groep metalaars dient zich aan in de hoedanigheid van Entrails. Zweedser kan bijna niet, getuige de bands adoratie van – daar was ´ie weer – Entombed, die zich niet alleen vertaalt in de afgeleide sound maar ook in de vormgeving van het bandlogo. En ja, het frontcover artwork van het uit 2011 daterende album The Tomb Awaits, dat veel wegheeft van die van Entombeds klassieker Left Hand Path.

Muzikaal doseert Entrails zijn heerlijk donderend klinkende old school, doorspekt met pakkende melodieën en memorabele riffs en refreinen, met goed afgewogen doomy grooves. Het geeft een spannend totaalpakket, die niet verzuimt mooi duister sfeer te kicken, vooral ook in die doomende prevels van de mannen.
 

Skitsystems zanger/gitarist Frederik Wallenberg laat de vocalen vanavond aan Martyrdöds Mikael Kjellman. Wallenberg maakt vlak voor het begin van het optreden middels een geslaakte kreet richting publiek grappig duidelijk – ondersteund door korte tekst en uitleg van Kjellman –  dat zingen wegens stemproblemen er niet in zit.

'Het is dan ook een jagen wat de klok slaat'

Kjellman wurmt zich vervolgens knap met tekstvellen door de gig heen. Skitsystem wordt algemeen beschouwd als een d-beat/crust legende. Ook wel een snellere versie van Discharge, aangeroerd met een fikse hoeveelheid death metal. Het is dan ook een jagen wat de klok slaat, met een onvermoeibaar dravende Kalle Persson op de drumkruk. Indrukwekkend, hoe de man – met hier en daar tevens nog inventieve foefjes in huis – als een ware bandspil de onverzettelijke en genadeloze tracks van de Zweden voort doet razen. Ook Kjellmans stem lijkt het naar het einde toe bijna te begeven, in die noisey en hardcore punkende verzenging. Skitsystem is absoluut een prima prikkelende brok energie, maar ontbeert dan een zeker tekort aan afwisseling om over de hele linie te blijven boeien.

Met Massacre heeft Drachten Deathfest weer een mooie dikke vis te pakken. Het kwartet ademt US death metal vanuit al zijn poriën en stond halverwege de jaren tachtig samen met Death en Obituary aan de wieg van de Florida Death Metal-sound. Het duurt dan tot 1991 eer de band zijn prijsschietende debuut en instant classic From Beyond aflevert. Na een lang hiaat keert de formatie in 2014 terug aan het metalfront. Van de huidige bezetting zijn zanger Kam Lee en bassist Mike Borders de mannen van het eerste uur. De Amerikanen moeten even op stoom komen, maar gelukkig is het dan gauw raak.

Robuust en hoekig klapt fijn dynamische death metal in op het afgeladen, goed hoorbaar enthousiaste publiek. De uiterst sympathieke, vermakelijk babbelende Lee is er ook mee in zijn sas en grapt er her en der wat tongue-in-cheek in om (veel zaken zijn 'sexy!'). Zijn blaffende grunt is verder een lekkere topping bovenop die strakke death, die afwisselend rampetampt (met vleugen thrash metal), groovet en doomt.

Nieuwer werk dweept dan iets met hardcore, wat prima verdere swings geeft. In het retrospectief ontbreekt titelnummer en killer From Beyond natuurlijk niet en wordt er afgesloten met een pré-Death nummer – toen die band nog Mantas heette –, uit de tijd dat Lee er nog deel van uitmaakte. Massacre is vandaag een onbetwistbaar hoogtepunt.

Met de vermoeidheid al aardig in het gestel is het toch nog dik en dik genieten van alweer de negende en nummer laatste band van de dag: 'ons' eigen Asphyx. Het optreden in Iduna is de start van een nieuwe tour  en zanger en boegbeeld Martin van Drunen is daar hoor- en zichtbaar zeer verheugd over. Met zijn kompanen die daar dus niet in verre van in achterblijven. De rauwe en directe doom/death oude stijl zaagt en klieft als een malle, met spel dat zeker nog even glorieus klinkt als in de vroege jaren van de band (eind jaren tachtig en begin jaren negentig). Van Drunen torent daarbij prachtig boven de bulderbak uit, met zijn typisch droge en scherp raspende grunts.     

© Asphyx / Facebook

Asphyx

Asphyx laat krachtige woestenij zien en horen, die in al zijn segmenten van het podium afspat. Of het nu tracks betreft van een onvolprezen plaat als The Rack (1991) of  later spul als 'death metal hit' Deathhammer. Fijn beweeglijke en goed grauwe death metal en recht voor zijn raap. Asphyx laat zijn moegestreden maar zeer voldane 'troepen' achter in een murw gebeukte zaal. Een erg lekkere finale van zeker weer een prima en mooi drukbezocht Drachten Deathfest. Maar mogelijk met hier en daar net iets te veel doorratelende (Zweedse) deathklanken.

© Drachten Deathfest / Facebook