Meteen is het podium een verlengstuk van de kunstige videoclips van de band. De visuele effecten sluiten aan bij een uitstraling die doet denken aan glamrock uit de jaren 80. De zon gaat onder en de kleurrijke wereld van Django Django komt steeds meer tot leven als de visuals harder worden in de schemering. De band is een machine; een elektronische speeldoos. Het dansbare tempo spoort aan om je te gedragen als een robot, wat veel mensen op het veld snel oppikken. Met een ruim opgezette toetsensectie en een backing track die er wel erg bovenop ligt, heb je het grootste deel van de inhoud al te pakken. Django Django is onderdeel van een nieuwe generatie live popmuziek, waarbij elektronische sounds de overhand hebben en psychedelica nieuwe outfits draagt. Blijkbaar is het nog wel hip om simpele percussie te gebruiken zoals een gigantische beatring of een onweermaker. Dat deden we in de jaren tachtig ook al.

Geregeld stapt een vijfde bandlid op het podium, de ene keer met gitaar en dan weer met een sopraansax. Al snel zien we dat alle bandleden breed muzikaal onderlegt zijn: de bassist speelt ook gitaar en toetsen, de toetsenist speelt ook percussie en drums en de leadzanger swingt van synthesizer naar gitaar met een surfrock-achtige sound. Muzikaal gezien is Django Django best overtuigend. Bovendien vallen de stemmen van bassist Jimmy Dixon en leadzanger Vinny Neff op een hele fijne manier samen, vergelijkbaar met de zang van Alt+J.

Als de hit Default komt, piekt de performance van de Schotten. De mooie lichtshow van Bontebok wordt optimaal benut en de band geeft alles wat erin zit. Dit nummer kennen we wel, ja. Het Friese publiek is opeens weer mens, en springt en ravet mee. Vinny Neff heeft zijn best gedaan om te integreren in het Friese poplandschap. Ieder nummer herinnert ons aan onze huidige locatie. "Dankjewel Freesland!" of "Hello people of Leeuwarden!" schreeuwt Neff met een enorme hoeveelheid echo door zijn microfoon. Gelukkig, zij zijn ook geen robots.