One (wo)manband CYNN bijt het spits af. En wel in Zalen Schaafs foyer, die vanavond het decor biedt. Een ruimte die sowieso meer sfeer uitademt dan die altijd wat kille grote zaal zelf.
"Ik ben CYNN en heb er zin in!" Goed zo, Cynthia Weiss. De dame achter dit CYNN, met al luttele strepen achter haar naam als eerdere gitariste van het met succes poprockende Groninger damescombo Dudettes. Weiss komt met breekbare liedjes die de breedte opzoeken. Naast haar gitaarspel bedient zij zich van een loopstation en worden op bepaalde momenten elektronische drumpads beroerd. De gestapelde gitaarlagen van het loopstation creëren innemende sfeerbogen, aangestuurd door het verzorgde, verfijnde gitaarspel. Weiss haar kraakheldere en warme zang rondt de songs af in die gevoelige dosis. Een dosis die soms wel een zekere mate van stroperigheid meedraagt. Daar moet je van houden. CYNN haar liedwerk steekt daarentegen creatief in elkaar en geeft je genoeg uitdaging. Ook de cover Teardrop van Massive Attack blijft in dat licht goed overeind staan.
Het nog 'dolende' Podium Asteriks maakt vanavond gebruik van Leeuwardens oudste concertzaal Zalen Schaaf. De zaal, waarvan het verdere voortbestaan tot op heden nog steeds in het ongewisse verkeerd, zal acte de présence geven aan drie Nederlandse acts. Met inbegrip van de presentatie van Woe Blind Birds' (titelloze) debuut EP. De Leeuwarders, met o.a. bandlid Abel de Grefte die deze week ook op de bres sprong voor behoud van Zalen Schaaf, krijgen gezelschap van oude rotten Scram C Baby en het jonge CYNN.
De voyer is volgepakt als Woe Blind Birds de spinnende, reflectieve songs van zijn fonkelnieuwe EP laat schitteren in een warm kleurend licht-ambiance. Sereen zwelt The Float aan, waarbij geleidelijk wonderschone gitaren naar grote hoogte gaan en op hun weg een wijds symbiotisch geheel vormen met verheven synthklanken en de ijle vocale pracht van zowel zanger/gitarist Abel de Grefte, als zanger/drummer Jochem Knoef.
De betrekkelijk kleine foyer zorgt echter dat het overmatige geroezemoes van helaas veel toehoorders irritant direct weerklinkt in de ruimte. De stoorzender dreigt bijna Woe Blind Birds' serene en dromerige klankmagie vroegtijdig om zeep te helpen en dwingt scribent in kwestie ertoe dichter bij het podium te gaan staan. Een zoveelste geval van die nog al te vaak hinderlijke 'dutch disease' is er dan toch mee afgewend.
Het kwintet geeft een mooie aanblik in de focus die het aan de dag legt bij het vertolken van hun hypnotiserend samenvloeiende larderingen. De mannen gaan er – puntgaaf musicerend – helemaal in op, zitten zichtbaar in hun ding, en ogen ontspannen. Van (plaat)presentatiestress lijkt geenszins sprake.
'Woe Blind Birds betovert in zijn soundscapende texturen'
De uitbundige publiekelijke lofuitingen tussen de nummers vergroot mogelijk eerder de ontspanning, gezien de verheugd stralende, lachende gezichten die op het podium ontwaren. Het net zo fraai aanzwellende Hive, met een in de basis prachtig zalvende synthlijn, brengt duidelijk die Sigur Rós meets Bon Iver-feel. Een associatie die vaker terugkeert in het passerende materiaal. Woe Blind Birds betovert in zijn soundscapende texturen, maar getuigt er ook van een listige groove in huis te hebben. Zo laat de band achterin de set horen, met stuwende, meer hoekige post-punk aandoende nummers als het scherpe Sinister. Een erg goed optreden, waarin een mooi scala aan geventileerde gemoedstoestanden (soms misschien iets pathetisch) je absoluut weet te treffen.
'Het onstuimige, vaak ongrijpbare van optredens in het verleden heeft de band achter zich gelaten'
De jaren negentig kende een florerende Nederlandse indierockscene. Uithangborden als Bettie Serveert, Daryll-Ann en Johan boekten succes dat ook verder reikte dan Nederland alleen. De Amsterdammers van Scram C Baby zijn destijds eveneens graag gezien in het wereldje, maar ruiken dan te weinig aan het succes. De nationale muziekpers looft de band, men speelt het landelijke clubcircuit aardig binnenstebuiten en Lowlands wordt gedaan. Maar anderzijds zijn er ook lage albumverkopen, drankexcessen en momenten van weinig optreden.
Dat heeft deze branieschoppers er niet van weerhouden dat ze er na meer dan vijfentwintig jaar nog steeds zijn. Oké, de vier heren en dame mogen dan tussentijds een dagje ouder geworden zijn, de energie en branie van weleer is anno nu nog wel degelijk aanwezig. Het is vanavond in ieder geval prima voelbaar.
Na de inkerende sferen van de vorige acts prikt Scram C Baby met puntige punkondertonen zijn veelal bondige liedjes in het publiek. Publiek dat vooral op Woe Blind Birds lijkt te zijn afgekomen; het is onderhand redelijk uitgedund. Het staat nogmaals niet een goed de stemming erin houdend Scram C Baby in de weg. Het onstuimige, vaak ongrijpbare van optredens in het verleden heeft de band achter zich gelaten. Hier opereert dan ook een gezelschap dat in veel opzichten volwassen is geworden.
Het is allemaal meer gekanaliseerd, zonder dus die jeugdige, opstandige flow te verliezen. Dat laatste is helemaal merkbaar bij de leuk onverschillige houding van zanger John Cees Smit, zowel op als ook voor het podium. Ingegeven door de nodige slokken bier, maar met alles genoeg onder controle. En met het mooi kabbelende, moody Elephant toont de band op de koop toe nog een aansprekende introverte kant van zichzelf.
GEZIEN
Scram C Baby + Woe Blind Birds + CYNN
Zalen Schaaf/Podium Asteriks, Leeuwarden
Vrijdag 3 mei 2019