My Dying Bride nog steeds springlevend

Britse doom metal legende triomfeert ruim in Neushoorn

Tekst: Jurgen de Raad | Foto's: Kristian Zijlstra ,

My Dying Bride gaf vorig jaar nog een spetterend optreden op Dokk´em Open Air. Vanavond zijn ze terug in Friesland, ditmaal in het kader van hun Europese Feel The Misery tour. De Engelsen staan wereldwijd reeds 26 jaar in de voorhoede van de doom metal. Neushoorn in Leeuwarden is deze avond het decor van de diepgaande muzikale emoties van dit zestal. Supports zijn er van Oceans of Slumber en The Monolith Deathcult.

The Monolith Deathcult komt - speciaal voor vanavond - met een doomy set op de proppen. De mannen uit Kampen tappen normaliter uit de death metal en zijn dus speelsnelheden gewend die doorgaans een stuk hoger liggen. De band is sinds 2002 bezig en heeft inmiddels vijf volledige langspelers op zijn conto staan. De death metal van het viertal heeft door de jaren heen een aardige metamorfose ondergaan. Zo zijn er elementen in te vinden uit industrial en avant-garde. Aanvullend flirt het gezelschap mondjesmaat met techno en dance en schuwt men niet om hier en daar wat bombast uit de klassieke muziek toe te voegen.
De door de wol geverfde metalheads falen niet in hun doom-missie. De band kent qua live-performance de klappen van de zweep (er is in veel uithoeken van Europa gespeeld) en toont dit aan door het neerzetten van een degelijke set. Met overtuiging passeren gedragen riffs de revue, regelmatig aangedikt met volle synth-klanken. De diepe grunt van de zanger/bassist ligt daarbij prettig verzonken in het vettige gitaarwerk, hetgeen goed aansluit bij het doomy sfeergebeuren. Aan de death metal wortels wordt uiteraard niet voorbijgegaan. Meerdere keren trapt de band even ferm het gaspedaal in; blastpassages geven dan afwisseling aan de trage of tragere stukken in de nummers. The Monolith Deathcult warmt – bij elkaar genomen - de al redelijk volgelopen zaal prima op. Hoewel het handgeklap aanvankelijk wat lauw is, reageert het publiek na verloop van tijd met meer dan voldoende enthousiasme op de afwijkende set. Er is ook weinig aan te merken op het gebodene. Enig minpuntje is dat de ondersteunende backtracks (met synthesizer en aanvullende electronische geluiden) het instrumentarium van de muzikanten zelf soms iets in volume lijken te overstemmen.

Het navolgende Texaanse Oceans of Slumber vormt de vaste support van My Dying Bride in deze tour. Vorige maand heeft de band zijn tweede plaat Winter uitgebracht, een plaat waarop op lustige wijze metal wordt gecombineerd met prog. Het zwaartepunt ligt deze avond dan ook op het materiaal van dat album. Het collectief brengt een aanzienlijke bak muzikale krachtpatserij. Het opvallende middelpunt is de donkere Cammie Gilbert. Deze zangeres beschikt over een fluwelen stemgeluid en trekt ongetwijfeld de aandacht met haar sensueel ogende heupbewegingen. Ogenschijnlijk moeiteloos breit Gilbert met haar loepzuivere zang het mengsel van muzikale stijlen aan elkaar. De progressieve hoogvliegerij van Oceans of Slumber gaat namelijk los op de veel aanwezige doom, death, en black metal invloeden. Verder komen fraaie, ingetogen momenten langs, die garant staan voor de nodige atmosfeer. Een grote rol is daarin weggelegd voor de bassist; mooie melodieuze lijnen doen je de oren spitsen. Alles is dik voor elkaar bij dit sextet. In deze eveneens veel credits richting de drummer. Een ingenieuze roffelaar die knap varieert in retestrakke blastbeats en nogal eens jazzy aandoende fills. Jammer dat het zaalgeluid wat te wensen overlaat. Vooral de twee gitaristen zijn minder goed te horen. Gelukkig zijn – onder andere – hun geregeld weidse en sierlijke klankkleuren nog genoeg te ontwaren. Ter afsluiting speelt de band een avontuurlijke bewerking van de Moody Blues kraker Nights In White Satin. Ietwat veranderd in de titel, naar het mogelijk meer toepasselijke Nights In White Satan en tevens present op de laatste plaat. Een keurige performance van Oceans of Slumber, met sterk gecomponeerde nummers die in het muzikale ge-excelleer knap overeind blijven staan.


De grote zaal van Neushoorn puilt ondertussen gezellig uit van de publieke belangstelling. Het geeft wel aan dat My Dying Bride nog immer vrij populair is in de scene. Hun optredens kunnen in het algemeen nog steeds rekenen op veel animo. Het meest recente volledige album Feel the Misery – al weer de dertiende in successie – oogst overwegend lovende kritieken en de Britten lijken ermee eerder meer zielen te hebben gewonnen.
De band pakt de menigte meteen goed beet door te openen met Your River, afkomstig van hun doom metal klassieker Turn Loose The Swans. Een geweldige song die zwelgt in treurnis en de voor My Dying Bride kenmerkende onderdelen bevat. Het uitgesponnen gitaarwerk vol drama, mooi vervlochten met het plechtige en melancholische vioolspel, handelsmerken die ´The Bride´ groot hebben gemaakt (de band was met gebruikmaking van viool destijds een trendsetter in metalland). Tel daar de krachtige riffs en afwisselend cleane zang en grunts bij op.

De show van vanavond kent een goede balans tussen de oudere en nieuwere songs van My Dying Bride. Aangezien de tour Feel the Misery draagt in de naamgeving worden er natuurlijk nummers van gespeeld. Bijvoorbeeld And My Father Left Forever, een song met gevoelige kanten. Het gaat over het verlies van de vader van zanger Aaron Stainthorpe.
Stainthorpe maakt vanavond eens te meer duidelijk een frontman van formaat te zijn. De man heeft veel charisma en weet de sombere en grimmige ladingen in de muziek van My Dying Bride sterk over te brengen. Naast de impact van zijn vocalen – overigens voortreffelijk in de zaal versterkt – is de presentatie van de zanger veelzeggend. De ene keer zit hij op zijn knieën ineengedoken op het podium, op een ander moment kijkt hij hoopvol omhoog en reikt daarbij geregeld de armen in de lucht. Uitingen die naadloos aansluiten bij de Weltschmerz die de doom van My Dying Bride ventileert. Misschien af en toe op het pathetische af, dit uitademen van pijn, somberheid, depressie en aanverwante zielenroerselen. Maar de ´somberaars´ komen er vaak mee weg. De band brengt zijn tragiek toch vooral met genoeg puurheid en muzikaal vernuft.

Even is er lichte paniek op het podium en in de zaal als het geluid plotseling wegvalt. Gelukkig dus van korte duur. My Dying Bride laat het publiek verder genieten van een geweldig optreden. Onder luid gejoel mag de formatie dan ook nog terugkeren voor een tweetal toegiften. Het trekt daarvoor als laatste zijn heerlijke oudje Symphonaire Infernus et Spera Empyrium uit de kast.      
Uiteindelijk blaast men dan de aftocht, een daverende ovatie valt My Dying Bride ten deel. De band is na 26 jaar nog lang niet moegestreden, zoveel is wel duidelijk!   

My Dying Bride + Oceans Of Slumber