Met enige regelmaat van de klok verschijnen er in de mailbox van 3VOOR12/Friesland uitnodigingen voor punkrock evenementen in Alternative Rockcafe Mukkes. Daarmee wordt een scene in Friesland aangeboord die niet heel groot is, maar groot genoeg om bij tijd en wijle liefhebbers van het genre te trakteren op een avondje lokaal, nationaal en internationaal product. De promotor achter deze feestjes is Ben van der Ploeg en we ontmoeten de geboren en getogen Burgummer om hem eens aan de tand te voelen over zijn DIY mentaliteit en liefde voor punkrock.

Ben, punkrockfeestjes in Mukkes! Je hebt er al een aantal op je naam staan als promotor onder de naam ‘Ben Presents’. Waar komt de liefde voor het genre vandaan?

“Op zich ben ik niet opgegroeid met punkrock, maar was het vooral mijn vader die meer van de hardrock van de jaren zeventig, zoals Led Zeppelin en Dream Theater draaide en later muziek van bijvoorbeeld Metallica. Ik denk dat ik net in die laatste golf van de populaire punk instapte zoals Blink 182 en Sum 41. Mijn broer kwam een keer thuis met een singeltje van Sum 41. Naar aanleiding daarvan heb ik het hele album gekocht en daar is het voor mij eigenlijk wel een beetje mee begonnen. En uiteraard ook Dookie van Greenday.

Je zag het ook veel op televisie destijds nog bij MTV of The Box en op die manier leerde ik de bands en muziek kennen. Daarnaast luisterde ik ook wel veel metal. Op een gegeven moment deed ik niet zo heel veel met muziek, maar ik denk dat ik sinds 2010 het weer een beetje ging herontdekken. Ik zocht veel op YouTube en op die manier leerde ik steeds meer en meer bands Descendents, Teenage Bottlerocket, The Ergs, The Lillingtons, ALL en nog veel meer kennen.”
 

Als je het hebt over bands als Blink 182 en Sum 41, dan zijn dat niet de punkbands met superscherpe randen. Heb je ook feeling met die oude punkers?

“Nee, dat niet echt eigenlijk. Muziek van Sex Pistols of Dead Kennedys loop ik niet heel warm voor. Bij mij begint het allemaal bij de Descendents. Ook oud (1977, red.), maar zij waren wel de eersten die meer pop en melodie in hun muziek verwerkten. Toen ik nog wat later Teenage Bottlerocket had ontdekt, was het voor mij duidelijk. Het was niet dat politiek dwarse, maar teksten over liefde en breakup songs afgewisseld met liedjes over dingen die in het leven voorbij komen, maar ook veel slap geouwehoer. Die stijl spreekt mij persoonlijk gewoon veel meer aan.”

Naast je muzikale opvoeding, MTV en YouTube, ging je van jongs af aan ook wel naar liveoptredens?

“Ik kom uit Burgum dus het bezoeken van Waldrock hoort dan ook bijna een beetje bij de opvoeding. Naast de vaste prik van Waldrock ging ik ook wel regelmatig naar Kiehool. Daar werden wel eens punkrockshowtjes georganiseerd. Die waren nooit echt een groot succes qua opkomst aan bezoekers, maar achteraf altijd wel heel leuk! Daar ontdekte ik ook veel meer stijlen binnen het genre.”

© Ben van der Ploeg

Ben van der Ploeg (midden) met Ray 'Rocket' Carlisle (links) van Teenage Bottlerocket en Kody Templeman (rechts) van The Lillingtons/Teenage Bottlerocket

Oké, dus op een paar feestjes na, was er op dit vlak dus weinig te beleven en je vond het maar eens tijd om dan zelf wat te gaan organiseren?

“Ja, daar komt het wel op neer, ja. Vanaf 2015 ben ik wat meer in Leeuwarden gaan rondhangen en ik denk dat ik al een jaar of anderhalf hier wat omsloeg en er hoogstens één of twee punkrockfeestje georganiseerd zijn in die periode. Daar baalde ik van. Dan kun je twee dingen doen: blijven balen of zelf iets organiseren. Dat laatste heb ik gedaan. Ik ben er super naïef ingestapt en ben naar Arjen (Jaspers, red.) gegaan van Mukkes en gevraagd of ik ook eens wat mocht organiseren. Nou, dat kon! Ik ben gaan nadenken over welke bands ik dan wou uitnodigen en ben op Facebook gaan zoeken. Op die manier kwam ik uit bij The Real Danger uit Rotterdam. In Nederland is dat in de punkrockscene best een grote naam. Ik heb ze een berichtje gestuurd met de vraag of ze wilden komen en met de mededeling dat ik nog niet wist hoe of wat. Zij reageerden heel positief en dus waren zij de eersten en vanaf dat moment ben ik maar gewoon verder gaan proberen.”

Nou goed, je stapte Mukkes binnen en kreeg groen licht. In hoeverre is er animo voor dergelijke avonden en kun je de hut dan wat vol krijgen?

“Ik denk dat er gemiddeld dertig tot zeventig betalende bezoekers op de Ben Presents evenementen afkomen. Als je dan nagaat hoe groot Mukkes is, dan is het met vijfenveertig bezoekers gezellig druk. Mukkes is natuurlijk ideaal qua locatie. Zeker als je kijkt naar het aantal bezoekers dat het gemiddeld trekt. In juni van dit jaar heb ik voor het eerst twee wat grotere internationale namen binnengehaald, namelijk The Lillingtons en Ray Rocket (van Teenage Bottlerocket) en die hadden wel weer wat andere eisen.

Dan komt er ineens wel weer wat meer bij kijken, zoals een grotere zaal, een backstage en moet er overnachtingen geregeld worden. De ambitie qua aantal bezoekers lag op 200 man. Ik ben toen rond gaan vragen bij Iduna, Neushoorn en dergelijke. Dat lukte allemaal niet en uiteindelijk kwam ik bij Schaaf (City Theater, red.) terecht. Dus voor die editie zijn waar daar naar uitgeweken.”

En? Kwamen daar ook 200 man op af?

“Nee, haha. Nee, we zaten op hetzelfde aantal als normaal in Mukkes, maar de mensen die er waren gingen wel helemaal los. Financieel was het een ramp, maar de band vond het uiteindelijk wel een hele leuke avond. Het was vooral heel veel improviseren. We hadden niemand geregeld om het licht te doen, bijvoorbeeld. Dat waren we helemaal vergeten. Dus hebben we met één setje ledlampen wat om lopen prutsen. Uiteindelijk was het toch wel een hele leuke show. Je ziet vaak in een grote zaal met weinig mensen dat er allemaal kleine groepjes uit splitsen, maar iedereen bleef lekker voor het podium en het ging helemaal los.”

Mis je in Friesland/Leeuwarden wat dat betreft zalen en kroegen waar je eventueel naar kan uitwijken?

“Ach, in principe hebben we aan één Mukkes genoeg. Ze hebben wel een naam, wat dat betreft. Iedereen uit Groningen tot Maastricht kent de kroeg en dat helpt ook heel erg met boeken. Dan hebben ze nog nooit van jou gehoord als promotor, maar wel van Mukkes en dan willen ze vaak wel. Maar je zit nu wel een beetje in een gat, want als je net wat meer publiek wilt trekken dan zou je dus eigenlijk wel een net iets grotere zaal moeten hebben. Schaaf is dan te groot en Mukkes dus te klein... Bands willen soms een backstage, die heeft Mukkes dan niet. Dus een tussenpodiumpje zou wel fijn zijn.”

Opvallend is dat je eigenlijk elke keer wel een Friese act op je evenement boekt. Soms wel een band die al eerder heeft gespeeld, maar toch… Het valt dus niet tegen met de Friese aanwas?

“Klopt, op zich verbaast het me wel, hoor. In Leeuwarden zijn hooguit twintig punkrockers en wat dat betreft zijn er dus nog best opvallend veel bands in dat genre te vinden in de buurt. Het is een beetje als in de jaren tachtig, waarbij de scene de eigen scene zelf levend houdt. Het is allemaal een soort van incest, want iedereen speelt met elkaar in een of meerdere bands. Sommige lui spelen wel in drie bands. Ik vind dat tof en ik ben blij dat het zo kan en ook zo gaat. Ik heb zelf in Sick on Vacation gespeeld en verder hebben we nog bands als Sun-0-Bathers, Smashed Out en Captain Disco.”

Naast zowel de lokale acts van de straat houden, haal je dus ook bands uit de rest van Nederland en het buitenland naar Leeuwarden toe. Hoe hou je jezelf op de hoogte van wat er allemaal gaande is in punkrockland?

“Ik krijg inmiddels best veel aanvragen en die check ik altijd wel heel uitgebreid. En het aantal aanbiedingen is vaak hoger dan dat ik nodig ben op dat moment. Dus als er een nieuwe show aankomt pak ik de lijst er weer bij en dan ga ik daarmee aan de slag. Dan is het afstrepen geblazen en kijken wat er overblijft. Elke show begin je wat dat betreft weer opnieuw.”

Met dit soort evenementen organiseren komt ook altijd het kostenplaatje om de hoek kijken. Als je bands uit het land naar Leeuwarden laat reizen, zijn reiskosten al snel aan de orde en na een lange rit is het ook fijn als er wat eten beschikbaar is. Lopen de kosten wat dat betreft uit de klauwen of is het nog te overzien?

“Het mooie is dat de meeste bands gelukkig helemaal niet moeilijk doen. Als de benzinekosten eruit zijn en ze krijgen een paar biertjes, dan is het vaak al oké. Iedereen wil gewoon lekker spelen en plezier maken. Heel af en toe moet ik wat bijleggen, maar dat gaat nooit over grote cijfers. Behalve de keer met The Lillingtons in Schaaf waar ik net over vertelde. Dat was wel een ramp, haha. Dat heeft wel een flinke duit gekost, maar meestal speel ik zo goed als quit. Soms moet ik een tientje of twintig euro bijleggen, maar goed, als ik een avondje ga stappen ben ik meer dan tien of twintig euro kwijt. Dus ik heb het er wel voor over. Het is niet alleen de muziek, maar ook de hele beleving eromheen plus het netwerk opbouwen wat het allemaal zo leuk maakt.”

Zo’n netwerk opbouwen… Hoe makkelijk of moeilijk gaat dat eigenlijk?

“Eigenlijk gaat het heel makkelijk. De scene is heel klein en daardoor kent iedereen elkaar. Na twee shows kreeg ik al verzoekjes van bands die vroegen of ze konden komen spelen. Ik heb me ook ingeschreven bij tourbookers die wat grotere bands vertegenwoordigen. Ook vrij snel kreeg ik daar berichten van of ik plek had voor bands. Dat liep dan vaak weer stuk omdat het financieel niet haalbaar was, maar de buitenlandse acts Not On Tour en The Lillingtons konden dan wel.”

Sommige mensen maken van hun hobby hun werk. Heb je ook ambities in die richting?

“Nee, ik ben net met een nieuwe studie begonnen en dat vind ik heel leuk. Ik studeer nu Social Work, dus maatschappelijk werk en dienstverlening. Ik werk momenteel ook naast mijn studie in de nachtopvang van ZIENN, dus nee.. dat is echt wel mijn werk. Het promoten en muziek maken is gewoon mijn hobby en dat wil ik ook wel zo houden. Het organiseren is een uitlaatklep voor me. Alles wat werk wordt, wordt dan ook niet leuk meer omdat het dan moet.

Om rond te komen kun je zeker niet alleen punkrock gaan doen en de rest interesseert me ook niet zo. Dus dan ga je dingen doen die je niet wil. Ik kan nu ook de evenementen organiseren op mijn eigen voorwaarden. Als ik geen tijd of zin hebt, dan hoeft het ook niet. Ik organiseer nu eens in de drie maanden een feestje. Dan blijft het overzichtelijk en leuk én vooral haalbaar. Anders krijg je een overkill en zijn mensen niet meer hongerig.”