Er kan bijna geen festival voorbij gaan of The Gospel Sessions is present om de aanstekelijke blijde boodschap te verkondigen. Op Vlieland mag de band het programma op het Sportveld openen. In de nieuwe indeling van het kloppende hart van het festival is bij het hoofdpodium plaats gemaakt voor een veel groter publiek. Geen eenvoudige opgave dus om in de namiddag het net aangemeerde publiek op te warmen voor een lang weekend vol muziek. Het lukt The Gospel Sessions feilloos. Michelle David, ondersteunt door een kleine effectieve ritmesectie, lift het publiek op en weet het op deze vrijdagmiddag mee te voeren naar een volle zondagse kerk.

Van een heel andere orde zijn de verfijnde producties van hiphopbeats, vermengd met funkende baslijnen en subtiele jazz-akkoorden van gitaar en toetsen; het handelsmerk van Tom Misch. Grote vraag is Tom Misch en bandgenoten de gladde soulsound ook live waar kan maken. Op het bospodium maakt de band een stroeve start. De bas overstemt en de precisie ontbreekt, waardoor de breekbaarheid van deze uit, subtiliteiten bestaande muziek pijnlijk duidelijk wordt. Gelukkig komt de band gedurende het optreden meer en meer in vorm en bereikt een klein hoogtepunt met het dansbare Watch me dance. Met een voortijdig en acuut afbreken door een stroomstoring komt het optreden te vroeg aan zijn einde, gezien het ovationeel applaus van het inmiddels toegestroomde publiek.

Onlangs bracht Thijs Kuijken, voorman van I Am Oak, samen met Geert van der Velde van The Black Atlantic onder de naam Black Oak het zo fraaie album Equinox uit. De liefhebber die op Vlieland stiekem op een gastoptreden van Van der Velde had gehoopt word teleurgesteld. Zo moeten het alleen met I Am Oak stellen. Het repertoire is inmiddels echter van dusdanige omvang en kwaliteit dat I Am Oak vandaag maar liefst twee keer op het podium staat. Bij de IJsbaan staat de formatie rondom Thijs Kuijken in een versterkte setting op het podium. Later in de middag speelt Kuijken solo in een bomvolle kerk in het dorp. Het recept is inmiddels bekend. Stemmige sobere songs die dromerige melancholische sferen oproepen. Songs die in het ene geval ingetogen spannend blijven en in het andere geval uitmonden in gitaarexplosies. Toch blijft in alle gevallen het zo kenmerkende donkere troostvolle stemgeluid van Kuijken, wat deze formatie zo hypnotiserend en verslavend maakt.

Ook donker en voor sommigen misschien ook wel troostvol is Warhaus, een solo-project van Maarten Devoldere, een van de voormannen van Balthazar. Hoewel de eigen weg van Devoldere donkerder en soberder is, is de hoekigheid en de dreigende sfeer van Balthazar nooit ver weg. Met een kleine bezetting zet Warhaus een indrukkende set neer van bombastische beats, af en toe gierende gitaren en huiveringwekkende odes aan de liefde. Sterke troef van de Delvordere is de haast poëtische voordracht en lome timing van zijn zang. Daarmee maakt Devoldere een meer dan interessante uitstap naast zijn vaste formatie Balthazar.

Suuns is geen toegankelijke festivalband. Donkere bombastische nummers vol avontuurlijke wendingen zonder interactie met het publiek. Desalniettemin weet de band bospodium De Open Plek vol te laten stromen met liefhebbers. Ze krijgen een gloedvolle show voorgeschoteld met een sobere sfeervolle lichtshow. De nummers zijn gelaagd en lijken soms uiteen te vallen. Tekstflarden worden afgewisseld met nerveuze gitaarrifjes en liggen op een stevig fundament van lome beats. Juist die mysterieuze sfeer die rondom de band hangt, houdt deze band mateloos intrigerend. En ook vanavond weten ze die sfeer moeiteloos op te roepen in de donkere bossen van Vlieland.

Aansluitend, maar even verderop op het eiland speelt headliner Balthazar en is niet de eerste keer dat de Belgen op het sportveld van Vlieland aan mogen treden. En dit jaar staan drie leden van de band, onder eigen naam, ook op andere podia van Into The Great Wide Open. Vanavond sluit een van Belgisch meest relevante indie-band de eerste festivaldag op Het Sportveld af. En dat doet de band met verve. Hoekige art-rock, stemmig dreigende samenzang en een perfect opgebouwde set vormen een van de hoogtepunten het festival tot nu toe. Weinig bands kennen twee voormannen die elkaar zo onwaarschijnlijk goed afwisselen. Elke song wordt met grote precisie en een grote diversiteit in instrumentatie gebracht. Na een sterke set van ruim een uur, wordt de band terug het podium opgeroepen om een prachtige uitvoering van Bunker te spelen, met een wonderschoon viool-intro.