On top of the world met Nothing On top of the world met Nothing

Ik geef in de inleiding al ‘in het kort’ aan, want hier komt de lange versie van het verhaal. Normaliter spreek ik met bands of leden van een band, af in een kroeg of op een terras. Helaas zijn de tijden nu even anders en is die optie niet aan de orde. Wanneer ik met Ronnie via Whatsapp afspraken maak over het interview, krijg ik een dag voor het gesprek een bericht: “Sytse stelt voor om af te spreken op het dak van het oude Belastingkantoor in Leeuwarden. Daar zitten vrienden van ons in en is een supermooie plek voor een interview.”

Al snel komt het proces van het maken van de tweede langspeler ter sprake. Ik ben namelijk toch wel nieuwsgierig wanneer we dat album kunnen verwachten. Sytse dendert weer verder met zijn volgende betoog: “Ja, we hadden hem eigenlijk al klaar en toen gingen we ineens nieuwe nummers maken. Het is meestal zo dat je de nieuwste nummers het leukst vindt. Er kwam op een gegeven moment ook een bepaalde lijn in en daardoor vielen er ook weer nummers af. Die ontwikkeling is op een bepaald moment wel belangrijk. Kijk, wij zijn heel makkelijk. Wij haasten ons niet, want we blijven wel bij elkaar. Wij voelen die druk ook niet want we gaan wel door en dat is wel lekker.”

Het lastige van het praten over beelden die er nog niet zijn en muziek die nog niet uitgebracht is, is dat het bespreken van dat onderwerp tijdens een interview dus gauw klaar is. Desalniettemin sta ik met deze twee heren op het dak van het oude Belastingkantoor en grijp ik de kans om erachter te komen hoe deze twee elkaar in godsnaam gevonden hebben in het leven. “Ken je dat verhaal niet?”, vraagt Sytse mij. “Nee, man. Ik heb werkelijk geen idee”, antwoord ik. En alsof ik een kwartje in de man gooi, gaat de heer Van Essen los: “Nou, dat is een mooi verhaal.”
“Ik verwacht ook niet anders”, mompel ik nog lachend.

“Ja, man”, roept Ronnie. “Die kwam de rechtmatige eigenaar ook nog opeisen na een tijdje, haha. Ik had wel meteen ook een bandje en dat heette toen al Nothing. Op een gegeven moment stopte de bassist er alleen mee. Die verhuisde naar Utrecht, geloof ik. Ik kwam toen Syste tegen tijdens een editie van Freeze Festival. Hij stond te draaien ergens in één van de zalen en ik liep meteen naar hem toe. We kregen het erover en ik vertelde dat ik wel wat showtjes gepland had. Sytse bood aan dat hij wel wou bassen.”
“Ja, en toen gingen we los. Ronnie en ik hadden altijd al een klik en op muzikaal gebied dus ook. Alleen de drummer begreep geen reet van wat we deden. Die kon ons niet helemaal volgen, geloof ik”, vertelt Syste. “Op een gegeven moment bleven Ronnie en ik samen over en toen hebben we maar een drumcomputer erbij gepakt.” Ronnie: "Die drumcomputer is nooit meer weggegaan en het scheelt ook veel ruimte in de bus.”

Ondanks dat de heren zeer ontspannen praten over hun muziekmakerij en totaal geen druk voelen van wie dan ook om te doen wat er van ze verwacht wordt als muzikant, betekent dat niet dat ze meningloos zijn over wat er in de provincie op muzikaal vlak zich afspeelt. Sytse: “Ik las op een gegeven moment dat interview met die jongens van Abdomen. Dat ze iets wilden organiseren in de Popbunker. Ik vond dat prachtig en heb meteen contact gezocht met ze. Met die jongens wou ik praten. Die moet je aan alle kanten ondersteunen om te doen wat ze willen doen. Ik vind ook bijvoorbeeld dat op een festival als Welcome To The Village een Fries podium zou moeten komen. Er zijn zoveel fantastische bands uit Friesland die daar prima zouden kunnen spelen. Met Nothing hebben we het ook al een aantal keer geprobeerd, maar dan krijg je al gauw te horen dat je niet ‘relevant’  bent omdat je geen album uit hebt. Nou, als het moet zorg ik wel dat er er een album is tegen die tijd. Dat komt bij ons wel goed.”

Ondertussen voel ik mijn vingers niet meer van de kou en voelt Sytse naadloos aan dat het weer tijd is om het trappenhuis in te gaan. We dalen met wat omwegen weer af naar beneden, spreken wat bewoners van het pand en fantaseren over oefenruimtes in de kelder en dat een zeker poppodium dat zijn intrek wel kan doen hier. We slaan nog even door in de fantasie - want die kost niks - en bedenken dat er dan ook een hostel kan komen waar bands kunnen overnachten, er kan op de begane grond wel een shoarmazaak komen… Of gewoon in de kantine. Bedenk het maar… 
Jessica en ik lopen als twee opgeladen Duracell konijntjes weer terug naar huis. Het is crisistijd met dat ellendige virus en we merken allebei dat we dit zo nodig hadden. Niet dat wij het beide per se heel zwaar hebben, hoor. Nee joh… Valt echt wel mee. Maar toch is het aanhoren van sterke verhalen bovenop een verlaten overheidsgebouw wel iets dat we heel erg konden gebruiken om het moraal hoog te houden.