Afework Nigussie & Zea - Blessum
Afework Nigussie woont inmiddels al een jaar of twaalf in Rotterdam, maar de roots van zijn muziek liggen nog steeds in Ethiopie. Gewapend met zijn Masenqo speelt hij zowel moderne als traditionele Ethiopische muziek. Dit eensnarige instrument ziet er op het eerste oog simpel uit, maar de verschillende klanken die hij eruit haalt zijn indrukwekkend. Met een soort zaag bespeelt hij hem als een viool waarvan de weeïge klanken uitstekend bij de traditionele nummers passen. Met hetzelfde gemak bespeelt hij hem echter tokkelend of zelfs als percussie. Zo weet hij met enkel zijn stem en dit instrument een indrukwekkend scala aan verschillende nummers neer te zetten. Halverwege de set vergezelt Zea de geboren Ethiopiër met zijn bas en voegt daarmee een extra ritmisch element toe. Afgelopen jaren speelde hij (onder zijn alias The Ex) al memorabele optredens op Welcome to The Village met onder andere Fendika. Ook deze combinatie is weer uitermate geslaagd als ze samen het festival opwarmen met hun speelse ritmes. (WN)

Meindert Talma - Ravenswoud
Fries om utens, Meindert Talma, blijft met zijn grote cowboyhoed en zittend achter zijn orgeltje een wonderlijke verschijning. Tegen het atonale aan, bezingt Talma persoonlijke en alledaagse onderwerpen, zoals Louis van Gaal, een zwemstrandje en parel van de Fryske Wâlden, Surhuisterveen. Slechts een greep uit zijn inmiddels roemruchte repertoire van verhalende liedjes passeren vanmiddag in Ravenswoud de revue. Zijn orgeltje, die regelmatig uit de bocht dreigt te vliegen, begeleidt hem daarbij op onnavolgbare wijze. In de rug gesteund door een stevige rockformatie, ontdoet Talma zijn tegen het kleinkunst aanschurende repertoire van kneuterigheid en absurditeit. Met een ouderwets bevreemdend, gedreven en overtuigend optreden brengt Talma bij velen vanmiddag een glimlach op het gezicht. (SN)

Green Hornet - Grootegast
Een pot stevige garagerock, zitten we daar om drie uur 's middags nou echt op te wachten? Een voor driekwart gevulde Grootegast-tent geeft ons een vrij duidelijk antwoord op deze vraag. Afgelopen jaar bracht het Groningse trio plotseling het album Never Enough uit: Zompige garagerock met een tempo van een op hol geslagen stoomlocomotief. Ook al is het vroeg, het publiek in Grootegast weet met het gitaar- en orgelgeweld wel raad. In het begin zorgt Let It Go al voor een dreigende sfeer. Adempauze is ons niet gegund, want Green Hornet rijgt de ene knaller naar de andere zonder tussenstop aan elkaar. Het hoogtepunt vindt plaats halverwege de set zodra zanger Olaf Veenstra aankondigt dat we nu aan het ''officiële gedeelte'' van de set zijn aanbeland en met A Lot To Lose het optreden in de hoogste versnelling zet. De speciale vermelding gaat bij dezen uit naar André Dodde. Met een woeste en virtuoze stijl spat zijn optreden met zijn orgel, gitaar en mondharmonica tijdens dit nummer van het podium af. (DV)

All We Are - Blessum
Festivalbandje bij uitstek, dat All We Are. Domerige gitaartapijtjes, stuwende discodrums en groovende baslijntjes maken deze driemans-formatie tot ideale muzikale aankleding. Hoewel All We Are inmiddels al op grotere podia heeft gestaan, onderschat de band het optreden op Bontebok niet en werken de twee heren en dame zich met een gedreven performance behoorlijk in het zweet. Zangpartijen worden afwisselend verzorgd door de drummer en bassiste, maar smelten ook regelmatig harmonieus samen. De sound is heerlijk divers en eigentijds, maar tegelijkertijd beklijven de songs niet. Zowel de band als het festivalpubliek gun je twee of drie hitjes, waardoor het optreden wat meer hoogtepunten krijgt. Dat zit er best wel in bij dit leuke hippe bandje. Desalniettemin zullen we het hippe All We Are in de toekomst zeker nog vaker op festivals mogen aanschouwen. Hopelijk schijnt de zon dan wel. (SN)

S.T. Cordell - Grootegast
Enigszins gedesoriënteerd vormt het publiek in de Grootegast een cirkel rondom een uitgestalde backline in het midden van de tentvloer. Geroezemoes: "wat gaat hier gebeuren?" De ongebruikelijke opstelling zorgt al voor het optreden begonnen is voor gezonde spanning bij de bezoekers. Opzwellende synths blazen uit de speakers en de vijf heren van S.T. Cordell nemen plaats in het centrum van de gevormde cirkel. De spanning die al minutenlang voelbaar heerst in de tent zet nog even door wanneer een opzwepende drumbeat wordt ingezet en daar laag na laag door de andere instrumenten overheen wordt gespeeld. Wat de drie kwartier daarna volgt is even uniek als overweldigend. De Eindhovenaren creëren een hypnotiserende sfeer met hun energieke beats, samples, loopende basgrooves en synthmelodieën. Er wordt gedanst en gestampt, maar bovenal geïntrigeerd gekeken naar hoe de bandleden zich vol overgave in het zweet werken. Was je niet aanwezig in de Grootegast? Dan kunnen we daar kort over zijn: je hebt hier écht iets gemist. (BH)

Los Blancos - Ravenswoud
Er hangt een wolkendekje boven Ravenswoud. Echt koud is het niet, heel zonnig ook niet. Frontvrouw Becky Blanca van Los Blancos is zichtbaar content met de temperatuur. “It is so nice here. In Los Angeles, where we come from, it is always soooooo hot!” Als je haar aan het werk ziet snap je het ook wel. Met een enorme flair en energie zet ze haar band aan tot het ontketenen van een ware swingexplosie in de tent met lekkere up-tempo jaren zestig rockabilly met een randje punk en een vleug soul. Blanca zoekt graag contact met het publiek en haar mannen. Ze babbelt er flink op los tussen de bedrijven door en tijdens het zingen verdwijnt de sympathieke lach niet van haar gezicht. Los Blancos is zo’n band die je prima kan hebben op een festival als Welcome to The Village. Het is laagdrempelig entertainment waar je per definitie vrolijk van wordt en los in de heupen. (MH)

Chouk Bwa Libète - Blessum
Chouk Bwa Libète valt op z’n zachtst gezegd een kleurrijk gezelschap te noemen. Dit zestal haalt de traditionele voodoo muziek op geheel eigen wijze naar Leeuwarden. Met een blaasinstrument en maar liefst drie percussionisten ligt de nadruk in hun nummers sterk op de ritmes. Op deze manier proberen ze zo dicht mogelijk bij de oorsprong van hun muziek te blijven en blijft de muziek zowel rauw als compromisloos. Voor de rest worden ze versterkt door twee zangers/dansers wiens rol het is om het publiek zoveel mogelijk op te zwepen. Dit lukt ze gemakkelijk. Hun enthousiasme werkt aanstekelijk en het publiek danst continu gretig mee. In combinatie met de vervoerende ritmes transformeren ze een klein deel van het dorp even in een stukje Haïti. (WN)

Fresku - Bontebok
Fresku voelt zich niet zo lekker. Niet vanwege een slechte gezondheid, niet omdat iedereen zojuist als ritueel "fuck you Fresku" heeft geroepen, maar vanwege de aanslagen van de afgelopen periode. Gelukkig kan Fresku als geen ander benadrukken dat we de liefde moeten blijven delen. "Mooi om te zien hoe verschillende culturen samenkomen", ongeacht het overwegend blanke publiek voor zijn neus. Een gezonde dosis humor en een prima live band achter zich, brengen de Eindhovense rapper heel ver. Zijn bolle buik laat hij maar wat graag zien en halverwege zijn show bevriest hij dertig seconden lang zijn band, om er vervolgens weer net zo hard in te springen. In het nummer Zo Doe Je Dat, waar hij rapt over zijn onvrede over de huidige situatie in de muziek- en radiowereld, speelt de band aan het begin opvallend genoeg niet mee. Misschien versterkt het zijn statement over de gevestigde radio-orde. (CS)

The Hyena Kill - Ravenswoud
Bij een bandnaam als The Hyena Kill verwacht je niet een zachtaardig indierock gezelschap. Dat je echter vanaf de eerste seconde compleet omver geblazen wordt, ligt op een willekeurig moment op de zaterdag van Welcome to The Village ook niet in de lijn der verwachting. Maar dat gebeurt wel degelijk bij dit duo uit Manchester. Met een ontketende dame genaamd Lorna Blundel achter de drums en een woeste Steven Dobb op gitaar en zang, beuken ze Ravenswoud tot moes. Het duo belandt hier door toedoen van de vrienden van BlackBox Red, ons eigen powerduo uit Leeuwarden. In 2014 gaan ze samen op tour en de basis van een vriendschap is gelegd. Een geluk voor de dame en heer van The Hyena Kills is dat frontvrouw mw. Van Netten van BlackBox Red nogal betrokken is bij de muziekscene in Leeuwarden en omstreken en enige invloed heeft op de programmering van dit festival. En gelukkig maar, want dit is een gouden greep op de late zaterdagmiddag. Voor de vele aanwezige kindertjes op het terrein plus bijbehorende moeders misschien niet het meest geschikte bandje om naar toe te gaan, maar voor één ieder met enige behoefte aan een uitlaatklep: perfect! (MH)

Loyle Carner - Ravenswoud
De uit Zuid-London afkomstige rapper Loyle Carner stond aan het begin van deze maand nog op het Metropolis festival in Rotterdam, het festival waar menig grote naam haar Nederlandse podium debuut heeft gemaakt. Ook deze Loyle Carner wordt een gouden toekomst voorspeld. Zo haalde de jonge Brit dit jaar de shortlist van de prestigieuze ‘BBC Sound Of 2016’. Samen met dj Rebel Kleff maakt hij een milde vorm van hiphop en de publieke belangstelling voor zijn optreden is goed. Hoewel een groot deel van de bezoekers, liggend in het gras, het zonnetje rondom de podium verkiest boven de tent. Met droge raps manoeuvreert Carner zich soepel door zijn repertoire heen en blijft daarmee boeiend. Ook op het podium beweegt de jonge Londenaar zich als een slangenmens heen en weer. De hype is ten dele gegrond, Carner geeft een goed optreden, is een goede rapper en een begenadigd freestyler. Iets meer variatie in de teksten en voor muziek zouden de set goede doen en dan ligt er een mooie toekomst in het verschiet voor Loyle Carner én Rebel Kleff. (TvdV)

Black Flower - Blessum
Het Belgische Black Flower maakt een hypnotiserende mix van jazz en afrobeat en zegt geïnspireerd te zijn door Ethiopische muziek. De drijvende krachten van deze band zijn saxofonist en songschrijver Nathan Daems (ook Antwerp Gipsy Ska Orkestra) en de Texaan Jon Birdsong (Think of One en Flat Earth Society). In de lang uitgesponnen nummers wisselen Daems, op saxofoon en Birdsong op trompet elkaar af bij het spelen van solo's. De band koestert een fascinatie voor bijzondere, oude instrumenten. Vandaar ook dat het tweetal even zo makkelijk op fluit of zelfs een schelp (!) bespeelt. Ook werk wat de onvermoeibare drummer Simon Segers verricht blijft niet onopgemerkt. De nummers excelleren op zijn stuwende beat en binnen de kortste keren staat het, iets oudere publiek, te dansen, of op z’n minst te heupwiegen. De Belgen maken indruk op Blessum en mogen, tot enthousiasme van het publiek zelfs, geheel terecht, nog terugkomen voor een toegift. Het tot voor kort, relatief onbekende Black Flower heeft er na vanavond zeker en vast enkele nieuwe fans bij! (TvdV)

Die Nerven - Ravenswoud
Nerveuzige zang, gejaagde baslijntjes en een drummer die letterlijk door de waanzin lijkt gegrepen. Die Nerven heeft het allemaal in huis. Donkere postpunk recht uit de jaren tachtig is echter niet het enige dat deze band in hun mars heeft. Op nummers als Eine Minute Schwebe en Angst ontketenen ze een razernij aan gitaarlawaai die ook onmiddellijk overslaat op het publiek. Ze maken er geen enkel punt van om middenin dit lawaai terug te schakelen naar nerveuzige liedjes met tal van kortdurende moshpits als gevolg. Dit komt de intensiteit van het optreden alleen maar ten goede en gaandeweg de show kan je de spanning werkelijk voelen opbouwen die tijdens het einde dubbel zo hard loskomt. Als na het slotakkoord drummer Kevin Kuhn door het publiek op handen wordt gedragen, is het duidelijk dat Die Nerven simpelweg een van de beste shows van het festival heeft gespeeld. (WN)

Konono Nº1 - Blessum
Vanaf het eerste moment dat de vijf muzikanten van Konono No.1 hun instrumenten beroeren staat de tent in vuur en vlam. De Congolesen slagen er binnen de kortste keren in het publiek in haar macht te krijgen, met opzwepende beats en hypnotiserende ritmes. Het is belangrijk om daar in mee te gaan en als het mogelijk is, hierdoor in trance te raken. Het gevaar ligt op de loer dat Konono No.1 eentonig klinkt en daardoor saai kan worden. Maar dat wordt het niet. De twee heren op de duimpiano voorzien de nummers van rare, tegendraadse, kermisachtige geluidjes en een andere hoofdrol is weggelegd voor de zangeres die ook de koebellen bespeeld. Wanneer de muziek het toelaat staat ze voor het podium te dansen en weet ze hiermee de het publiek aardig op te jutten. Voor heel even wanen we ons allemaal in een duistere club ergens in een achterbeurt van Kinshasa, wanneer we echter weer ontwaken uit onze trance, staan we weer gewoon bij een meertje in de Groene Ster. Het was hoe dan ook een fijne trip. (TvdV)

Intergalactic Gary - Grootegast
Vandaag sluit Intergalactic Gary met een liefst drie uur durende set de Grootegast-tent af. Met een uiteenlopende vinylcollectie aan muziek legt de van oorspong Nieuw-Zeelander een strakke set op de mat. Waarom strak? Allereerst vanwege de overgangen, die niet alleen vloeiend zijn maar ook verrassend qua stijlwisselingen. Zo horen we de dj een detroit technoplaat vlekkeloos overmixen op de tropische breakbeats van Future Sound Of London's Papua New Guinea. Vervolgens eindigen we 15 minuten later weer bij een electro remix van A Number Of Names' Shari Vari (1982). Ondanks de uiteenlopende stijlen lijkt het cement tussen de bouwstenen de knobbelige acid baslijntjes te zijn die gedurende de set continu terugkeren. Herkenbaarheid, dansbaarheid en variatie vormen vanavond dus de succesformule. Al met al vormt Intergalactic Gary voor zowel de luisteraars als de dansers een ideale afsluiter van de zaterdag. (DV)