De indierock is breed vertegenwoordigd op Welcome to the Village, dus is de opgave voor The Boxer Rebellion om te laten zien wat hij waard is. Drummer Piers Hewitt begint zijn sessie staand en bassist Adam Harrison legt zijn eerste noten neer op zijn Novation synthesizer. Direct komen er meer delays uit het apparaat dan je je voor mogelijk houdt. Leadzanger Nathan Nicholson betreedt met een zekere nonchalance het podium en drinkt uit een soort koninklijke kelk. Wat hij precies drinkt weten we niet, in ieder geval heeft de inhoud invloed op zijn zelfvertrouwen. De eerste seconden van de set zijn interessant, totdat blijkt dat het komende half uur weinig gaat veranderen.

Een lange sleur van delay’s en synths, gecombineerd met slepende zanglijnen omschrijven de eerste minuten van The Boxer Rebellion. Met op elkaar afgestemde gitaren rammen de twee gitaristen alle beschikbare lucht in de muziek vol. Het enige wat we over ons heen krijgen is een golf van geluid. Niet eens heel hard, gewoon heel eentonig.

Interactie met de menigte blijft lang uit, op een paar pogingen tot "clap your hands" na. Om een tweede poging te doen het publiek in te pakken trekt de tot dusver ongemakkelijke Nicholson de aandacht met een opblaaskrokodil (je leest het goed: een opblaaskrokodil). Om het geheel nog pijnlijker te maken valt het opblaasdier als een ongeleid projectiel in de greppel. Ondertussen staat de band doelloos voor zich uit te staren en is de kans om de harten van het publiek te veroveren al lang vervlogen.

De opkomst voor deze Britse act is groot. Ligt dat aan de naam? Of komt het omdat er op dat moment geen andere livemuziek te zien valt? Het laatste moeten we maar buiten beschouwing laten, want The Boxer Rebellion valt hoe dan ook tegen. De heren hebben verschrikkelijk goed nagedacht over hun sound, maar de energie om ook een goede festivalband te zijn ontbreekt. Het is zeker geen schande om iets van hun in de platenkast te hebben staan, maar live kun je The Boxer Rebellion best missen.