Het is zaterdagavond in Drachten, de straten zijn verlaten en mensen zitten gemoedelijk in een café. Op de parkeerplaats voor de Schouwburg De Lawei staan een paar mensen te roken. “Wat is er hier vanavond eigenlijk te doen?” Ondertussen is in de verbouwde schouwburg alles in het teken gezet van Zappop. Barmedewerkers met stropdassen verwelkomen het publiek met een brede glimlach. Al snel wordt duidelijk dat het feestje vanavond niet heel vroeg zal beginnen. De heren van Exitlight Empire hebben de eer om het festival te openen in de foyer van de bovenverdieping. De avond is net begonnen en mensen druppelen langzaamaan naar binnen. Voor hen staat een formatie uit Leeuwarden met leden uit Flying Trashcans. Zanger Esker van de Werken is een opvallende verschijning en zorgt ervoor dat de toeschouwers zich even in de jaren '60 wanen. Mensen die enkel een biertje komen halen bij de bar blijven toch even hangen om te kijken naar deze gloednieuwe Friese formatie. Wanneer Van de Werken zijn stem onder controle heeft komen er mooie engelachtige klanken uit die ervoor zorgen dat de aandacht naar het podium wordt getrokken. Qua genre is deze act niet in een bepaald hokje te plaatsen, muzikaal gezien gebeurt er zo veel dat het voor een leek een ongecontroleerd zootje lijkt. Dat is Exitlight Empire zeker niet en met het nummer Circuitry is, met een klein beetje media-aandacht, een hit in de maak.
Het festival Zappop in Drachten bestaat nu al vele jaren en het is voor de organisatie elke keer weer een uitdaging om mensen naar De Lawei in Drachten te krijgen. Aan de line-up ligt het nooit; de meest hippe en relevante bands worden geboekt, maar de toeschouwers blijven vaak weg. Namen als The Cool Quest en 45ACIDBABIES moeten de mensen naar Drachten lokken.
In de Kleine Zaal staat ondertussen een grote naam te spelen. The Cool Quest doet zijn best om het nog steeds niet in grote aantallen aanwezige publiek, mee te krijgen met aanstekelijke maar super overgeproduceerde meezingers. Elk nummer kent een tekstueel herhalend element waardoor de meezingfactor erg groot wordt. Het is niet voor niets dat deze act als headliner geboekt staat. Muzikaal gezien is er weinig tot niets op aan te merken en men kan zich vanavond wanen op een groot festival. Helaas staat de zaal halfvol, waardoor het gewenste effect wat uitblijft. Het is altijd wat jammer als een band zelf moet vragen om participatie van het publiek en Drachten geeft er ook weinig gehoor aan vanavond. Het nummer Coastline lijkt uiteindelijk wel wat te doen met de toeschouwers, in de zin dat er wat heupen aan het wiegen zijn. The Cool Quest gaat onverbitterd door en speelt het onwetende publiek alsnog plat.
Een andere bekende naam, 45ACIDBABIES, haakt op het laatste moment af. Nog geen vier uur voor aanvang is er een vervangende act geregeld, in de vorm van de popband Hollow Men. Volgens de Facebookpagina van deze Groningse formatie wordt hun muziek beïnvloed door Coldplay, Muse en Biffy Clyro. Dit wordt niet bevestigd tijdens het eerste nummer dat de band laat horen. Dat deze band in het genre pop geplaatst kan worden is een understatement: het is net One Direction, alleen dan met instrumenten. De simpele songteksten vullen de voor de hand liggende melodieën aan en het geheel doet eerder denken aan Mumford & Sons, door de akoestische gitaar van de zanger. Door het gebrek aan een eigen geluid weet de band de aandacht van het publiek niet te pakken, op een paar tienermeisjes na natuurlijk.
De tweede band die de mensen op de trap mag vermaken is Karawane, de Amsterdamse formatie met frontman Anne Caesar lijkt wel een storm in een glas water. Poëtische teksten worden aangevuld door zweverige gitaarlijnen en zo dient de band als mooie tegenhanger van Hollow Men. Het publiek is echter aanwezig bij een iets luider gezelschap in een andere zaal. De Kleine Zaal welteverstaan, die helemaal niet zo klein is. Hier staat inmiddels een twaalfkoppig blaasensemble uit Amsterdam. Laat het maar aan de heren van Gallowstreet om het publiek los te krijgen, de aanstekelijke brassmuziek laat geen enkel mens vanavond ongeroerd. Iedereen is bereid om mee te doen en zeker wanneer er wordt gevraagd om samen te zingen, in het kader van ‘muziek verbindt’. Blazersensembles zijn over het algemeen vaak indrukwekkend en de kwaliteit van Gallowstreet zorgt voor een extra dimensie.
Iets na middernacht staan er op het podium in de Foyer een paar piepjonge kerels in zwart/wit gestreepte T-shirts. Plots verschijnt daar een iele man strak in het pak. The Jerry Hormone Ego Trip maakt zijn opwachting. Helaas zijn er weinig mensen die dit optreden meemaken, want de Lawei lijkt te zijn leeggelopen. Het afhakende publiek heeft zichzelf hiermee echt te kort gedaan, want deze Rotterdamse jongens zijn podiumbeesten pur sang. De Nederlandstalige nummers zijn recht voor zijn raap en de tekst laat niets aan de fantasie over. Humor, poëzie en punkrock zorgen voor een bijna perfect einde van Zappop 2017. Tijdens het nummer Jezus Leeft verschijnt er een idioot op het podium die Hormone compleet uit het niets een klap in zijn gezicht geeft. Verontwaardigd wordt het optreden platgelegd en de persoon in kwestie wordt uit het pand verwijderd. Het gerucht gaat dat het een sneue weddenschap betreft. Waar op gewed wordt is niet duidelijk, maar dat het een slappe actie is staat buiten kijf.
Er zit zo veel potentie in dit festival, de locatie is prachtig en perfect voor muziekfestivals. De organisatie weet elke editie weer een geweldige line-up samen te stellen. Toch blijft het grote publiek weg en is het voornamelijk de midden uit Drachten die een kijkje komt nemen. Misschien dat Zappop in de toekomst met iets meer uitgekiende promotieactiviteiten ooit succesvol wordt.
Gezien
Zappop
Schouwburg de Lawei, Drachten
Zaterdag 4 maart 2017