Evil Invaders
Het Belgische Evil Invaders brengt een ware ode aan de speed en thrash metal zoals die vooral in de vroege jaren tachtig werd gespeeld. Denk aan Metallica, ten tijde van Kill ´em All, of snelheidsduivels als Exciter, Overkill of vroege Megadeth. Deze jonge honden (allen vroege twintigers) zetten hun half uur durende set met werkelijk spetterende overgave neer. Openend met de Venom-klassieker Witching Hour is het startschot van het tachtiger jaren metalfeestje meteen goed gelost. En het al aardig toegestroomde publiek, dat voor een deel nog de verse pulp uit de oren wegwerkt van het Slayer-bombardement van de avond ervoor, staat bij de eerste band van dag twee ook gelijk ´op de banken´. Het is ronduit aanstekelijk wat de Vlamingen ten toon spreiden, waarbij veel werk langskomt van langspeler Pulses Of Pleasure (2015). De ziedende thrashers nemen vrijwel geen gas terug. Opzwepend drumwerk, vurige riffs en gierende (tremolo-)solo´s komen praktisch aan de lopende band voorbij. Luister bijgezet door de veelal hoge gilzang van zanger/gitarist Joe. Het totaalgeluid van Evil Invaders lijkt wel iets te wensen overlaten, het komt soms wat rommelig over in de overwegend muzikale drukte. Hoewel dat ergens de rauwheid die de speed/thrash uitstraalt weer ten goede komt. De bruisende Belgen slagen vandaag met vlag en wimpel. De mindere originaliteit neem je dan ook zeker op de koop toe. (JdR)

Tribulation
Het Zweedse Tribulation staat als tweede band op het programma. De black/death metal met een retrotintje lijkt aanvankelijk meer iets voor een donker sfeervol zaaltje, maar gelukkig kunnen de heren op bijval rekenen van grijze wolken en motregen. Uitgedost in schmink en kostuums komen zij het podium op. Hoewel het gitaargeluid iets te hoog staat, iets wat later op de dag vaker zal gebeuren, weet de band te overtuigen met slepende songs en uitgesponnen instrumentale passages. Een goed en rustig begin van de dag, zo tussen Evil Invaders en Unearth. Gitarist Jonathan Hultén vervuld duidelijk het theatrale aspect van Tribulation. Naast zijn indrukwekkende gitaarspel zwiert hij als een bezetene over het podium. Enkele orgelintermezzo’s tussendoor zorgen voor wat atmosferische rustmomentjes. Het is enkel op het einde dat het optreden in een hogere versnelling gaat. Bassist en zanger Johannes Andersson kondigt als afsluiter When the Sky is Black With Devils aan, dat meer naar black metal dankzij de blastbeats. Al met al zet Tribulation een verdienstelijk optreden neer. Echter zal de muziek in een livesetting nog het best tot zijn recht komen in een donkere zaal. (MS)

Unearth
De kop is er weer af op deze enigszins grijze zaterdag en aan de Amerikanen van Unearht uit Massachusetts de eer om als derde het publiek te vermaken. Deze heren beginnen al een gevestigde naam te worden binnen het metalgenre, specifieker is de noemer melodische metalcore. Al direct bij aanvang wordt duidelijk dat de act blijkbaar nog niet helemaal wakker is. Voor wie goed luistert is te horen dat de band te regelmatig alles behalve strak speelt. De wind lijkt hier ook parten in te hebben, want het geluid fluctueert nogal van zacht naar luid. Over het algemeen staat het volume redelijk laag, een logisch gevolg van de klagende omwonenden. Toch weet de band zich staande te houden en krijgen ze voorin de mensen ook wel in beweging. De band beschikt zeker over goede kwaliteiten en er zijn ook momenten waar dat duidelijk wordt, een lekker heavy metal riffs hier en daar maar over het algemeen zit het er gewoon niet in vandaag. Ondanks de matige uitversterking en de windvlagen blijft zanger Trevor Phipps stoïcijns doorgaan tot vreugde van de aanwezige fans. (SdG)

The Black Dahlia Murder
Na het enigszins rommelig aandoende optreden van Unearth wordt al snel duidelijk hoe het wel moet. De mannen van The Black Dahlia Murder hebben een strakke opbouw en controleren dermate efficiënt of alles wel goed klinkt. En dat doet het. Ondanks het lage volume zorgt de act er toch voor dat het geheel vol en hard klinkt. Het doet bijna smachten naar een vol volume maar voor vandaag is dit alles behalve teleurstellend te noemen. Het geheel is veel beter uit versterkt dan tijdens de voorgaande band. Veel aanwezigen in het publiek lijken de band goed te kennen en op verschillende momenten is de herkenning van de gezichten af te lezen. Veel materiaal van de laatste plaat Abysmal komt voorbij maar oudjes van Nocturnal slaan ook aan bij het publiek. Er zijn volop circle pits en zwevende crowdsurfers. Hoogtepunt van de set is het ontblote bovenlijf van zanger Trevor Strnad, wat lekker meetrilt op de dubbele bas. (SdG)

Voivod
Voivod bevindt zich al een dikke dertig jaar aan het metalfirmament. De Canadezen hebben zich daarin een unieke plek toegeëigend, met hun spannende mix van thrash en prog metal. In de vijftig minuten speeltijd maken de Franstaligen een mooie dwarsdoorsnee uit hun oeuvre van dertien volledige albums en de dit jaar verschenen EP Post Society. Op en neergaande thrash-golven combineren koortsachtig met ingenieuze breaks en de nummers kennen de nodig bevreemdende intonaties. De formatie speelt onder meer werk van hun jaren tachtig krakers Dimension Hatröss en Killing Technology (de titeltrack). De thrash-elementen zijn daarop duidelijk meer vertegenwoordigd, vergeleken met het hoge rockgehalte van Voivods latere materiaal. Zo klinkt het nummer The Prow, afkomstig van Angel Rat, als een catchy rocker. Maar dan wel met de nooit aflatende eigenheid van Voivod erin verwerkt. De sympathiek overkomende rasmuzikanten genieten zichtbaar van een dolenthousiast publiek dat de Canadezen meerdere keren toejuicht met luid scanderen van de bandnaam. Zanger Denis ‘Snake’ Bélanger - overigens vandaag geweldig bij stem - vormt een vrolijk aansturende spil in de interactie met de toehoorders. Hoe mooi kan de wisselwerking tussen band en publiek zijn. En terecht. Puik optreden! (JdR)

Korpiklaani
Wat er dan op het podium verschijnt is enigszins absurd te noemen. Het zijn de Finse boomknuffelaars Korpiklaani gewapend met een viool en een accordeon. Vrij snel wordt het duidelijk dat dit het buitenbeentje is van ITG16. Door de klanken van de viool doet het geheel zo nu en dan wat Keltisch aan en lijkt de muziek in de verte zelfs een beetje op Flogging Molly. De bandleden zijn qua uiterlijk zeer divers: van de bassist die op een kabouter lijkt tot de zanger met eeuwenoude dreads. Het past dan ook prima bij de kindvriendelijke metal die de band produceert. Dat de band begonnen is met het maken van folk muziek is zo duidelijk als wat, de metal invloeden zijn dan ook niet keihard te noemen maar vullen de brave toon mooi aan. Tussen al het andere geweld van de dag is dit zeker een leuke afwisseling maar de woorden ‘kabouter plop metal’ komen wel erg vaak voorbij in het publiek. (SdG)