Jake Isaac - Bontebok
Zo zonovergoten als het veld voor Bontebok is, zo straalt Jake Isaac op het podium. De Londense singer-songwriter blaast met zijn driekoppige band het dorp omver. Stevige gitaarstrums en hele dikke drumbeats brengen het publiek gemakkelijk in beweging. Zijn hese afro-stem valt nog wel het meest op, en valt te vergelijken met John Legend. Dat Jake Isaac echt is, zie je aan zijn manier van publiek inpakken. Daar heeft hij geen dag voor nodig, want het publiek schreeuwt ‘Home’ met alle genoegen mee, en voelt zich thuis bij de vrolijke Brit. Een paar keer onderbreekt hij zichzelf met een technisch probleempje, maar dat is niet erg. De harten van de mensen heeft hij bij zijn eerste strofe al verovert. Een paar solo-gespeelde ballads volgen, en Isaac komt zelfs het publiek in met een cover van Bon Iver. Dit is het meest persoonlijke optreden op Welcome to The Village tot dusver. (CS)

Mountain Bike - Ravenswoud
Het is een uur of twee en tijd voor Mountain Bike. Het viertal uit Brussel stond eerder al in Asteriks en brak daar de tent af. Ook vandaag staan ze vanaf de eerste minuut op volle toeren te draaien. Scheurende rocknummers worden zo nu en dan fijn afgewisseld met nummers die wat meer laid-back zijn. Hoewel de muziek zich over het algemeen goed leent voor een paar stevige danspassen, houdt het publiek in een half gevuld Ravenswoud zich in. Enkel bij "hitje" I lost my hopes in paradise, zo tegen het eind van de set, wordt meegezongen en volwaardig met de hoofden geschud. Tja, in een donker, ranzig zaaltje ergens tegen middernacht zouden de bruisende Belgen waarschijnlijk net iets beter tot hun recht komen, maar ook op deze zondagmiddag zetten ze een prima optreden neer. (BH)

Max Meser - Grootegast
Als je iemand die Max Meser niet kent, zou vragen waar hij vandaag komt, zou je waarschijnlijk maar een antwoord krijgen: Engeland. Niks is echter minder waar, want de van oorsprong Catelaanse Meser, vertoeft tegenwoordig gewoon op Nederlandse bodem. Met zijn band maakt hij zomerse indiepopliedjes, die volledig in de Nederlandse traditie van bands als Moke en Tim Knol, totaal ongevaarlijk en inwisselbaar klinken. Dat de twee bovengenoemde artiesten ook inspiratie voor hem zijn, is dan ook weinig verrassend. Mesers stemgeluid is daarentegen gelukkig wel interessant; hij klinkt als een soort kruising tussen John Lennon en Jake Bugg. Een ander steunpunt van de band is drumster Gini Cameron, die met strak drumwerk veel nummers nog overeind weet te houden. In de zon met een biertje in de hand is het geheel nog prima te verteren, maar van de muziek zelf zal je het niet snel warm krijgen. (WN)

Black Lung - Ravenswoud
Welcome to The Village is een festival waar je naast enkele grote namen ook nog een paar hele leuke bandjes kunt ontdekken. Maar niet elke onbekende band mag na haar optreden het predicaat 'aangename verrassing' dragen. Het optreden van het Britse Black Lung, dit weekend, zal anoniem in de annalen van het festival verdwijnen. De naam van het trio is er al niet een die tot de verbeelding spreekt en op een spetterend optreden valt de band ook niet te betrappen. Het is de pathetische zang van Daniel Broomhall die zal blijven hangen. Anderzijds kan de band ook niet veel verweten worden. Het heeft gekozen om zich te laten beïnvloeden door het geluid van de donkere jaren tachtig en krautrock uit het decennia daarvoor. Twee genres die niet geassocieerd worden met show en vertier. Betekent dit dat Black Lung een saaie band is met slechte liedjes? Ja en nee. Sprankelend is het live in elk geval niet en de liedjes blijven ook niet hangen, maar enige potentie kan ze niet ontzegd worden. Over twee jaar nog eens proberen? (TvdV)

Alex Vargas - Blessum
Met een ellenlange spanningsboog verplicht Alex Vargas het publiek om kippenvel te krijgen. Zijn warme, maar harde stemgeluid gaat door merg en been. Het is duidelijk dat we te maken hebben met een zeer technische muzikant, die exact weet waar hij mee bezig is. Gitaristisch sterk, geluidswijs en zangtechnisch niet van deze planeet. Vargas’ enige bandlid, gitarist Tommy Sheen, vult de nodige elektronische sounds aan met synthesizers, bovenop de goedgevulde akkoordprogressies. Een extra podium waar Vargas gehurkt op zit, geeft hem de mogelijkheid om flink los te gaan op een repeater, en hoe: de tent van Blessum staat op z’n kop als de Deen zijn sexy moves toont op zijn hurken. Als hij dan ook nog een cover van de godin Beyoncé inzet, breekt de vloer bijna open van het gespring. Het overdadig lange applaus wat daarop volgt, is meer dan verdiend voor deze muzikale alleskunner. (CS)

Fews - Ravenswoud
Aan gehypete bandjes is op festivals nooit een tekort. Er zijn er echter niet veel die de verwachtingen zo gemakkelijk waarmaken als Fews. Dit voornamelijk Zweedse viertal speelt een werkelijk koortsachtige set, waarbij de intensiteit op het gezicht van elk bandlid gegrift staat. Zanger Fred hangt, overstrooid met glitters, als een verwelkte bloem aan zijn microfoon, die elk moment weer explosief tot leven kan bloeien. De term noisepop omschrijft hun manie nog het beste, waarbij het popgedeelte alleen maar toepasbaar is omdat hun nummers zo immens aanstekelijk zijn. Voor de rest speelt Fews namelijk vooral snoeihard met hoekige gitaarlijnen en weerbarstige drums die steeds weer uitmonden in een zee van lawaai. Het enige respijt hiervan komt halverwege in een volledig instrumentaal nummer dat aandoet als dromerige postrock. Dit bandje is duidelijk niet de zoveelste eendagsvlieg, dus houd deze mannen in de toekomst op je radar! (WN)

Tjing Tjing - Blessum
Roos Rebergen, beter bekend onder de naam Roosbeef, is na jaren op de planken bij de meesten wel bekend. De jonge woordkunstenares slingert het ene na het andere noemenswaardige project de wereld in, zoals recent nog De Speeldoos met Torre Florim van De Staat. Nu staat ze hier samen met alleskunner André Manuel onder de naam Tjing Tjing en ook dit project mag gerust weer een parel genoemd worden, zo blijkt. Want wat een genot voor zowel oor als oog, met dynamische set en charismatische presentatie. Tjing Tjing beschikt over een heerlijke nonchalance, maar ergens toch ook weer niet. Die term zou bijna afdoen aan de kwaliteit van het sprankelende duo, evenals hun retestrakke band. Teksten nog buiten beschouwing gelaten, want ook die verdienen lof. De chemie tussen Rebergen en Manuel werkt aanstekelijk op het publiek. De band zal in het najaar een clubtour doen. Er resten ondergetekende slechts drie woorden: ga dat zien. (BH)

Yung - Ravenswoud
Het zit het deense Yung niet bepaald mee. Doordat ze meteen vol gas van start willen gaan, breekt zanger Mikkel Holm Silkjær in de eerste tellen al een snaar en verdwijnt leadgitarist Emil Zethsen terug de coulissen in omdat zijn gitaar het begeeft. Hierdoor klinkt wat onstuimige punk moet zijn, gedurende het begin behoorlijk flets. Na ongeveer twee nummers duikt hij weer op en weet de band zich weer te herpakken met een degelijke, vermakelijke show. Tegen het eind speelt de band echter hun zelfbenoemde ‘classics’. Hierbij wordt het harde gitaargeluid wat teruggedraaid en komt er meer nadruk te liggen op de zang van Silkjær. Een jammerlijke keus, want dit is niet bepaald de grootste kracht van de band. Zo weet Yung zich na een valse start redelijk te herpakken, maar gaan ze tegen het eind gewoon weer op hun bek. (WN)

2manyDJs - Bontebok
Welke act komt er tegenwoordig nog mee weg om binnen 90 minuten op het hoofdpodium The Eurythmics, Charly Lownoise & Mental Theo en Doe Maar door de mangel te gooien? De gebroeders DeWaele weten als geen ander dat het mogelijk is, zonder het gevoel van de lokale dorpskroeg op te wekken. Vooraf blikken sommigen weemoedig een jaar terug naar de knallende afsluiter van dEUS. Daar waar een jaar geleden de complete Bontebok de stem schor schreeuwde tijdens Suds & Soda, neuriet en danst het publiek (volgens de organisatie "het mooiste publiek ever, van heel Nederland") vandaag massaal mee op de melodielijn van MGMT's Kids. Zodoende besluiten we het festival zonder band maar met een knaller van een set. Een set die exact dezelfde veelzijdigheid bevat die als een rode draad door de elektronische acts van Welcome to The Village 2016 loopt. En wie verstaat de kunst van veelzijdigheid nou beter dan deze Vlaamse grootmeesters? (DV)