Katalepsy geeft beste slam death kaakslag

Kiehool decor van log én snel metalgeweld

Tekst: Jurgen de Raad | Foto's: Hans Buitink ,

Het Moskouse Katalepsy zit inmiddels alweer in de staart van een Europese tour en één van de twee optredens in Nederland, vindt plaats in Kiehool te Burgum. Het betekent voor Kiehool de aanvang van een nieuw en uiteenlopend metalseizoen. Deze avond zal er één zijn met combinaties van ziedende en slammende death metal. Het affiche wordt gedeeld met tourmetgezel Unfathomable Ruination uit Engeland en het Nederlandse Korpse.

De Amsterdams/Zwolse combinatie Korpse start de avond met hun aardig verwoestende cocktail van slammende death metal en grindcore. Het slam-exponent trakteert op smerig klinkende grooves en momenten van lekker inzakkende, schurende tempo's. Prima afmaker van het zompig vuige songmateriaal is zanger Sven Vand. Zijn lage gurgles passen perfect bij de ´ziekmakende´ metal van Korpse. Moeilijk verstaanbaar (denk richting de diepe grunt/gurgle bij een band als Devourment), maar des te intenser.
Soms dreigen geproduceerde lage, zware klanken iets te verdwijnen in het algehele geluid. Een kleine bijstelling van het zaalvolume zou in deze misschien niet verkeerd zijn geweest. Het mag de pret echter niet drukken, want het is een prima pot lompe metal. Het al redelijk in getale toegestroomde publiek doorziet dat eveneens en de eerste headbangers van vanavond zijn dan ook geteld.


De navolgende act houdt er een grote dosis speltechniek op na. De Londenaren van Unfathomable Ruination ontpoppen zich als een wervelwind vol tempowisselingen, opgedirkt met ingenieuze gitaar- en bastoeren en bijna niet aflatend hectisch drumwerk. Op technisch vlak schemeren zodoende invloeden door van vooral grote genrebroeders Suffocation, Death en Origin. Veel stukken in de voorbijkomende nummers lijken op het eerste oor wat haaks op elkaar te staan, inclusief de praktisch overal doorheen zagende grunts. Schijn bedriegt, want compositorisch klopt het allemaal wel degelijk. De cohesie is daarentegen af en toe moeilijker te vinden. Er gebeurt namelijk veel binnen het materiaal. Soms mogelijk iets te, waardoor de toehoorder het overzicht uit het oog/oor zou kunnen verliezen. Wat dat aangaat is het vooraf zéker handig voldoende op de hoogte te zijn van het werk van de Britten. De mannen spelen met name in de tweede helft van hun set songs van kersverse full-lenght Finitude. In vergelijking met ouder materiaal laten die duidelijk meer ademruimte horen. Langzamere, slammende death tempert daarop fraai de hoge snelheden. Al met al een indrukwekkend optreden van deze muzikale techneuten.


Katalepsy is een meer dan passende afsluiter van de avond. Enigszins in het verlengde zittend van Korpse en minstens zo lomp in de beleving. De Russen mitrailleren nog meer grindende blastbeats en de gitaren laten een verrassend catchy hardcore besprenkeling doorkomen. Het label hardcore hangt ook zeker om de nek bij zanger en grote blikvanger Igor Filimontsev. Bandana dragend, zijn podiummaniertjes en strot: ongetwijfeld beantwoordend aan die typering. Met vaak hoekende ellebogen beweegt deze aanstekelijke entertainer druk heen en weer, om met hardcore gevoede grunt scherp death metal-thematiek als gore/splatter, moord en perversiteiten uit te spugen. “Oi, oi, oi!!”, yelt de enthousiaste baas enige keren. De frontman pakt het publiek goed in. Als aanjager bij de loodzware midtempo passages die het gros van de nummers doorspekken. De opzwepende slam/death doet meerderen in het publiek hevig 'swingen' en dito headbangen. De onder andere centraal staande langspeler Gravenous Hour gaat zodoende gulzig de gehoorgangen in. Een kleine circle pit richting het slot maakt het dampende Katalepsy feestje compleet. Ondanks afwezigheid van de bassist en in de geluidsdefinitie soms licht uit hun voegen barstende gitaren, zetten de Moskovieten een oprechte en rauwe bak death metal neer.