Op 2 februari presenteerde het kwintet met de opvallende naam zijn debuterende EP Gun aan het publiek in Leeuwarder Grand Café De Friesche Club. Een prima locatie voor de sfeerliedjes met tinten nostalgie van het gezelschap. En in die lijn past ook geheel het vastleggen van de zes nummers op vinyl. Daarvoor werd de nog niet lang bezig zijnde vinylperserij Deepgrooves in de Blokhuispoort, in de oude gevangenis te Leeuwarden benaderd. Het resultaat is een fraai ogende zilverkleurige plaat. Eindelijk dan ook dat tastbare, gezien het songmateriaal januari vorig jaar al is opgenomen.

The Sunny Road Show vindt zijn wortels in 2014, op het Greidhoek festival in Wommels. Daar verzorgt zangeres Sjoukje de Boer met theatergezelschap en naamontlener Sunny Road een containervoorstelling. De benaming is vernoemd naar de titel van het liedje van de IJslandse singer-songwriter Emilíana Torrini en is tevens de naamdrager van een theaterstuk dat De Boer schreef.

Bij genoemde voorstelling doen gitarist Pier Koopmans en bassist Henk Wetting de muzikale omlijsting (op dat moment ook De Boer haar bandcollega´s in Friestalig collectief Xigatze). Het enthousiasme is daar en een band ontstaat. Gitarist Franke Wiersma en drummer Hidzer van der Heide sluiten achtereenvolgens aan. De vijf hebben inmiddels de nodige optredens op hun conto staan, vooral in de regio.

De aanblik van de platenhoes geeft al gauw die nostalgische associatie af. Met op de voorkant de bands zangeres prijkend en gevaarlijk een pistool op je richtend, geplaatst in een vervlogen film noir aandoende setting (fraai artwork van Ineke de Vries). Op de achterzijde dan een ´oude, rafelige´ foto met erop afgebeeld de andere bandleden: naast elkaar liggend, als het ware rustende of dus zelfs omgelegde outlaws in het Wilde Westen. Zoiets. Het albumtitelnummer zwelgt zodoende ook fijntjes in de ambiance. Oude cinematische misdaad-romantiek roept zich er over je af. 

Een liedje over rancune en vergelding, mooi nostalgisch klinkend in tremoloënde en rustiek galmende gitaarlijntjes. Met verwarmende en evenzo kalme vocalen van De Boer. Inclusief haar leuk dreigende wapenschoten: 'poef-poef.. ta-ta-taah...´. Goed werkend in dat sfeerbeeld. De kleur van het stuk vinyl knipoogt dan naar Silver Plate, dat evenals Gun zo´n prettig broeiend ondertoontje heeft. Een speelse swing kruist er met een wat aan Portishead gelijkende zweverigheid. De Boer haar ´radio´-klankeffect op de zang en een licht zwierende e-bow doen het mooi in de sfeerkleuring.

Het vlotte, prima dansbare Cynical Man is aanstekelijk door zijn popfeel. Wederom in de lyriek het slaken van kritische noten binnen, wat lijkt, de relationele sfeer. Zo Silver Plate en Gun daartoe die nog meer bittere toon aanslaan. Het vervolgens kalm wiegende Lonely Island Carnival is dan weer warm in een fraai gevatte tendens van melancholische inkeer en eenzaamheid. Klinkt mooi klein. Met een summier, triestig orgel, warm knisperende contrabas en tedere zang incluis.

In When The Ship Goes Down stipt TSRS zijn effectieve, innemende poppy folk/americana nog eens nader aan, met inbegrip van een bijna onontkoombaar meezing-refrein. Om via het weer meer introspectieve Judas (geïnspireerd op het gelijknamige boek van Astrid Holleeder) de plaat rustig kabbelend te verlaten.

De slotsom mag zijn dat de  band een overall heel prettig wegluisterende plaat heeft gemaakt. Zes, in de basis compacte, degelijk in elkaar zittende liedjes die de kristalheldere, warm en naturel aanvoelende zang van De Boer mooi dragen. Die zang als duidelijk ankerpunt in de tracks. Centraal liggend binnen dat gevarieerd ingevulde atmosfeerbeeld.

En die sterke maar subtiele bijval krijgt van verfijnd sfeerkickende  gitaarmelodietjes en onder andere dito banjoriedels en orgel. Misschien een tikje droog in de geluidsweergave van de drums, dit Gun. Het staat het ruim geslaagde debuut zeker niet in de weg. En een album dat, bijkomend, is uitgebracht op ook een Fries platenlabel: Pick-up Records.