Mother Engine stijgt mooi op in De Backstage Mother Engine stijgt mooi op in De Backstage

Eerder dit jaar gelanceerde single Once Upon a Time in the Desert ontbreekt uiteraard niet in de set en is een steekhoudend voorbeeld van Ganos Lals opmerkelijke mix. Je moet ervan houden, dat je de verenigde stijlen mogelijk misschien wat te ver uit elkaar vindt liggen. Los van de smaakbeleving, is Ganos Lal in ieder geval een band die zijn toverformule live erg sterk kan laten briesen. De Backstage mag er vanavond ook getuige van zijn. Met een afgemeten, gebalanceerd geluid loeien de gekante riffs fraai dik en vinden kraakheldere gitaarsprenkels hun schone momentum, alvorens de riffage weer zwaar en gedragen de zaal inrolt. Zanger/gitarist Dennis Van Someren excelleert in zijn goed fulminerende (rap-)zang, maar knijpt dan net iets te veel op de momenten dat het op echt zingen aankomt. Daar vallen nog enige winstpunten te boeken. Verder een prima stuk powerplay van de Friezen.  
 

Na de straffe doomproclamaties van Ganos Lal dan nu de eerste instrumentale band op deze avond. Het Nijmeegse Bismut schiet uit de startblokken met een onvervalste, schatplichtige dosis aan Black Sabbath-riffs. Betreffende track Buntovnost raast rauw en losjes en laat op een zeker moment het gas even los voor enige bezinning. De donkere klankkleuringen sluiten prima aan bij de broeierige desert metal met vleugen postrock van dit drietal, zo ook in de navolgende passerende nummers. Daarbij vervalt gitarist Nik Linders niet tot een oeverloos herhalen van een riff (een gevaar dat bij dergelijke instrumentale rock/metal weleens naar binnen wil sluipen) en strooit hij heel afwisselend met loopjes, riffs en solo´s.

Het  lekker dwingende, dicterende drumwerk en de geregeld mooi creatief dichtsmerende baslijnen fokken de gitaar uitstekend op. Dusdanig, dat Linders in zijn spel  af en toe schakelt naar thrash metal -achtige prevels. Toch wordt niet voorkomen dat na enige tijd het setmateriaal wat vermoeienis meebrengt. Aan gedrevenheid ligt het niet, maar de  regelmatig ietwat nerveus wisselende gitaarstukken lijken op den duur enige kracht te verliezen en aandachtverslapping in de kaart te spelen. Maar, overtuigen doet Bismut overall zeker wel, met onder andere het meer slepende Borgerskapet, dat stemmig uitwaaierend gitaarspel laat horen.