Het allerlaatste optreden van de heren in Neushoorn onder de noemer Death Alley begint met Dead Man’s Bones, waarbij de bijtende vocalen van Douwe Truijens niet helemaal tot hun recht komen. Iets wat opgaat voor bijna de hele set. Truijens maakt zich regelmatig behoorlijk druk, maar waarom is niet helemaal duidelijk. Misschien hoort het bij de heavy benadering van de band, die meer old school dan vernieuwend is. Dat neemt niet weg dat Oeds Beydals, voormalig lid The Devil’s Blood, een vaardige gitarist is. Dit blijkt ook uit zijn samenspel met bassist Sander Bus, die zich op de Rickenbacker bas van zijn beste kant laat horen. The Sewage is een van de betere nummers, misschien ook wel omdat het wat meer de kant van de progressieve rock op gaat. Het nummer Black Magick Boogieland wordt gekenmerkt door sprankelende solo’s, maar ook Supernatural Predator, dat eveneens op het debuutalbum Black Magick Boogieland staat, is de moeite waard. Het enige dat je kan aanmerken is dat sommige passages lang duren, maar gelukkig volgt dan wel weer een andere insteek, waardoor het allemaal toch goed komt.
Zowel Death Alley en Birth of Joy zijn acts die hun sporen hebben verdiend de afgelopen jaren. Beide Nederlandse bands putten inspiratie uit de psychedelische rock en besluiten bijna tegelijkertijd dat ze het beste uit hun band hebben gehaald en zetten er een punt achter. Een goede reden voor een gezamenlijke afscheidstour door Nederland. Naast bovenstaande overeenkomsten is er één belangrijk verschil. Hoewel het tweede album Superbia van Death Alley bij vlagen de kant van de progressieve rock opgaat, is het helder dat hun wortels in de punk liggen. De aanpak van Birth of Joy is duidelijk subtieler en melodieuzer, wat ook goed te horen is op hun laatste werk Hyper Focus.
Na tien jaar hard werken gooit ook Birth of Joy, volgens de NRC een van de meest actieve Nederlandse rockbands, het bijltje erbij neer. Dit ondanks de lovende kritieken op hun laatste, en vijfde, album Hyper Focus. Een album dat minder retro is dan hun vorige werk en meer symfonische invloeden kent.
'Kenmerkend is de breed uitwaaierende sound'
Ooit begonnen als studenten met een gezamenlijke liefde voor classic rock aan de Herman Brood Academie, heeft de groep zich verder ontwikkeld in de loop der jaren. Zo speelt toetsenist Gertjan Gutman niet meer op een Philicorda orgel, maar een aangepaste Hammond C3. Kenmerkend is de breed uitwaaierende sound, zeker als er Lesley boxen worden gebruikt. Het instrument is dan ook gebruikt door veel bands die Birth of Joy hebben geïnspireerd. Kevin Stunnenberg is uitgegroeid tot een uitstekend gitarist en tot de verbeelding sprekende frontman. Het vakmanschap van drummer Bob Hogenelst staat na al die jaren buiten kijf. De setlist van Birth of Joy is gevarieerd. De band begint met Join The Game, de eerste track van hun laatste album; een dreigend en scheurend Hammond orgel, vervreemdende effecten en lekker uptempo. Een goede start dus. Devil’s Paradise is lekker loom met superstrakke drums en Three Day Road van het album Prisoner (2014) wordt gekenmerkt door ‘slepende’ zang die wel wat aan Ian Clement van Wallace Vanborn doet denken. Het meer rockachtige Make Things Happen is een prima afsluiter. Het zou inderdaad leuk zijn als er wat zou gaan gebeuren. Een nieuwe samenwerking tussen de heren Gutman, Hogenelst en Stunnenberg bijvoorbeeld.
GEZIEN
Birth of Joy + Death Alley
Neushoorn, Leeuwarden
Donderdag 20 december 2018