Te bescheiden feestje voor Gerson Main

Klein publiek goed gemutst in Iduna

Tekst: Stefan Hofkamp | Foto's: Berber Bak ,

Niet één, maar twee finalisten van De Beste Singer-Songwriter van Nederland seizoen 4 in Iduna! Reden genoeg voor een bezoekje. Eenmaal binnen rijst meteen de vraag: staat het aantal bezoekers gelijk aan de kwaliteit van de avond? Support act Ruben Annink en hoofdact Gerson Main & ’t Fanfare trekken een kleine groep belangstellenden binnen. Jammer, zeker Gerson Main verdient meer gasten op zijn Caribische feestje.

De 17-jarige Ruben Annink probeert het publiek in Iduna alvast wat op te warmen. De setting is klein en intiem: hij wordt begeleid door een percussionist en een bassist. Het eerste, Engelstalige, nummer spreekt het publiek meteen aan. Ondanks zijn jonge leeftijd komt Ruben al over als een ervaren singer-songwriter. De volgende nummers zijn in het Nederlands. De gevoeligheid van het eerste nummer komt niet meer terug in de overige liedjes. Het nummer Charlotte, over een meisje met leukemie die wonder boven wonder hiervan volledig is genezen, zou die gevoeligheid minstens moeten kunnen bereiken. Maar door het onvolwassen gezwam als aankondiging, waarbij hij de namen van moeder en dochter door elkaar haalt en dit vervolgens afdoet met: “Met die moeder is trouwens ook niets mis”, slaat hij de plank echter volledig mis. Er is een groot onderscheid tussen de professionaliteit van Ruben Annink de muzikant en die van Ruben Annink de persoon, terwijl beiden op het podium staan.


Gerson Main & ’t Fanfare heeft meer succes om het publiek mee te krijgen. Het ijs wordt grotendeels gebroken door zijn opvallende verschijning. Wanneer zijn achterban de eerste noten aanslaan, wordt duidelijk dat het een gezellige avond gaat worden. Hij wisselt pure poëzie af met grappige songteksten, maar op zo`n manier dat het één geheel blijft. De diepzinnige ode aan Het Glas wordt opgevolgd door het vrolijke, opzwepende Dorst. Wie goed naar die tekst luistert, treft echter in dat laatst genoemde nummer diezelfde diepzinnigheid aan. En dat is Gerson Main. Hij is een raar, grappig mannetje met een gekke muts en een kekke show waarbij je heerlijk je verstand op nul kan zetten. De getalenteerde muzikanten om hem heen staan als een goed geoliede machine te spelen. Met name de percussionist geeft verve aan de liedjes, maar ook de zangeres vervult met haar stem en presentatie een essentiële rol zonder daarbij op de voorgrond te treden. 


De Zuid-Amerikaanse melodieën zorgen voor losse heupen bij het publiek en er wordt al snel meegezongen, zowel met de covers als met de eigen nummers. Op de willekeurige momenten dat de frontman ’Pull Up’ schreeuwt, gaan de bezoekers enkele seconden volledig uit hun plaat onder het motto ‘hoe gekker hoe beter’. Een valkuil voor de nummers, hoe lekker en dansbaar ook, is dat op een gegeven moment eentonigheid op de loer ligt en de liedjes als dertien in een dozijn klinken. 

Op het eerste gezicht draait het misschien om Gerson Main, maar toch blijkt hij slechts één van de ingrediënten te zijn in een heerlijke exotische mix. ’t Fanfare zorgt voor het pittige tintje. Aan het einde van de avond, of wellicht al eerder, komt het antwoord op de vraag of het aantal bezoekers gelijk staat aan de kwaliteit van de avond: zeker niet! Gerson Main en consorten kunnen een feestje bouwen. Een feestje dat niet eindigt op het moment dat de band het podium verlaat. Ze buiten de situatie helemaal uitals de bassist plaatsneemt achter de draaitafels, de rest van de band de zaal in gaan om te kletsen met het publiek en uitgebreid de tijd nemen om op de foto te gaan. De toewijding en enthousiasme van de muzikanten richting het publiek dat helaas niet in grote getale aanwezig is, is noemenswaardig. De mensen die er zijn worden zichtbaar gewaardeerd en worden getrakteerd op een mooi muzikaal feest.