The Ish - BaroNes
De start van het muzikale programma MadNes mag op z’n minst gezegd moeizaam genoemd worden. De eerste band van de avond, hiphopband The Ish, begint ten eerste een half uur later en heeft vervolgens ook nog eens te kampen met een dramatisch geluid in de BaroNes. De soundcheck belooft al weinig goeds en gedurende het optreden wordt dat niet beter. De woordenbrij die zanger/rapper Roger Buyne over het publiek uitspuwt zijn onverstaanbaar door de lage tonen. Het Amsterdamse zevental werkt hard en de performance van frontman Buyne, die van links naar rechts over het podium stuitert is hier illustratief voor. Toch reikt het optreden maar net tot een voldoende. Op de individuele muzikale kwaliteiten valt weinig aan te merken, maar de arrangementen van de band zijn voorspelbaar. Een vergelijking trekken met een band als The Cool Quest ligt voor de hand, maar dat niveau weten de Amsterdammers (vooralsnog) niet te halen op MadNes.(TvdV)

The Uppertones - Mainstage
Als er een Italiaanse versie van de Rat Pack zou zijn, was Mr. T-Bone van The Uppertones zeker aanvoerder van dit gezelschap geweest. Hij komt een zaal binnen met een zekere flair en draagt maatpakken waarbij die van Frank Sinatra vaal afsteken. Behalve een goeie kleermaker beschikt Mr. T-Bone ook over een verfijnde embouchure waarmee hij zijn trombone bespeelt. Met zijn vaste maten Peter Truffa en Count Ferdi heet hij Ameland welkom in hun rokerige Venetiaanse club, inclusief vintage jaren vijftig ­microfoons en kaarsen op de piano. The Uppertones weten met een fruitige cocktail van vroege ska, calypso, mento en een vleugje boogiewoogie de toehoorders te bekoren. De vocalen worden op een speelse manier afgewisseld tussen Mr. T-Bone en Peter Truffa. Met strakke basloopjes en geraffineerde akkoorden weet laatstgenoemde met zijn piano het geheel aan elkaar te lijmen. Voor St. James Infirmary trekt Mr. T-Bone collega Giulietta Passsera van The Sweet Life Society het podium op. Hun stemmen vullen elkaar aan als twee verschillende smaken Italiaans schepijs. Deze bluesklassieker heeft nog nooit zoveel voetjes van de grond doen lichten. Met zijn swing en speelse drumrolls is drummer Count Ferdi voor een groot gedeelte debet aan het dansplezier van deze avond. "De beste optredens zijn degene waar iedereen danst en uit zijn plaat gaat", aldus Mr. T-Bone. Wat dat betreft is zijn missie deze avond geslaagd, want vanaf de eerste warme pianotonen tot de laatste trombonezucht worden danspasjes voor het podium vertoond. (VM)

Ocean Alley - BaroNes
Een vorm van relaxedheid overspoelt de mensen in de BaroNes als het Australische Ocean Alley hun psychedelische reggae verspreidt in de tent. Reggae staat al equivalent aan relaxedheid, maar in combinatie met de psychedelische inslag van de Aussies wordt het ook interessant en spannend. De tracks worden met name door gitarist Angus Goodwin en toetsenist Lach Galbraith ingevuld en opgepoetst met gitaarsolo’s en spacy sounds. De onlangs uitgebrachte langspeler Lost Tropics heeft misschien wel de meest toepasselijke naam voor deze regenachtige eerste festivaldag van MadNes. De illusie van een tropisch oord op het strand van Nes is absoluut door de organisatie gecreëerd, maar met de regen die continue uit de hemel komt, lijkt iedereen nog op zoek te zijn. Heel langzaamaan begint de zoektocht tijdens de set vorm te krijgen. De ongecompliceerde inslag van de nummers in de set maken halverwege plaats voor wat meer energie. Tegen de tijd dat de vrees voor eentonigheid dreigt de kop op te steken, weet frontman Baden Donegal - een tropische verschijning op zich - samen met zijn band het publiek op te zwepen tot dansen. Met het vrolijk ontspannen nummer Mellow Yellow is de zoektocht naar het tropische tussen de buien door uiteindelijk gevonden. (MH)

TenTemPiés - Mainstage
De band TenTemPiés is een van de publiekstrekkers van MadNes Festival 2016. De band speelde al meermaals succesvol op Ameland en weet ook nu weer indruk te maken. De grote tent is afgeladen en het Amsterdams/Chileense zevental weet deze moeiteloos in vervoering te brengen met haar ska, reggae en rocksongs. De band beschikt over een gevarieerd arsenaal aan nummers, die hoewel hetzelfde van strekking en met als doel hebben de mensen te vermaken, nooit plat van toon zijn. De nummers hebben wel degelijk een boodschap, of het nu om de liefde, zelfontplooiing of vluchtelingenproblematiek gaat. De Bob Marley-cover Stir It Up misstaat niet in de set. Zanger Maurino Alarcón Seguel wordt letterlijk op handen gedragen, middels een crowdsurf en de organisatie gunt de band zelfs nog een toegift, niet geheel gebruikelijk op festivals. TenTemPiés mag dan ook gezien worden als een van de hoogtepunten van de eerste dag. (TvdV)

Magnetic Spacemen - BaroNes
Die jongens van Magnetic Spacemen zijn wel een ding aan het worden in garagerock minnend Nederland, hoor... Elke programmeur of boeker weet inmiddels wel wat ze in huis halen met dit trio en doen dat binnenharken de laatste tijd met grote getale. Volgens eigen zeggen is het uiteindelijke doel om de wereld te veroveren, maar laten we eens beginnen in een willekeurige muziektent op het strand van Ameland. Even kijken hoe dat uitpakt. Dat proces begint wat moeizaam, want in een minimaal gevulde tent breek je de boel wat lastig af. Gaandeweg het optreden lokken ze gelukkig dusdanig veel volk de BaroNes in, dat de sfeer binnen een mum van tijd volgens verwachting uitbundig is. De chaotische garagerock lijkt aan een streep rechtdoor te gaan, toch zijn er de broodnodige adempauzes. Een frappant moment in de set is als frontman en bassist Sam Vox het toestromende publiek vraagt of ze zin in een feestje en hebben, om vervolgens het een relatief rustig nummer in te starten. Daarmee ontkracht hij op een grappige manier zijn eigen clichématige opmerking en denderen ze daarna drie keer zo hard door de tent heen. Uiteindelijk mondt alles uit in een collectief samenzijn van publiek en band op het podium waarbij Nirvana cover Territorial Pissings uit vele kelen schalt. Het is allemaal niet hoogstaand, maar wat een heerlijke energie hebben die jongens in hun lijf. (MH)

Tim Vantol - BaroNes
Tim Vantol is de singer­songwriter kant opgegaan zonder zijn punkrock verleden te verloochenen. Met zijn rauwe stem brengt hij akoestische punkrocknummers met een angel. Onder andere een sterke uitvoering van If We Go Down, We Will Go Down Together! en een aantal puike covers zoals Ain't It a Shame van Nirvana en Wagon Wheel van Old Crow Medicine Show volgen elkaar in ras tempo op. De zelfkant van het leven is een populair onderwerp in Vantol zijn nummers. Hij wil het liefst volgens zijn credo ''we go down together'' op een feestelijke manier ten onder gaan. Valt er dan geen enkele hoop uit Vantol zijn teksten te putten? Met Caged Birds geeft hij ons zelf het antwoord: ''there is hope for us, you just have to keep believing''. Ook in het publiek gloort hoop, er wordt voor het podium een huwelijksaanzoek gedaan. Een volmondig 'ja' is het antwoord. (VM)