Lion's Den - Nick Balcombe Greenstage
Het muziekprogramma van MadNes Festival wordt aan het begin van de zaterdagmiddag weer langzaamaan opgestart. Op het terras van strandtent Sjoerd is het kleinste muziekpodium van MadNes opgetrokken. Het nieuwe Nick Balcombe Greenstage. Het podium vernoemd naar de Australische singer-songwriter en graag geziene gast en vriend van MadNes, Nick Balcombe die in 2014 aan een beroerte overleed. Een mooi gebaar van de organisatie. Aan het Amsterdamse kwartet Lion's Den de eer dit podium in te wijden. Het podium, nog geen twee bij twee meter weet maar net ruimte te beiden aan de vier heren. Muzikaal bewandelen ze niet het meest spannende pad. Hun rustige, akoestische singer-songwriter liedjes zijn goed te verteren, maar het is het pakkende uptempo nummer Cloudy Days, naar eigen zeggen hun grootste hit, dat het meest blijft hangen. Het nummer kan direct rekenen op meer respons van het publiek. (TvdV)

The Polaroids - Nick Balcombe Greenstage
De weergoden zijn de festivalgangers deze tweede dag van MadNes een stuk gunstiger gezind. Eindelijk verschijnt de zon tussen de hagelwitte wolken aan het blauwe firmament. Gelukkig maar, want dat is met nummers als The Sun Is All We Got wel een vereiste voor The Polaroids. Onder het toeziend oog van rondcirkelende meeuwen luiden deze geboren Texelaren op het goudgele strand van Ameland hun terugkeer in. Tot op de centimeter is het piepkleine podium van de Nick Balcombe Greenstage volgebouwd. In zomers tenue stappen ze de planken op, hun haar wapperend in de wind. Deze stevige bries speelt hen tijdens het optreden parten, waardoor de band soms wat afgeleid oogt. Desondanks weten ze zich met A Different Picture, Long Time Gone en Hesitate goed staande te houden. Van een afwezigheid van tien jaar valt dan ook weinig te merken. Let It Ride van Ryan Adams en The Weight van The Band passen uitstekend tussen hun eigen repertoire en laten zien waar ze inspiratie opdoen. De jongens hebben zichtbaar plezier om na al die jaren weer samen te spelen. Naast een basisbezetting van gitaar, bas en drums, weten ze met een staalkaart van mondharmonica, mandoline en lap­steelgitaar hun nummers in te kleuren. Nummers doordrenkt van heimwee naar hun eiland vol zon, zee en strand. Dit eilandgevoel weten ze zo goed in woorden en muziek te vangen dat het drie eilanden verderop net zo goed zijn weerklank vindt. (VM)

LOLA - Nick Balcombe Greenstage
Naast een piano en een gitaar hebben de dames van LOLA een koffer vol poëtische teksten meegenomen op de boot naar Ameland. Gewoon in het Nederlands verhalen deze Amsterdamse dames over de dagelijkse beslommeringen waar zij mee worden geconfronteerd, maar toch vooral over liefde, jongens en een combinatie van die twee. Met een knipoog geven de innemende lachebekjes het publiek van MadNes een rondleiding door hun leven. Naast lachen kunnen ze ook voortreffelijk zingen, hun licht hese stemmen zijn oorstrelend. Het mag dan ook niet verbazen dat deze dames elkaar aan de vooropleiding van het conservatorium hebben ontmoet. Met hun meerstemmige zang en een digitale piano waar zij een waaier van klanken uit weten te toveren, weet dit tweetal de voorspelbaarheid van een duo met enkel gitaarbegeleiding te omzeilen. Wat Als heet een van de nummers, een vraag die op veel situaties van toepassing kan zijn. Zoals wat als Hannah en Suzie elkaar niet op het conservatorium hadden ontmoet? Dan waren de MadNes-gangers dit bijzondere inkijkje door middel van sfeervolle nederpopliedjes mooi misgelopen. (VM)

Broken Brass Ensemble - Mainstage
De clichévraag of de mensen van MadNes een feestje willen bouwen is niet aan de orde. Toch wordt de vraag met vol enthousiasme de tent ingeslingerd door de heren van Broken Brass Ensemble. Natuurlijk! Feest! Dat is waar het om draait bij MadNes. Terwijl de zeer beminde zon van de tweede festivaldag onder gaat, lokken ze met hun enthousiasme steeds meer mensen richting de Mainstage. Het duurt ook maar een paar flinke ademteugen voor de koperblazers om elke vorm van publieksparticipatie voor elkaar krijgen. Tussen de collectieve bewegingen van links naar rechts door de tent, van zitten naar opspringen en uit volle borst meebrullen krijgt elke muzikant van het ensemble zijn moment of fame. Lekkere saxsolo’s worden uit de toeters geperst, de trompettisten zijn bij vlagen niet te stoppen en zelfs voor de man met de tuba wordt tijdens het nummer Wild Man Blues gescandeerd als hij naar voren stapt voor een moment van indrukwekkend blaasgeweld. Het mag onbetwist duidelijk zijn dat met de mix van genres met in de basis de New Orleans brass, deze Friezen een ongelooflijk succesformule in handen hebben. Voor deze dag zijn ze de ideale uitzwaaiers van de zon en opwarmers voor een lange nacht dansen. (MH)

Bootleg Rascal - BaroNes
Dat MadNes iets met Australië heeft valt niet te ontkennen. Veel muzikanten van down under deden Ameland al aan en ook dit jaar vist de organisatie weer uit de onuitputtelijke vijver met (leuke) bands. Aan het begin van de avond staat het indiepop kwartet van de Bootleg Rascals in de BaroNes. Aan het begin van dit jaar kwam het viertal uit Sydney met het album Asleep in the Machine, hun debuut album. Een goed gevulde BaroNes laat zich de muziek van Bootleg Rascals welgevallen. De nummers klinken fris en net even anders dan die andere bandjes die zich van dezelfde, ska en dub invloeden bedienen. Een belangrijke rol is weggelegd voor gitarist Scottie ‘Sgrillex’ Grills, die de nummers met zijn gitaarspel naar een hoger plan tilt. Bootleg Rascals is een mooi voorbeeld van een band waarvan de op het eerste gehoor modale popliedjes op het juiste moment goed vallen en hierdoor weet te verrassen. (TvdV)

Dolltones - BaroNes
Haal die pot Brylcreem maar te voorschijn, want de vetkuif is vanavond weer helemaal hip. Dit kan natuurlijk maar een ding betekenen: de Dolltones zijn weer 'in town'. Onvervalste rockabilly rechtstreeks uit het Presley­tijdperk. Op handen wordt de witgeschilderde contrabas, een van de hoofdrolspelers van de avond, het podium in de BaroNes opgedragen. Aan de hand van deze staande bas wandelen wij rechtstreeks terug naar de jaren vijftig. Met akoestische bass­slapping en rauwe gitaarlicks baant de band zich zich een weg door een repertoire dat klinkt als Johnny Cash aan de anabole steroïden. Het publiek blijkt wel te porren voor een fuif in western­style en danst alsof er geen morgen bestond. Ook covers als Hey Joe, Honkey Tonk Blues en Route 66 weten ze met hun eigen Dolltones­sausje overgoten uitstekend te serveren. Met Time To Take A Piss weten ze een einde aan deze uitputtingsslag te breien. De nummerkeuze zal niet geheel toevallig zijn, want tijd voor een toiletbezoek is het zeker na al de goudgele rakkers die zijn weggetikt. (VM)

Funke & The Two Tone Baby - The Rits
The Rits is het podium waar je nog eens een opmerkelijke act voorbij kunt zien komen. Funke & The Two Tone Baby is zo’n paradijsvogel. De naam zou doen denken dat het hier om een trio of zelfs een volledige band zou gaan, maar niets is minder waar. Het gaat hier om slechts een persoon, Dan Turnbull uit Kent, die met een akoestische gitaar en een loopstation het geluid van een volledige band na weet te bootsen. Het gevaar bij dit soort acts is echter dat de nummers geschreven zijn naar mogelijkheden en/of beperkingen van het instrumentarium. Hierdoor klink het soms geforceerd en bedacht. Toch is het zeer bijzonder wat Turnbull doet en weet hij opmerkelijke klanken uit zijn Spaanse gitaar te toveren. Hij beatboxt er zelfs bij, tot hilariteit van het enthousiaste publiek in de afgeladen Rits. (TvdV)

Maison du Malheur - Mainstage
De programmeur van Madnes heeft het wel voor elkaar hoor. De een na de andere sfeermaker volgt elkaar in rap tempo op. Het hosminnende publiek krijgt tussen de bedrijven door amper de tijd om weer op krachten te komen, want binnen een half uur staat de volgende act klaar. De bandnaam Maison du Malheur blijkt binnen twee minuten niet de lading te dekken voor dat wat deze heren uitstralen. Er is geen spoortje malheur te bekennen op het podium van de Mainstage. Met een flinke portie speelplezier in hun donder staan deze mannen garant voor een uur niet te stoppen mix aan swingende jazz en blues en alles wat daar in de buurt komt. Het plaatje is prachtig: gekleed in jaren dertig kledij verzamelen blazers, contrabas, drummer, gitarist en pianist (inclusief nonchalant hangende sigaret in de mondhoek) rondom aanvoerder J.P. Mesker. Of het de dansende aanwezigen opvalt is een ander verhaal. Die zijn vooral heel druk met plezier maken en calorieën verbranden op de muziek van de mannen. (MH)

Pierce Brothers - BaroNes
De Australische broers Jack en Pat Pierce vormen samen de Pierce Brothers en zijn als verrassingsact aan de line-up toegevoegd. Een band met een immense populariteit, gezien de opkomst bij hun optreden in de BaroNes. De twee doen waarvoor ze zijn ingehuurd: de tent op z’n kop zetten. Dat ze dat dit in al hun enthousiasme doen met folkliedjes die stuk voor stuk op een Mumford & Sons-leest geschoeid zijn, doet er voor het publiek niet toe. Dat wil vermaakt worden en dat gebeurt ook. De twee broers, die al geruime tijd door Europa toeren, en dat voorlopig nog wel even zullen doen, halen bijzondere capriolen uit. Pat bespeelt de akoestische gitaar, terwijl zijn broer het instrument met drumstokjes te lijf gaat. Het is vermaak waar men op Nes vandaag geen genoeg van krijgt. Het is Jack die meermaals de didgeridoo ter hand neemt en er wat lage tonen uitperst. Muzikaal valt er dan ook weinig aan te merken op de twee broers uit Melbourne. Op de originaliteit des te meer. (TvdV)

Los de Abajo - Mainstage
Er is maar liefst anderhalf uur vrij gemaakt in het muziekschema voor de Mexicaanse opperfeestbeesten van Los de Abajo. Het podium is gevuld met een kakelbont gezelschap muzikanten met een niet te stoppen dame aan de microfoon. Mocht je denken dat iedereen na een dag surfen, skaten of van torens springen moegestreden is, dan bewijst een bezoek aan de Mainstagetent het tegendeel. Een muur van blijdschap, dronkenschap en latin-skaklanken komen op je af en meteen voel je alle dansspieren zich aanspannen. Al meer dan twintig jaar vermaken de dame en heren uit Mexico City massa’s mensen die snakken naar wat vreugdemomenten in het leven. Ze weten binnen no time ook MadNes in vervoering te brengen. Anderhalf uur op volle stand opgezweept te worden is wel een uitputtingsslag, maar stoppen is geen optie. Instorten kan later wel. (MH)