Wie Bottleneck afgelopen seizoen een beetje gevolgd heeft, zal veel van de nummers op dit album breed glimlachend herkennen. Hij heeft ze allemaal gespeeld op de verschillende podia in Friesland en met succes. Menig stugge Fries liet zich afgelopen zomer gaan op deze rauwe americana. Toen zijn nieuwe plaat in de album top 100 verscheen, plukte hij dan ook de vruchten van een zeer succesvol festivalseizoen.
Albumrecensie: Jack Bottleneck - Lost and Found
Een waarachtigheid die slechts weinigen gegeven is
Zijn naam dook afgelopen seizoen op vrijwel elk Fries festivalprogramma op. Met overvolle festivalweides voor zijn neus en een nieuw album dat zelfs in de album top 100 stond, is zijn ster snel rijzende. In de wouden van het Friese platteland leeft een zonderling figuur die luistert naar de naam Jack Bottleneck. Country en blues is wat hij ademt.
Bottleneck zijn stem lijkt nog het meest op de doorleefde stem van Tom Waits. Bottleneck zijn dokter lijkt hem een streng dieet van zware shag en whisky te hebben voorgeschreven. Een cover van Waits, een van zijn helden, mocht dan ook niet ontbreken op dit album en klinkt bijzonder goed: Chocolate Jesus. Een nummer dat gaat over mensen die zondagochtend niet uit bed kunnen komen en Jezus op hun eigen manier aanbidden lijkt de eigenzinnige Fries op het lijf geschreven. Dit recalcitrante klinkt ook in een nummer als Nobody’s Business door. Wie Jack Bottleneck kent weet waarom hij deze nummers met overtuiging weet te brengen. Net als Tom Waits bewandelt Jack Bottleneck niet de weg van de massa, maar zijn eigen weg inclusief zonden en dwalingen. Zinnen als ''Sometimes I ramble, I get drunk, I gamble, ain’t nobody’s business if I do'' klinken uit Bottlenecks mond dan ook gemeend.
Alhoewel Lost and Found louter uit covers en traditionals bestaat, weet Bottleneck met zijn stem toch overal zijn eigen draai aan te geven. Dit is niet in de laatste plaats te danken aan zijn wapenbroeder Johan Keus, die hem zowel live als op dit album met vele instrumenten bijstaat. Of het nu om de vuige gitaarsolo’s in Wayfaring Stranger of de stuwende baslijn in No Way gaat, hij weet overal de juiste snaar te raken. Ook het lekkere orgeltje in Should Have Known Better, bespeeld door Paul Bergman, is helemaal raak. Het is juist deze veelzijdigheid van de beide mannen die dit album tot een geslaagde plaat maken. Deze afwisseling zit niet alleen in de muziek maar ook in de keuze van nummers. Waar Bottleneck eerder nog opstandig en eigengereid was, laat hij zich in Don’t Forget to Miss Me van zijn gevoelige kant zien. Met een banjo en een stem als schuurpapier weet hij toch iets neer te zetten dat je diep van binnen raakt. Ook een rebel heeft soms maar een klein hartje. Je proeft aan alles af dat Jack Bottleneck de muziek leeft die hij speelt, en dat geeft hem een waarachtigheid die slecht weinigen gegeven is. Wij kunnen niet wachten op een vervolgalbum met materiaal van eigen hand.