Met de opener Shoegazer zet Exitlight Empire meteen het geluid van de EP al sterk neer. De combinatie van alle trompetten en piano, die later nog aangevuld worden met strijkers, creëren een soort barok popgeluid waarbij de vocalen van Van de Werken continu centraal staat. Door het nummer heen klinken op de achtergrond nog wel wat licht verstoorde gitaren als verwijzing naar de titel van het nummer, maar die krijgen nooit de bovenhand. Dit verandert verder niet op het meer ritmische Videogame waar de nadruk aanvankelijk meer op de drums en baspartijen ligt, die gaandeweg het nummer worden aangevuld met blazers, polyfone zang en zelfs een accordeon. Er is waarschijnlijk meer instrumentatie dan strikt noodzakelijk, maar de verschillende partijen zijn netjes gecomponeerd, waardoor het nergens te chaotisch wordt.
Dat meer niet altijd beter is, beseft de band zich gelukkig heel goed op het ingetogen One Dollar Home. Dit nummer had ook al kortere uitvoering op hun debuut-EP, maar wordt ditmaal aangevuld met meeslepende cellopartijen en getokkelde gitaarmelodieën. Het is bij uitstek het kortste nummer op de EP, maar is eveneens met gemak het hoogtepunt. Hier werkt alles simpelweg; met name de manier waarop de zang samenvloeit met de weelderige instrumentatie. Afsluiter Circuitry ligt meer in de lijn van de eerste twee nummers maar voert het tempo iets hoger op. Stuwende drums en schallende trompetten bewegen het nummer voorwaarts tot het uitmondt in een langzaam opbouwende opeenstapeling van instrumenten waarover Van de Werken al zijn twijfels uit in een steeds verder aanzwellende climax.
Circuitry mag met zijn vier nummers een stuk korter zijn dan zijn voorganger, maar de kwaliteit van de nummers is duidelijk weer een stap voorwaarts. Met dit sterk orkestrale geluid heeft de band voor een duidelijke sound gekozen, waarbij de liedjes nog altijd de boventoon voeren. De enige vraag die hierbij rest is of ze deze nummers zonder orkest live ook overeind kunnen houden, maar als EP staat deze plaat als een huis.