Waar er mensen zijn met een oprechte liefde voor popmuziek, is het onvermijdelijk dat er concerten zullen volgen. Zo organiseert het collectief Sliktones sinds 2014 al verscheidene optredens in Oudebildtzijl, vaak met een hang naar roots, blues of americana. Nu prijkt de naam van dit dorpje tussen steden als Amsterdam, Boedapest en Praag als een landingsplek voor het Amerikaanse Larkin Poe. Met hun opzwepende blues heeft deze band onder aanvoering van de charismatische zusjes Rebecca en Megan Lovell al menig concertzaal uitverkocht. Vanavond moeten ze echter proberen al hun flair en show in een knus kerkzaaltje aan de rand van het Friese landschap zien te passen.

Dat dit niet een gemakkelijke opgave is, blijkt al uit de opstelling van de band op het podium. Het drumstel en de versterkers nemen een aanzienlijk deel van het podium in beslag, wat de zusjes maar een beperkte ruimte overlaat om te bewegen. Niet dat ze daar ook maar enigszins erg in lijken te hebben. Het tweetal is namelijk begenadigd met die speciale vorm van Amerikaans optimisme waarbij het lastig is te zien wat gemeend is en wat niet. Hun show is meer toegepast op grote festivals dan op kleine zaaltjes, maar ze lijken vanavond in elk geval wel lol in deze verandering van omgeving te hebben. Waar echter geen twijfel over bestaat, is precies hoe sterk de nummers van Larkin Poe hier uit de verf komen.

© Rick Slagter / 3VOOR12FRL

Larkin Poe

'Het sterkste punt van deze band is misschien niet eens elk afzonderlijk nummer, maar het feit dat ze zoveel diversiteit in hun stijl van blues weten aan te brengen'

Opener Summertime Sunset weet meteen de toon te zetten door krachtige bluesriffs te ondersteunen met de lichte melancholie van de slide gitaar, die vol gevoel bespeeld wordt door Megan. Ondersteund door pakkende drumloops van drummer Kevin McGowan is het het soort bitterzoet popliedje dat je moeiteloos dagen met je meedraagt. Op Trouble In Mind neemt de lead gitaar weer een belangrijkere rol in en doen de koele vocalen van Rebecca sterk denken aan The Dead Weather, een van Jack White’s meer bluesgeïnspireerde projecten. Deze terughoudendheid in haar stem kan ook weer onmiddellijk verdwijnen, want zodra ze uithaalt, weet ze de akoestiek van de oude kerkzaal volledig te benutten met overdonderende uithalen zonder ook maar een noot te missen.

© Rick Slagter / 3VOOR12FRL
© Rick Slagter / 3VOOR12FRL
© Rick Slagter / 3VOOR12FRL

Het sterkste punt van deze band is misschien niet eens elk afzonderlijk nummer, ondanks dat daar nog wel een aantal parels tussen zitten, als het zwaarmoedige California King en het verhalende Mad As A Hatter, maar het feit dat ze zoveel diversiteit in hun stijl van blues weten aan te brengen. Eindeloze gitaarsolo’s of steeds herhalende nummers die gebaseerd zijn op dezelfde drie akkoorden zijn misschien interessant voor een zeer select publiek, maar dat is waar veel bluesartiesten aan kracht inboeten. Larkin Poe schakelt echter probleemloos tussen popgeörienteerde liedjes, wat zwaarder gitaarwerk en traditionele blues zoals in covers van het toepasselijke Preachin’ Blues en een uitstekende renditie van Robert Johnsons Come On In My Kitchen als toegift. Zo zie je maar weer, juist op plekken waar je het minst zou verwachten, gebeuren soms de mooiste dingen.

© Rick Slagter / 3VOOR12FRL
© Rick Slagter / 3VOOR12FRL
© Rick Slagter / 3VOOR12FRL

GEZIEN

Larkin Poe
Aerden Plaats, Oudebildtzijl
Vrijdag 22 maart 2019