Alle Hens Aan Dek: muzikaal waterballet in Dokkum Alle Hens Aan Dek: muzikaal waterballet in Dokkum

Wachten tot het droog wordt kan echter niet, het festival is aan een nauw tijdsschema gebonden. En dus wordt Alle Hens Aan Dek geopend door Exitlight Empire. Deze Dokkumer groep zagen we voor het laatst op Bevrijdingsfestival te Leeuwarden. Het orkest hebben ze vandaag thuisgelaten, maar ook in kleinere bezetting spatten de volle klanken het podium af. Direct na Exitlight Empire stelt ook OOO ons niet teleur. Out of Order uit Groningen maakt lawaai en dat houdt ons warm. “Wow, ik dacht even dat ik een vent hoorde zingen!” hoor ik naast me in het publiek als de drumster haar stoere stemgeluid laat klinken. Grappig, want in deze all-female punkband zijn dus absoluut géén mannen aanwezig. Dat het trio echter wel ballen heeft, wordt tijdens het energieke optreden wel meteen duidelijk.

De eveneens uit Groningen gereden band Kinoo is op plaat een stuk minder hard maar laat ons wel even schrikken als ze live maar liefst tien keer meer pit tonen. Er klinken af en toe parallellen met The Cure in zowel de jengelende gitaren als in de zang. Alle lof voor de organisatie die ons tot nu toe al drie puike bands heeft weten voor te schotelen. We kijken op het horloge en concluderen dat we nog niet eens op de helft zijn van al dat lekkers.

Over lekkers gesproken, het is wel eens tijd om de rammelende magen te verzorgen. En dat treft, want Alle Hens Aan Dek lijkt de formule in handen te hebben voor een perfect festival. Omdat het maar één podium is, is er tussen de bands door ruim genoeg tijd om de foodtrucks te inspecteren. Er blijkt keuze genoeg: er kunnen gerechten gehaald worden variërend van oer-Hollandse broodjes haring tot een uitgebreide Indonesische keuken en van crépes en tosti’s tot en met borden vol biefstuk. Ons oog valt ondanks de ruime keuze toch op de festivalklassieker: een patatje met. Een biologisch patatje bovendien.

Met de mayo nog aan de vingers keren we terug in de tent en concluderen dat het ongezien ineens behoorlijk druk is geworden. Waar de vorige bands nog kampten met een tekort aan publiek – hetgeen zeker niet aan de kwaliteit van de acts lag maar te meer aan de treurige weeromstandigheden én het vroege tijdstip waarop de bands moesten spelen – staat het bomvol als The Homesick aan hun set begint.

Na een fenomenale set van Dokkumer helden is het aan Canshaker Pi. Een erger timeslot kun je als band waarschijnlijk niet krijgen. Zie nog maar eens over het vorige optreden heen te komen. Gelukkig is de Amsterdamse band ook niet de minste en grijpen ze het publiek meteen bij de lurven. Het is een garagerockende rollercoaster waar Canshaker Pi ons in heeft geduwd en het beste is om mee te hossen, zin of geen zin.

Hoewel het festival feitelijk maar twee Friese bands op het podium heeft staan, weerspiegelen de andere bands ook de mentaliteit waarmee de muziekscene terrein aan het winnen is. ‘Niet lullen, maar poetsen’ is immers ook hoe ze in Rotterdam groot worden gebracht, te zien aan Iguana Death Cult en Rats On Rafts. Die laatste band heeft bovendien nog dubbel Friese roots sinds Leon Harms én Ype Zijlstra de rol van drummers vervullen. Het podium is overduidelijk maar berekend op een traditionele bandopstelling met één drummer, dus drumstel twee wordt een beetje aan de zijkant weggemoffeld. Dat mag de pret niet drukken, plezier straalt af van de gezichten van Rats On Rafts. Plezier afgewisseld met serieuze blikken weliswaar want het agressieve kaliber waarmee de muziek van de Rotterdamse ratten wordt gebracht kan niet zomaar worden weggelachen. Dokkum wil wel, maar weet niet zo goed hoe ze dansen moet op de snijdende post-punk die steeds van tempo lijkt te verwisselen maar overwegend gejaagd is. Zij die de muziek een kans geven hebben de tijd van hun leven, en binnen no-time adem tekort.

Uithijgen en het zweet van het voorhoofd wissen en we moeten weer door. Na een korte stop staan Iguana Death Cult alweer paraat om ons nog een opdonder te geven. Zowaar op de valreep ontstaat er nog een moshpit. Hij is een beetje onwennig, een beetje boers en zwenkt alle kanten uit, maar het resultaat is hetzelfde: blauwe plekken over het hele lijf.

En die voelen we meteen als klokslag twee uur in de nacht de muziek stilvalt en de lichten doven. Het publiek – nog euforisch van de afgelopen zeven optredens – wil nog lang niet stoppen, maar op het podium wordt al afgebouwd. Kunnen we er dan zelf nog een feestje van maken? Vooruitstrevend als Alle Hens Aan Dek was, komen we tot de realisatie dat: “Dit is wel gewoon suf Dokkum hoor,” waar de kroegen om 2:00 niemand meer binnenlaten. De straten van Dokkum zijn uitgestorven en donker op dit uur, groepjes festivalgangers verdwijnen een beetje verdwaasd de nacht in. Maar dit abrupte einde dat niet helemaal op de plaats voelt, maakt niet dat we niet met plezier kunnen terugkijken op een allereerste editie Alle Hens Aan Dek. Eten & entertainment op een toplocatie, heeft de potentie om uit te groeien tot een vast en geliefd onderdeel van de Admiraliteitsdagen.