Gruesome
De aftrapper van de eerste dag van Into the Grave 2016 is de Amerikaanse deathmetal band Gruesome, wiens album Dimensions of Horror pas is uitgekomen. Forces of Death is het eerste nummer van dit nieuwe album en wordt vol overtuiging gespeeld in het half uur dat de band op het Oldehoofsterkerkhof staat. Ze zijn geïnspireerd door het vroegere werk van de metalband Death. De gezichten van de bandleden zijn nauwelijks te zien aangezien hun lange haren ervoor zweven, ook die van de vrouwelijke bassiste Robin Mazen. Zij headbangt net zo hard mee als de andere mannen. Het lijkt alsof ieder lid van de band voor zichzelf staat te spelen en niet veel interactie heeft met elkaar. Desondanks zijn de Into the Grave-gangers wel enthousiast en het plein begint al wat voller te raken. Dimensions of Horror wordt gespeeld, gelijknamig met het pas uitgekomen album. Ze eindigen met Gruesome, een van de nummers van het album Savage Land. Het einde van de middag en het verloop van de avond zijn goed opgewarmd door de band Gruesome. (JdB)

Vektor
Het uit Arizona (VS) afkomstige viertal Vektor wordt in 2002 opgericht door zanger David DiSanto. De muziek van de band toont invloeden vanuit het progressieve speed metal genre en wordt door zanger DiSanto afgemaakt met enorm hoge schelle grunts. Het begint al wat drukker te worden op het plein wanneer Vektor begint, maar de rijen bij de ingang lijken er niet kleiner op te worden. Op het podium verschijnen drie kleine mannen met wat het lijkt een permanentje uit de jaren tachtig. Wanneer de enorme drummer begint te slaan op zijn toestel wordt wel duidelijk dat Vektor vandaag het muzikale hoogstandje is. Met niet meer dan een bassdrum, een snare en een paar bekkens weet de drummer een geweldige basis neer te zetten voor de rest van de band. De band produceert keiharde herrie maar het gaat om de stukjes er tussenin. Wanneer de twee gitaristen met elkaar spelen lijkt het een waar kustwerk. Ze zijn enorm op elkaar ingespeeld, en de muziek lijkt bijna wel positief. Helaas zijn deze momenten van korte duur en maken snel plaats voor een muur van geluid. Het geluid is daarentegen wel erg muzikaal, technisch en niet te betrappen op schoonheidsfoutjes. Het publiek lijkt te genieten maar zanger DiSanto moet wel zelf om een pit vragen. De toeschouwers zijn hier gelukkig niet te beroerd voor en de eerste cirkel pit van #ITG16 is een feit. (SdG)

Scar Symmetry
Een combinatie van grunten en melodische klanken; hier zijn de mannen van Scar Symmetry goed in. Zij combineren deathmetal met powermetal en staan deze avond met zes man op het podium; vijf naast elkaar en de drummer erachter. Scar Symmetry is gevormd in 2004, komt uit Zweden en lijkt erg vrolijk op het podium van Into the Grave. Af en toe wordt er wat heen en weer gerend en met het publiek gepraat, dat overigens zelf ook enthousiast mee doet. Bij het nummer Mind Machine laat Per Nilsson zien hoe hij zijn gitaar bemeesterd door een indrukwekkende solo neer te zetten. Bij elk nummer dat wordt gespeeld, is te horen dat de zangers over een prima stem beschikken. Op een gegeven moment wordt er Slayer geroepen door Roberth Karlsson, waar de toeschouwers natuurlijk op reageren. Scar Symmetry eindigt met The Illusionist waarbij iedereen uit volle borst meezingt. Daaropvolgend maakt de band een diepe buiging voor het zwart gekleurde Oldehoofstekerkhof. (JdB)

Amaranthe
Mierzoete pop-metal, het is een stijl die Amaranthe tot een kunst heeft verheven. De band heeft maar liefst twee zangers en een zangeres. De stijl bestaat uit een pakkend mengsel van industrial, pop en melodieuze death metal. Laatstgenoemde genre is aanvankelijk weinig van toepassing op de opener Digital World. Behalve de sporadische grunts van Henrik Englund is het nummer niet meer dan een discodeuntje opgeleukt met danspasjes op de maat. Het is vooral frontvrouw Elize Ryd die qua zang het meest te doen heeft. Helaas is zij vandaag niet heel goed bij stem en klinkt haar zang bij vlagen wat zwakjes. Zanger Jake Lundberg klinkt dan wel weer een stuk beter, maar hij biedt weinig inbreng behalve af en toe wat gebaartjes maken naar de toeschouwers. Ook staan de drums te zacht in de mix, waardoor de ritmesectie drastisch aan kracht inboet en de elektrische gitaar overheerst.

Desondanks ligt het grootste probleem niet aan het matige geluid evenals de radiogevoelige muziek die Amaranthe aan het Slayer-hongerige publiek serveert. Het zit hem nog het meest in de setlist. De band blijft hangen bij de langzame, midtempo nummers waardoor de muziek gezapig en energieloos overkomt. Het resultaat is een publiek dat uit verveling een potje frisbee gaat spelen met bekerhoudertjes. Enkel bij wat snellere nummers zoals Afterlife leeft het optreden weer op, maar het blijft zodanig schaars dat het nergens echt van de grond komt. Amaranthe is een band die het vast en zeker kan, maar vandaag geen al te beste dag heeft. Volgende keer beter. (MS)