De Californische Emma Ruth Rundle is rijzende aan het firmament van de vrouwelijke liedjesschrijvers met donkere en gevoelige rand, zoals daar zijn Chelsea Wolfe en Marissa Nadler. Rundle is momenteel bezig aan een Europese tour. Ze wordt daarbij vergezeld door haar landgenoten van Jaye Jayle. Podium Asteriks in Leeuwarden is vanavond het decor voor diepvoelende atmosfeer, waarvoor aan deze clubshow ook nog het Nederlandse FENN is toegevoegd.

FENN – met Groningen als thuishonk – bestaat uit het duo Fenneke Schouten en Frank de Boer. De Boer zou je mogelijk kunnen kennen als de bassist van de Groninger sludgy doomers Ortega en/of als de helft van de bastandem in het andere zwaargewicht Menhir. FENN tapt uit een heel ander vat. Ergens laverend tussen triphop en jaren tachtig-achtige electro krijg je straf prikkende elektronische beats, diepe (synth)baslijnen en ruimtelijke synthklanken geserveerd. Donkere dramatiek en melancholie bepalen de sfeer in de prettig onderkoeld stuwende indietronica – zo door de band benoemd –, die de Boer in de ´besturing´ van de elektronische apparatuur voor zijn rekening neemt. Daar overheen legt Schouten haar wat hese, soulvolle zang. Het is de heel goed matchende rauwe en warmere  aankleding van het prangende, koel elektronische klankbeeld van het songwerk.

Het is FENN's eerste optreden weer sinds enkele jaren en één die volledig overtuigt. De sfeervolle belichting en rookontwikkeling zijn een aanvulling en sterke bekrachtigers van een mooi totaalplaatje.    

Platenlabel Sargent House is het label van zowel Jaye Jayle als Emma Ruth Rundle. Eerder dit jaar kwamen de twee met de gezamenlijke EP The Time Between Us. Jaye Jayle is opgetrokken rond Evan Patterson, tevens frontman van metalband Young Widows.

Het uit Louisville, Kentucky afkomstige collectief schermt aardig met donkere, broeierige rootsklanken. Duistere folk en Americana zitten daarbij in een mooi spanningsveld met geregeld gruizige elektronica. De zinderende atmosfeer wordt fijn gecompleteerd door het lage, sonore stemgeluid van Patterson. Voornamelijk herhalende drumpartijen en minimale gitaar plus basinvullingen brengen in subtiel opgebouwde nummers knap een sfeerbeeld naar boven dat associeert met uitgestrekte prairies en overige typisch Noord-Amerikaanse landschappen. Emma Ruth Rundle schuift voor achtergrondzang en enige percussie-ondersteuning aan bij de track Sugar Ran Wild, dat terug te vinden is op het full-length debuut House Cricks and Other Excuses to Get Out (2016).

Resumerend geeft Jaye Jayle een lekker meevoerend optreden weg; een lome kadans, er bovenuit toornende lange synthtonen en Pattersons karakteristieke zang vormen vooral fraaie elementen in een bezwerend dreigende en ´zweterige´ atmosfeer.

De betoverend ogende Emma Ruth Rundle uit Los Angeles bracht vorig jaar september haar derde soloplaat Marked for Death uit. Daarop is het, evenals op voorgaand werk, troef met somberheid en melancholie. Patterson en zijn band staan haar vanavond bij in de vertolking van het songmateriaal. Rundle´s atmosferische liedgebeuren ademt een sterke desolaatheid, gevat in meestal uitwaaierende gotische klank omhulling. Dromerig en feeëriek aandoende weidsheden baden goed in de reverb en zorgen ervoor dat je behoorlijk in de ban raakt van de veelal meeslepende nummers. Het stemmige songmateriaal kent een prachtig verfijnde schoonheid en is doorregen met een emotionele gelaagdheid die puur en oprecht aanvoelt. De kwetsbare fraaiheden in de gelaagde songstructuren zijn gewoonweg indringend, waarbij de bloedmooie zang van Rundle een dikke leidraad vormt in de beleving. Van bijna fluisterend tot vol uithalend heeft haar stem je eigenlijk continu te pakken; een onweerstaanbaar baken te midden van die vaak naar grote wijdtes toe leidende tracks met uitzwermende gitaren en synth/elektronicaklanken.

Balancerend op de grenzen van onheil, beklemming en melancholie zijn Rundle en band enerverend binnen een spectrum dat loopt van gothic-folk en post-rock tot shoegaze en ambient aan toe. Daartoe is er afwisseling tussen meer heftige barrages en momenten van tederheid en breekbaarheid. Muzikale kleuringen die geheel de zware kost-lyriek van Rundle dekken. Zoals bijvoorbeeld bij het veelzeggende (albumtitelnummer) Marked for Death of The Distance. De dood, rouw, isolement en verder innerlijk lijden openbaren zich hier in al haar droefenis.

Het is niet verwonderlijk dat Rundle vanavond tot twee keer toe terugkeert voor een toegift. Ditmaal alleen en met gitaar. De gevoeligheden komen hiermee tot een hoogtepunt van haar reeds magische set. Bij de laatste toegift gaat ze onversterkt en zonder zangmicrofoon tussen het publiek in staan met een akoestische gitaar. Zingend en spelend in prachtige soberheid laat zij de muisstille aanwezigen compleet uit haar hand eten. Totdat jammer genoeg een plotseling afgaande mobiele telefoon de serene sfeer doorbreekt. Die wordt gelukkig heel snel het zwijgen opgelegd. Er kan verder teruggekeken worden op een fijn avondje Asteriks dat goed in het teken stond van fraai meevoerende atmosferen.

'Dromerig en feeƫriek aandoende weidsheden baden goed in de reverb en zorgen ervoor dat je behoorlijk in de ban raakt van de veelal meeslepende nummers'

Gezien

Emme Ruth Rundle + Jaye Jayle + Fenn
Podium Asteriks, Leeuwarden
Vrijdag 28 april 2017