Enslaved: Lang zullen ze leven in de gloria

Jubilerende vikingen tonen strijdlust in Neushoorn

Tekst: Marije Heida | Foto's: Femme von Steel ,

Een herfstachtige maandagavond is niet typisch het decor voor een verjaardagsfeest. Het Noorse Enslaved denkt daar anders over. Met vijfentwintig succesvolle jaren op de teller trakteren ze graag hun trouwe fans op een bloemlezing uit het Enslaved-oeuvre. In het kielzog van de Noorse grootheden reizen het Texaanse Oceans of Slumber en Ne Obliviscaris uit Australië mee over de wereld om het feest compleet te maken.

Dat een metalband meer dan twintig jaar meegaat is bijna geen uitzondering en een beetje metalliefhebber heeft van zijn of haar favoriete bands zeker tien albums in de kast staan. Enslaved is wat dat betreft geen uitzondering. In vijfentwintig jaar leveren ze een indrukwekkend arsenaal aan albums af, waarbij ze niet schuwen om af te wijken van hun pad. Waar ze in de basis tijdens de oprichting in 1991 de black metal opzoeken, slaan ze gaandeweg een melodische weg in die gekenmerkt wordt als vikingmetal. Toch gaan ze het experiment niet uit de weg en rond 2000 zoeken ze hun heil in een meer progressieve hoek. Mede door het consistent afleveren van een vernieuwend, maar herkenbaar Enslaved-geluid plus indrukwekkende live shows groeit hun achterban behoorlijk. Die achterban is ook zeker in Friesland en omstreken te vinden. Nu is de maandagavond voor menig hardwerkende brave burger waarschijnlijk nét een brug te ver om voor een verjaardagsfeestje de kou van november in te duiken. Desalniettemin verzamelt een enthousiaste club liefhebbers zich in de grote zaal van Neushoorn voor een avond melodische en bij tijd en wijle theatrale metal.


De theatrale elementen zijn vooral toe te kennen aan de beide support-acts Oceans of Slumber en Ne Obliviscaris. Eerder dit jaar stond eerstgenoemde in Neushoorn als support van de meesters in dramatiek My Dying Bride. Als een duistere engel bezweert de intrigerende frontvrouw Cammie Gilbert het publiek met haar prachtige donkere stem en sensuele voorkomen. De cleane zang van de Texaanse is de houvast in de brij aan muzikale elementen die de overige bandleden inbrengen. De muziek van Oceans of Slumber kenmerkt zich met name van kalme tot zeer uitgesponnen muziekstukken die bestaan uit veel verschillende lagen. Af en toe kan het brein echter even in een system overload terecht komen als jazzy drumritmes gecombineerd worden met een traditionele gitaarsolo, terwijl je meegevoerd wordt door de zang van mevrouw Gilbert.


Bij Ne Obliviscaris is juist de cleane sound van vocalist en violist Tim Charles de zwakke plek in het muzikale geheel. Als zanger klinkt en oogt hij niet overtuigend en is zijn zang geenszins de verbindende factor van de lagen die zijn vijf andere bandleden creëren. Zijn lange oppervlakkige uithalen verliezen menigmaal kracht in het donderende geheel aan dubbele bassdrums en de grunts van zijn collega Xen. Geef je de man daarentegen een viool in de handen, dan voegt hij een mooie folklaag toe aan de melodieuze progressieve metal die ze maken.


Beide support-acts leggen de bodem voor de verjaardagstaart dus redelijk neer op het podium van Neushoorn, maar de kersjes op die taart zijn toch echt de mannen van Enslaved. Misschien zelfs ook wel de vulling, de slagroom en dat ene stukje chocolade dat altijd zo lekker is. Met een buitengewoon charisma toont bassist en vocalist Grutle Kjellson zich een waardig aanvoerder op het vikingschip. Uiteraard is er op melodieus vlak eveneens een hoofdrol voor mede oprichter van de band Ivar Bjørnson (keys en vocalen) weggelegd, maar Kjellson steelt de show. Het is zelfs zo mal, dat hij het publiek in volle overtuiging Lang Zal Ze Leven laat zingen, ter ere van hun ‘verjaardag’. Hij is dus behoorlijk bedreven in het leggen van contact met zijn publiek tussen de bedrijven door. Die bedrijven zijn overigens zo strak, overtuigend en geroutineerd dat daar weinig woorden over vuil te maken zijn.

Uit het aanbod van dertien studioalbums selecteren ze voor deze tour de crème de la crème uit het Enslaved-oeuvre. Fenris is daarbij het oudste nummer uit de selectie en afkomstig van het album Frost uit 1994, toen de black metal nog diep ingebakken zat in het systeem van de heren. Van het laatste album In Times uit 2015 krijgt de trouwe Enslaved aanhang in Leeuwarden het opvallend rechttoe rechtaan rockende Building with Fire en als toegift, na een uitermate entertaining drumsolo van Cato Bekkevold, One Thousand Years of Rain geserveerd.

Kortom, in anderhalf uur laten ze op een zeer ontspannen wijze materiaal de revue passeren die binnen het timeframe van beide albums zijn opgenomen. Het technisch begaafde spel plus de bak charisma, humor en betrokkenheid richting hun publiek maakt Enslaved een zeer aantrekkelijke band om te zien spelen. Waar de support-acts leunen naar een meer creatieve en dramatische invulling van hun progressieve metal, laten de Noren zien dat technische vaardigheid en experimenteren in de tijd een solide basis vormen voor succes.