Orist
Het is altijd een fijne binnenkomer op een festival, melodieuze pianomuziek als tegenhanger van de meer bombastische en zware acts. Dit is niet anders voor Orist, het eenmansproject van Tim Zweistra. Hij is nog een relatief nieuwe naam die een paar weken geleden op het Noordelijk Film Festival een van zijn eerste shows speelde. Dat blijkt nog uit de enigszins verlegen indruk die hij op het podium maakt, maar aan de nummers zelf is het verder niet af te horen. Normaal gesproken zingt hij nog bij zijn stukken, maar wegens een verkoudheid beperkt hij zich vandaag tot de piano. Voor niemand in de zaal lijkt dit echter een probleem te zijn. Zijn verstilde melodieën laveren prachtig tussen breekbaarheid en melancholie en doen het meest denken aan de etudes van Chopin, maar dan met een moderne twist. Het meeste werk komt van zijn plaat Quote Unquote, maar tussendoor speelt hij nog een aantal geïmproviseerde nummers die niet veel onderdoen voor de rest. Het maakt je nieuwsgierig naar meer. (WN)

Noordpool Troupe ft Janne Schra
Na het succes van vorig jaar met Elske DeWall is de Noordpool Troupe dit jaar weer terug onder leiding van Reinout Douma. Het jonge orkest speelt dit keer met jazzgitarist Jorrit Westerhof een aantal van zijn eigen composities. Het jazzgeluid voert bij deze nummers absoluut de boventoon, maar er wordt links en rechts ook wel met swing en blues geflirt. Om het gezelschap compleet te maken, verschijnt zangeres Janne Schra na een paar nummers ten tonele. Hierna wordt de muziek iets popachtiger, als Schra een aantal nummers van zichzelf en een aantal dichtwerken van Vasalis met het orkest speelt. Dit is goed te horen op het lichtvoetige Good Now, waar de instrumentatie netjes meedeint met de pakkende refreinen. Het meest interessant is het gezelschap echter bij de dichtwerken. De sterk beeldende teksten komen onder begeleiding van het orkest goed tot hun recht en vormen samen een meevoerend geheel. Dan als Douma klaar staat om het volgende nummer in te zetten, blijkt de tijd alweer vol te zijn. Een vrij abrupt einde van een verder weinig verrassende, maar goed gespeelde show. (WN)

Wild Organ & Drums
Voor de derde dag van het Freeze Festival is de tweekoppige band met de naam Wild Organ & Drums uitgenodigd. Iets over vieren onderbreekt het duo de soundcheck en de twee mannen mogen los. De jonge muzikanten, toetsenist Hans de Wild en drummer Peter Weissink, spelen naar eigen zeggen energieke, soul-achtige jazz met hints naar funk en dance. Dat dit meer is dan een muzikaal stel vrienden bij elkaar is meteen wel duidelijk. De heren spelen snel, dynamisch en uiterst geconcentreerd en voorbijkomend publiek kan niet anders dan even blijven staan. Niet alleen het galmende geluid van de Hammond trekt de aandacht, maar ook de korte verhaaltjes van De Wild vertellen ons veel over de gedeelde passie van de twee muzikanten. ‘Normaal spelen we iets ruiger, maar het is een kleine ruimte en een donkere dag. Deze set staat in het lounge thema', deelt de toetsenist nog vlug mee. Dat dit niet de set is die het gepassioneerde duo gewend is om te spelen, is dan ook te merken. Hier en daar wat foutjes, ongemakkelijk overleg tussen de nummers door en af en toe de weg kwijt zijn. Hoe moeizaam het zo nu en dan ook loopt, het publiek geniet en loopt na afloop jammerend de zaal uit. (HW)

Feral Tides XL
Feral Tides is een band die we al kennen uit de afgelopen finale van de Kleine Prijs van Friesland. Ze mogen dan niet gewonnen hebben, een indruk achterlaten is toen zeker wel gelukt. Nu staan ze op Freeze als Feral Tides XL, waarvoor de band extra hulp heeft ingeschakeld van een strijkers- en blazerssectie. Hiernaast hebben ze nog een groot scherm waar ze extra visuals op projecteren. Al die extra aankleding betekent in dit geval alleen ook extra technische problemen, waardoor de band een goed kwartier uitloopt. Gelukkig is de show het wachten wel waard. Ze duiken regelrecht de psychedelische rock in van eind jaren zeventig, waar de invloed van bands als The Doors onmiskenbaar is. Het is een indrukwekkende productie met zowel een groots opzwepend geluid als imponerende visuals. Sommige nummers klinken recht uit een actiescene in een Tarantinofilm gegrepen, maar ze doen soms ook een stapje terug met al het bombast. Hier krijgen de nummers meer een Pink Floydachtig geluid met veel lagen en een trager tempo. Beide kanten beheerst de band uitstekend en los van de opstartproblemen weten ze een vrijwel smetteloze show neer te zetten. (WN)

Saks
Het is niet het soort act dat je doorgaans op een festival ziet, een Saxofoonkwartet. Het Friese Saks bestaat uit vier dames die respectievelijk de sopraan, alt, tenor en baritoonsaxofoon spelen. Opmerkelijk is vooral het begin van de show waarbij Miriam Stoffelsma een solo speelt op een gesproken rapbeat uit een boombox. Het contrast tussen de strak geklede dame met haar glimmende saxofoon en de gehavende boombox lijkt immens, maar muzikaal sluiten de twee naadloos op elkaar aan. Hierna speelt het kwartet voltallig twee composities die vooral steunen op de consonante klanken van de verschillende saxofoons. Gedurende de nummers gaan de individuele instrumenten telkens even hun eigen weg om elkaar uiteindelijk steeds weer te vinden. Hierdoor krijgen ze een beetje een speels karakter, dat door sterk technisch spel continu in stand wordt gehouden. Het is geen lange show die het viertal speelt, maar het is meer dan genoeg om het publiek van hun vaardigheden te overtuigen en bovendien muzikaal een welkome afwisseling. (WN)

The Cool Quest
De beste manier om een goed feest te geven, is door het te combineren met nóg een feestje. Daarom wordt er dit weekend niet alleen het twintigjarige jubileum van het Freeze Festival gevierd, maar ook het vijfjarige jubileum van het vijftal uit Zwolle verdient aandacht. De funky hiphop van de dame en vier heren doen het goed. Met zowel nummers van de in 2014 uitgebrachte plaat Funkin’ Badass, als de nog nieuwe single Coastline zijn bekend bij het publiek en iedereen luistert zonder aandachtig naar wat zanger Vincent Bergsma te vertellen heeft. Bergsma heeft duidelijk de touwtjes in handen en de interactie tussen hem en het publiek zorgt voor een ontspannen sfeer. De hiphop blijft hoorbaar aanwezig, maar de sound verandert in de loop van de set naar een mix van elektronica welke wordt onderbouwd met het rauwe gitaargeluid van gitarist Vadim Neef. Bergsma bewijst maar weer dat het toch echt hard werken is om op een podium te staan. Met moeiteloze solo’s en sterke teksten bewijst The Cool Quest dat de afgelopen vijf jaar zeker niet voor niets geweest zijn. (HW)

Jord
Een paar maanden geleden wist Jord Brinkhuis, samen met Liessanne Schenkkan, het publiek van de Kleine Prijs van Friesland nog te verrassen onder de naam Wine & Willow. Dat de zanger van alle markten thuis is, is dan ook niets nieuws. Een klein half jaar later is Brinkhuis bezig met zijn afstudeerproject en staat hij met nog zeven andere muzikanten voor zijn eerste try-out op de laatste dag van het Freeze Festival. Met de gelikte popsongs die Jord met zijn nieuwe project speelt, trekt hij al snel al het rondwandelende publiek het café binnen. Lekker vol, lekker catchy. Tussen neus en lippen door deelt de jonge muzikant mee dat hij al de hele week ziek is, maar daar is niks van te merken. Overduidelijk op zijn gemak op het podium vertelt hij snel de verhalen achter zijn zelfgeschreven nummers en daarmee bewijst hij weer even dat hij uit de meest vreemde situaties toch ijzersterke teksten kan halen. Jord zegt zich, na jaren muziek te hebben gemaakt voor anderen, zich nu te willen richten op zijn solo carrière. Als hij nog even zo doorgaat en de zoetsappige popballads blijft spelen, kan dat succes nog wel eens dichterbij zijn dan hij denkt. (HW)

Jungle by Night
Waar er wordt gediscussieerd over een afsluitende act van een festival, wordt ongetwijfeld de negenkoppige band Jungle By Night genoemd. De instrumentale Amsterdammers wisten in 2015 Leeuwarden en omstreken al om hun vingers te winden toen ze moeiteloos heel Welcome to the Village aan het dansen kregen en sindsdien zijn we fan. Oké, Freeze Festival is dan misschien iets kleiner, maar dat maakt de muzikanten niet uit. Ko Zandvliet bespeelt de trombone en is duidelijk de frontman van het stel terwijl de jonge bandleden op de Nederlandse exotica paraderen over het podium als ware publieks dresseurs. Gino Groeneveld, één van de twee percussionisten, manoeuvreert tussen de drukte op het podium door naar voren en pakt de microfoon snel even over. Zoals altijd is het weer tijd om de heupen los te gooien en Gino helpt daar maar wat graag bij. Na de warming-up knallen de mannen er weer een flinke dosis geluid uit, bestaande uit hypnotiserende afrobeats en de nodige psychedelica. De zware vibrato van de orgels, de zingende blazers en de doelgerichte gitaarlijnen worden gecombineerd met zonnige funk. December of niet, de jongens halen nog heel even de zomer naar binnen. Leeuwarden geniet ervan en elke beweging die wordt gemaakt en elk geluid dat Zandvliet produceert, wordt door het publiek op de voet gevolgd. Er is geen stoppen meer aan. Wat wel duidelijk is; Jungle By Night kleurt niet binnen de lijntjes, ze blazen de hele tekentafel omver. (HW)