Exodus behoeft eigenlijk weinig introductie. Samen met hun collega’s op de festivalbill waren zij in de jaren tachtig verantwoordelijk voor de geboorte van thrash metal. En later ook voor de wedergeboorte, want sinds het comebackalbum Tempo Of The Damned is Exodus al jaren terug van weggeweest. En met zanger Steve ‘Zetro’ Souza terug aan het front lijken zij zelfs sterker dan ooit.

Er wordt geopend met het gewaagde The Ballad of Leonard and Charles. Het nummer werd op het album nog ingezongen door voormalige frontman Rob Dukes. Echter blijkt al gauw dat de vocalen van Souza goed bij deze opener passen en de kleine maar heftige moshpit is van start gegaan. Blood In, Blood Out van het gelijknamige album uit 2014 volgt. De bijpassende tekst roept aan tot moshen en crowdsurfen.

Waar de riffs van Slayer en Kreator een stuk duisterder zijn en de uitspattingen van Voivod experimenteler, is de muzikale aard van Exodus juist gericht op het creëren van een compromisloos thrashfestijn. Bij A Lesson in Violence zijn er zelfs enkele helden in rolstoelen die dankzij het publiek evenals de beveiliging veilig en succesvol gewaagde crowdsurfsessies neerzetten. ‘Only in Holland’, roept Souza met een enthousiaste glimlach op zijn mik. De frontman is een charismatische aanwezigheid en is ook goed bij stem.

Gitarist en oprichter Gary Holt is er vanwege verplichtingen met Slayer niet bij, maar zijn afwezigheid valt weinig op dankzij de uitstekende vervanger die is geregeld. Kragen Lum weet namelijk met veel vingervlug vernuft de comeplexe loopjes op het publiek af te vuren. Lee Altus vult hem hierbij sterk aan. Dit valt het meeste op in Deranged van het tweede album Pleasures of the Flesh. Een verrassende toevoeging aan de setlist en pijlsnel gespeeld door de band. Van het laatste album wordt nog Body Harvest gespeeld, dat met recht een vaste plek mag krijgen in de setlist. Richting het einde van de set is het tijd voor de oudjes. Bonded By Blood en The Toxic Waltz kunnen nooit onderbreken bij een Exodus optreden en zelfs een van de crowdsurfende helden in de rolstoel is aanwezig in de pit. Met afsluiter Strike of the Beast vindt er weer een traditionele wall of death plaats. Voor die laatste paar minuten verandert het terrein in een kolkende massa van zweterige lijven en meebrullende headbangers.

Exodus doet het tegenovergestelde van wat de naam suggereert, en brengt de metalfanaten van Into The Grave bijeen voor een verrukkelijk thrashpartijtje. De meeste complimenten zijn echter voor de mensen van de beveiliging die de crowdsurfers zorgvuldig aan het vaste land weten te brengen. Volgend jaar nog een keer?