Muzikaal kleurrijk Freezerock geeft goede voldoening Muzikaal kleurrijk Freezerock geeft goede voldoening

Tijd om de boel goed wakker te schudden. En dat is aan de stadjers van het Groninger Uhgah Wugah dubbel en dwars besteed. De drie heren doen het stoom goed uit de oren komen met hun ferm rokende hybride van vooral punk, metal en een dikke portie funk. Hier zijn drie rasmuzikanten aan het werk waarvan het vonkelende spel afspat. Het voorbij trekkende songmateriaal is opruiend als de neten, waarbij veel spannende verspringingen de muzikaliteit goed laten gelden. Basbeest Jurjen Kah springt binnen de razernij fijn in oog en oor met zijn rijkelijk aanwezig slappende partijen. Hoewel het basgeluid een tikje te hard staat ten opzichte van de gitaar en vervanging van een geknapte bassnaar voor klein oponthoud zorgt, heeft dit weinig tot geen invloed op Uhgah Wugahs nimmer aflatende powerplay. Die is ´gewoon´ van het bovenste plankje. Dat wordt goed doorzien in de tussentijds wat vollere zaal en het drietal mag het enthousiaste gejuich dan ook diep in zijn zak steken.

De beurt aan de volgende hoeveelheid opgeklopte klanken. In het kader van het gevarieerde stijlenaanbod van vanavond vullen de Leeuwarders van Chelsea Smile die in met een beste smeu hardcore, stevig gepokt en gemazeld op de old school New York-variant ervan (denk richting bands als Agnostic Front of Madball). De geestdrift druipt er vanaf bij het kwartet, dat lekkere breakdowns fysiek sterk in laat klappen. Die tempowisselingen creëren vaak goede grooves, naast de wegtimmerende punky hardcore-snelheden. Nieuw is het gepresenteerde allemaal al lang niet meer, inclusief de bekende boze ondertonen in de schreeuwzang en het vele drukke, opstandige bewegen van de zanger. Daarentegen prima te consumeren. Dergelijke kletterend neergezette hardcore barst toch vaak van de energie waar niet omheen kan worden gegaan. Jammer dat het publiek – op een enkele headbanger na – het geheel toch voornamelijk zeer gedwee en op ´veilige´ afstand ondergaat. Ligt in ieder geval zeker niet aan de band zelf.

El Camaro uit Utrecht beantwoordt vanavond niet aan de verwachting. Dit viertal zou met zijn met punk en flarden metal doorkruiste speedrock garant kunnen staan voor de nodige feestelijke taferelen. Ja, voor korte tijd is daar sprake van: een aantal Badhûsgangers danst voor het podium een paar keer in het rond en iemand in het publiek spuit (op wat het lijkt) een fles Champagne open. Dat laatste komt bedacht over, misschien dus een act van El Camaro zelf. Geeft op zich niet, maar de onsamenhangende sound draagt niet bepaald bij aan een goede ontketening van feestvreugde. En hoe zeer de oké branieschoppende zanger zijn best nog doet het publiek aan de kant van de band te krijgen, strandt het collectief in zijn smerige pot rock. Smerig – ja, dat wel – maar te weinig samenhangend en vlak om genoeg overeind te blijven.

Afsluitend mag Eindhoven Rockcity proberen de vlag weer te laten wapperen. Komatsu is inmiddels een tamelijk grote jongen geworden binnen de Nederlandse sludge-, stoner- en metalwereld. Ook buiten de grenzen slaat de mix van de genoemde stijlen van de Brabanders steeds beter aan. Het is gauw duidelijk dat Komatsu deze avond over het zwaarste geluid beschikt. Dus de aandacht is gelijk daar. Stroperige riffs baden in de sublaagregisters, die vooral goed naar voren komen in de meer slepende songs. Daar lijkt eveneens de grote kracht van de band te liggen. Zodra de klamme laagtes broeien in gesleep, lijkt er weinig tot niets aan de hand. Totdat aa enige tijd de aandacht echter verslapt. Er is bij meerdere nummers een bepaald gemis aan variatie. Beperking met soms net te voor de hand liggende, veilige (stoner)riffstrooisels doet de boel wat de das om.

Redding komt dan toch op tijd. Achterin de set kijkt mooie spanningsopbouw om de hoek, die nummers naar leuk gevaarlijke hoogtes tilt. Bijkomend scoort Komatsu nog goede punten met een fijne cover van Slo Burn (July). Geldt ook voor op het podium halen van een veertienjarige jongen die praktisch de hele set (én avond) prachtig staat te headbangen. De bassist complimenteert de jonge knaap en het kwartet draagt vervolgens knap opwindende buldertrack Komatsu aan hem op. Een waarlijk sympathiek gebaar van een verder – op z´n Brabants maar even – keigoed hecht spelende band. Die alsnog op het juiste moment zijn set ruimschoots liet vlammen.