Met de Kleine Prijs van Fryslân 2016 in de buidel, maar een sound alsof gisteren weggeplukt uit de Britse hitlijsten, tilt Pendants het Friese muziektoneel zonder meer naar een hogere trede. Het album Moonshine schuift de stoel aan bij de overbezette tafel van steady tunes acts, in spijsgezelschap van Beck en De Staat en Talking Heads als kastelein van de keet. Waar Franz Ferdinand en The Wombats beiden aan een eind van de spaghettisliert slurpen en de heren Pendants op hun beurt een pintje in de hoogte liften op de onsterfelijke jaren van funk en disco.
"Al die meningen, feiten, verplichtingen en verwachtingen, soms word ik er helemaal gek van. Wat precies genoeg is, wat te veel is, of normaal zijn niet heel speciaal is. Over online alter ego's, exclusieve inclusiviteit en het hebben van vrienden die je rare hoofd zo nemen als hij is."
Frontmaestro Piter Reitsma overpeinst hardop hoe een vierkantje in een rondje kan worden gepuzzeld. Lel van een stem en in het bezit van een riante trukendoos als het aankomt op veelzijdige zang. In zeven snedige tracks legt hij het vuur aan de schenen des levens en geeft hij dat ene confronterende zetje waardoor je oog in oog komt te staan met de keiharde oneffenheden van deze era der ego’s. Bandkornuiten Tjerk Jansma en Anne Martin Koree maken de v-formatie compleet en werpen je een EP voor de voeten, die we graag van een kroontje voorzien. Dynamische drums, over the top geluid en regelrecht festivalmateriaal van Friese akkergrond.
Vernuftige precisie zit de heren in de vingers en de pet moet worden afgenomen voor de verbluffend luistervriendelijke opbouw en afwerking van deze fijne fonoplaat. Nummers zoals Stop Making A Difference en primeur single Far Out zijn daarnaast niet alleen een etalage voor de pientere gitaarfratsen van Jansma, ook de passend gekozen synthesizer sound weet hij als geen ander door de tracks te roeren. Grappig is het feit dat de plaat meermaals smaakt naar een ode aan de beats van funkmeister Jamiroquai, maar dat het ritmespel van drumrakker Koree de bal een compleet andere hoek inschopt, waarmee de tracks van hun kenmerkende post-zero’s identiteit worden voorzien.
'One in a million, just like the rest of us'
Een nummer pakt je of niet. Vaak laten we ons in de eerste instantie overdonderen door een gepolijste wervelhoos, die je aan de baardstruik mee de diepte intrekt. Degenen die een frontale aanrijding met hun eigen persoontje echter niet schuwen, durven het klankenpakket rondom de tekst weg te pellen en zich bloot te stellen aan de filosofische billenkoek die daarachter wegkomt. Glimmend naakt gestript en vrij van catchy tunes, wil Pendants meer dan alleen een mooie verpakking en een van die boefjes is Ordinary. Tot de wenkbrauwen omwikkeld in een misleidende sjaal van discodeuntjes, blijft een ongezouten boodschap achter na het wegnemen van de sluier.
"One in a million, just like the rest of us."
Zijn we inmiddels toegekomen aan het jaarlijkse draaien van de zandloper, worden we op de valreep verrast door het briljant geflikte Moonshine. Het album is van een bijna onwaarschijnlijk professionele productie en potverdriedubbeltjes, diens verwekkers zijn toch zeker een van de uitschieters van dit centennium. Want echt, hoor. Als Pendants binnen nu en een jaar niet de gehele Lowlands-populatie finaal achterover de blauwe polderdrek in doet blazen, vreten wij die sjaal op. Met mes en vork en zonder mokken.