Geraffineerd ingebrachte spanningsvelden op het album zorgen er voor dat de sound van de Stellingwerfers een tamelijk eigenzinnige is. De aansturing van synths en sequencers door gitarist/zanger Michiel Mozer en drummer Armand Niehaus (alleen sequencers) creëert een smeuïge omlijsting van de puntige post-hardcore. Een puntigheid die gevoed wordt door alternatieve metalinvloeden. Zo zijn daar Cosmute´s meer hectische en obstinate kanten, te vergelijken met de sound van hardcore-´druktemakers´ en genre-innovators Refused. Ook geslepen metaldramatiek à la Deftones sijpelt door bij Cosmute.
De fascinatie voor de wonderlijke werking van de processen en wetten in de natuur en de kosmos loopt als een rode (thema)draad door This is the first… heen. Eerste nummer Motion I - van het drieluik Motion op de plaat - maakt dat gelijk duidelijk middels een spoken word-sample die er grotendeels op is te horen. Een nummer dat meteen ook een erg sterke albumopener is, met een opzuigende, dikke repeterende synthlijn en inventieve gitaarpatronen.
Cosmute komt voor de dag met een intrigerend en aardig innovatief geluid. De vindingrijkheid ervan vind je niet alleen terug in het frisse en gezonde vernieuwingsdrang doortrekkende gitaarwerk. Vindingrijk is ook zeker de songopbouw. Het ´opstijgende´ synth- en sequencergebruik gaat er een prangende en spannende verbinding aan met de dynamische ritmiek van drummer Niehaus en bassist Bas Modderman. Het gitaarspel van Mozer daarin meegenomen schept dan bij elkaar een songwerktotaal dat een wat aan The Mars Volta refererend innovatief karakter heeft.
The Sky koppelt naar The Mars Volta knipogende ´dartelingen´ aan onstuimige nineties post-hardcore. Bij laatstgenoemde herleven sterk de hoogtijdagen van Refused en dan vooral ten tijde van zijn langspeler The Shape of Punk to Come. En zo gaat het broeierige Captain Return verder met subtiele invlechtingen van die venijnige drumpassages en die quasi-lijzige zangintonaties zoals je die bij Deftones tegenkomt.